Lezersrecensie
Dood de Engel, een pracht van een boek
Dood de engel van Sandrone Dazieri. Dazieri is een Italiaanse misdaadschrijver, hij schreef eerder zijn bekendste Gorilla serie, maar ook de Colomba serie waar dit boek tot behoort. Dit boek is het tweede boek van de reeks, het eerste boek heb ik het afgelopen jaar gelezen en heeft me overtuigd het tweede ook te lezen. Het is voornamelijk een psychologische en detective thriller.
De uitgewerkte personages in dit boek zijn waarschijnlijk de beste eigenschap. Je wordt als lezer vaak in het hoofd van zowel de misdadiger als de hoofdpersonages gezet, wat zorgt voor verschillende uitgewerkte perspectieven en een zeer aantrekkelijke schrijfstijl. Het zorgt ervoor dat je telkens weer uitkijkt naar het volgende hoofdstuk, waar je misschien terug de moordenaar beschreven wordt, zodat je er iets meer over ontdekt, of de protagonist zit in een gevaarlijke situatie, maar we springen naar het perspectief van iemand anders om het mysterie en de spanning op te bouwen. Dit doet het boek heel goed, werken met spanning en mysterie. Je voelt je zelf ook een detective, want je leert beetje bij beetje over de mysterieuze moordenaar, tegelijkertijd of net voor de protagonisten dit ook doen. De sterke personages in het boek hebben elks hun eigen personaliteit, leven en problemen. Dit maakt hen geloofwaardiger, ook al zijn hun acties anders onbegrijpelijk. Ze contrasteren ook sterk met elkaar en je ziet ze veranderen door de boeken en het verhaal heen. Het hoofdpersonage Colomba Casseli is een politievrouw die op haar werk al twee grote rampen heeft meegemaakt, beiden grondig uitgeschreven in het eerste boek. Deze hebben gezorgd voor trauma’s waar ze nu met geconfronteerd wordt en haar doet twijfelen aan de instelling waar ze voor werkt. De wantrouw wordt gedeeld en versterkt door het tweede hoofdpersonage Dante Torre. Hij was een van de slachtoffers uit de ramp van het eerste boek, Dood de Vader en dit is erg goed ingewerkt in zijn karakter. Van claustrofobie tot complot denken en sigaret en drankverslavingen. Het boek introduceert ook een internationale moordenaar, wat erg goed aansluit bij Dante, die immers erg goed is in het herkennen van stemmen. Door de gebeurtenissen uit het eerste boek is hij erg goed geworden in het lezen van microbewegingen. Dit geeft hem de mogelijkheid om veel dingen af te leiden uit de kleinste details. Dante is je typische detective, hij heeft het ook meestal bij het juiste eind, maar door zijn extreme achterdochtigheid trek je dit toch soms in twijfel. Deze toevoeging aan zijn karakter is uitstekend, anders was alle spanning weg, omdat hij het bijna altijd bij het rechte eind heeft. Door zijn complot denken en wantrouwen van iedereen, heeft hij ook een slechte relatie met de collega’s van Colomba. Zonder deze elementen zou het verhaal erg veel van zijn spanning verliezen, maar ze worden allemaal uiterst benut om situaties in interessante richtingen vorderen of extra moeilijkheden te creëren.
Het grootste nadeel aan de personages is gewoon het aantal, veel met vergelijkbare namen, wat het moeilijk maakt ze allemaal te onthouden. Dit zorgt ook soms voor minder spanning als de nevenkarakters gevaar lopen, omdat je hen niet goed genoeg kent om er sympathie voor te voelen. Hun aanwezigheid wordt wel als motivatie gebruikt voor de hoofdpersonages, maar als lezer voel je dat niet altijd. Zelfs op belangrijke momenten is het vaak moeilijk om mee te leven met het hoofdkarakter. Het wordt ook verwarrend wanneer elk hoofdstuk van personage wisselt als je de vele namen moet onthouden en soms zelfs achternamen en voornamen door elkaar worden gebruikt.
