Maatschappijkritiek

Dave Eggers levert maatschappijkritiek. Die kritiek is niet mals en omvat vele facetten van het dagelijks leven. Er is veel om je over op te winden, dus moeilijk lijkt het niet. Hij schrijft in een stijl, die ik graag lees, vaak ben ik het met hem eens, maar af en toe begint al die kritiek, zonder iets positiefs te melden, te irriteren.
Rosie ontsnapt aan de dagelijkse sleur, aan haar man en haar werk door met haar kinderen naar Alaska te reizen. Ze heeft geen adres achtergelaten. Haar tandartsenpraktijk heeft ze noodgedwongen verkocht en met de opbrengst daarvan reist ze af naar onbekende oorden. Ze huurt een gammele camper, een Chateau, waarvan het merk wel erg vaak genoemd wordt. Zou het boek gesponsord zijn? Reclame voor het merk was het trouwens niet.
Rosie laat haar twee kinderen voor elkaar zorgen. De ernstige, plichtsgetrouwe zoon Paul en het ongeleide projectiel, dochter Ana, laten haar zoveel mogelijk met rust. Paul leest voor, verzorgt de blessures van zijn zusje, terwijl Rosie medelijden met zichzelf zit te hebben en het allemaal niet zo goed meer weet. Aan eten klaarmaken denkt ze meestal niet, aan iets schoonmaken evenmin.
Haar ex-vriend Carl verdenkt ze ervan achter haar aan te zitten. Hij wil met iemand anders trouwen en de kinderen showen aan zijn nieuwe liefde. Rosie probeert dat te voorkomen.
Zo raakt ze verzeild in allerlei avonturen, waarbij je de vraag hoe dom iemand kan zijn, niet kunt onderdrukken.
Rosie is op de vlucht, maar komt er achter, dat ze zichzelf altijd meeneemt, met haar gedachten, haar angsten en haar zorgen.