Een verhaal, dat langzaam groeit

Het is vlak voor WO II. De familie Cazalet verblijft, net als iedere zomer in het huis van vader en moeder Cazalet. De rest van de familie bestaat uit ongetrouwde dochter Rachel en drie zoons: Edward, Hugh en Rupert. Zij zijn met hun echtgenotes en kinderen ook uit hun woonplaats Londen naar het huis op het 'platteland', net onder Londen gekomen. De oudste twee zoons hebben in de eerste wereldoorlog gevochten. Edward is daar vrij goed uit gekomen, maar Hugh mist een hand en ondervindt nog steeds de gevolgen van gifgas.
Iedereen voelt de groeiende spanning in de wereld, bij de opkomst van Hitler in Duitsland.
Het boek is licht autobiografisch. De schrijfster doet haar best alles te beschrijven: wat zich in het huis bevindt, waar iedereen slaapt, woont, ontspant, eet. Hoe ze dat doen en vaak ook waarom ze het doen. Wat hebben ze aan/ Wie zijn de bedienden? Wat is hun taak? Hoe en wat denkt iedereen?
Het resultaat is vooral dik en soms een beetje langdradig.
Maar toch begin je steeds meer belangstelling voor de diverse familieleden te krijgen. Sympathie ook voor een aantal: de jonge vrouw van Rupert, Zoe, die door alle oudere familieleden nauwelijks gewaardeerd wordt, kan plotseling de jonge meisjes dingen uitleggen, die voor de ouderen niet bespreekbaar waren. De Victoriaanse traditie en het conservatisme zijn volop aanwezig. Edward wordt steeds onsympathieker - een andere reden om door te willen lezen: de personages gaan steeds meer leven.
Ook de karakters van de kinderen komen steeds duidelijker naar voren.
En zo lees je het boek niet alleen, maar luister je ook op tijden, dat je wat anders te doen hebt en wel kunt luisteren. Heerlijk. En plotseling, na de toespraak van Chamberlain, die vertelt, dat de oorlog toch niet door gaat, eindigt het eerste deel. Het tweede deel moet hierna ook meteen gelezen worden, zo benieuwd is de lezer naar de verdere avonturen van de Cazalets.