Het verhaal van Queenie

Vijf jaar geleden las ik het verhaal over de pelgrimage van Harold Fry. Daarover was ik erg enhousiast, dus toen ik hoorde, dat er een soort vervolg op was verschenen, wilde ik ook dat graag lezen.
Rachel Joyce schrijft op een manier, die me zeer bevalt. Het onderwerp is treurig: Queenie is de vrouw, voor wie Harold Fry Engeland op zijn breedst te voet doorkruist. Zij ligt in een hospice, kan nauwelijks meer praten en de kaarten van Harold houden haar in leven. Een van de nonnen, Sister Mary Inconnue, die haar naam niet voor niets draagt, helpt haar haar herinneringen op papier te zetten.
Haar medepatiënten leven met haar mee en Queenie leeft helemaal op door de nadering van Harold. Omdat het verhaal in de ik-vorm is geschreven, beleef je als lezer bijna zelf, wat Queenie meemaakt. Ook wacht je met spanning af, of Harold nog op tijd zal zijn.
Maar het is niet alleen deze grote lijn, die het boek lezenswaardig maakt. Er zijn ook de kleine scenes, waarin Queenie een perzik eet. Ze dacht, dat ze dat nooit meer zou kunnen, maar Sister Mary Inconnue brengt haar weer zover, dat ze ervan geniet. Geweldig goed geschreven.
Maar dan dat eind - ik heb het even moeten laten bezinken, voordat ik een verslagje over het boek kon schrijven en weet nog steeds niet precies, wat ik er van vind. Misschien was dat ook juist de bedoeling.
Toch weer een boek, dat je bij blijft.