Ruimte wordt maximaal benut in dit boek, meer als in zijn voorganger. De antagonist is een internationale moordenaar, wat meer mysterie creëert en de nood om verder te zoeken dan enkel Italië. Dit opent de weg om meer hindernissen op hun pad te leggen en meer bekende locaties te gebruiken, waar dit boek optimaal gebruik van maakt. Een van deze hindernissen is het taalverschil en dus de nood om onbekende personages te introduceren om vlot te kunnen communiceren. Het boek speelt net zoals zijn voorganger erg veel met de betrouwbaarheid van karakters, de nieuwe personages creëren dus spanning en doen je alles in twijfel trekken. De lange afstanden tussen locaties zorgt ook voor spanning omdat je weet dat niemand hen zomaar kan komen redden, ze staan er alleen voor en moeten hun problemen dus grotendeels zelf oplossen. Verder worden ook de locaties erg goed beschreven en benut, men gebruikt bekende steden en plaatsen om een herkenbaarheid te creëren en dan de steegjes of grote open ruimtes voor spanning. Een nadeel van deze verscheidenheid van locaties is een zekere verwarring. Soms vraag je je af waar het zich nu juist afspeelt en verlies je het gevoel van verbondenheid dat in het eerste boek erg aanwezig was. In dit boek spring je soms van locatie naar locatie en je kan niet meer inschatten hoe ver ze juist gegaan zijn. De verwarring wordt enkel groter als het perspectief aan het begin van een hoofdstuk wisselt tussen de verschillende karakters op verschillende plaatsen. Het is geen groot probleem, ik had het gelukkig maar enkele keren voor.
Tijd wordt even uitstekend gebruikt als in het eerste boek, zelfs nog iets meer. Het verhaal loopt grotendeels chronologisch, met enkele uitzonderingen. Men werkt regelmatig met flashbacks die verwijzen naar het verleden van een nog onbekend karakter. Zo begon dit boek ook. Je weet niet wie het is en waarom dit relevant is, maar beetje bij beetje vallen de puzzelstukjes in elkaar. Elke paar hoofdstukken kom je een flashback tegen, in chronologische volgorde, maar springen soms wel enkele jaren door de tijd. In Dood de Vader, ging het over Dante zelf, hier gaat het over een karakter dat je pas later in het boek tegenkomt. Je komt ook meer te weten over de antagonist en hun verleden. Verder wordt er ook met tijd gespeeld in verschillende zaken doorheen het verhaal. Het is een detectivethriller, dus men haalt vaak afgelopen misdaden boven, elks met hun eigen relevante datum. Deze datums worden ook veel gebruikt doorheen het boek, ze leggen immers meer en meer verbanden tussen de plaats en datum van de moorden en de mysterieuze moordenaar. Dit gedetailleerd gebruik van tijd maakt elk detail belangrijk en doet je telkens vragen stellen bij elk nieuw stukje informatie.
Ik vond het een plezier om te lezen, het grootste nadeel is soms wat verwarring door de hoeveelheid aan informatie. De spanning en personages nemen de voorgrond, met heel goed gekozen locaties en geloofwaardige gebeurtenissen. Ik vind het echt een aanrader, zeker als je het eerste boek goed vond, de schrijfstijl is immers grotendeels dezelfde. Het boek is wel vrij lang, met 523 pagina’s, en verwacht de aandacht van de lezer op elk moment, het is dus niet voor jou als je niet alles zeer aandachtig wilt lezen.
De uitgewerkte personages in dit boek zijn waarschijnlijk de beste eigenschap. Je wordt als lezer vaak in het hoofd van zowel de misdadiger als de hoofdpersonages gezet, wat zorgt voor verschillende uitgewerkte perspectieven en een zeer aantrekkelijke schrijfstijl. Het zorgt ervoor dat je telkens weer uitkijkt naar het volgende hoofdstuk, waar je misschien terug de moordenaar beschreven wordt, zodat je er iets meer over ontdekt, of de protagonist zit in een gevaarlijke situatie, maar we springen naar het perspectief van iemand anders om het mysterie en de spanning op te bouwen. Dit doet het boek heel goed, werken met spanning en mysterie. Je voelt je zelf ook een detective, want je leert beetje bij beetje over de mysterieuze moordenaar, tegelijkertijd of net voor de protagonisten dit ook doen. De sterke personages in het boek hebben elks hun eigen personaliteit, leven en problemen. Dit maakt hen geloofwaardiger, ook al zijn hun acties anders onbegrijpelijk. Ze contrasteren ook sterk met elkaar en je ziet ze veranderen door de boeken en het verhaal heen. Het hoofdpersonage Colomba Casseli is een politievrouw die op haar werk al twee grote rampen heeft meegemaakt, beiden grondig uitgeschreven in het eerste boek. Deze hebben gezorgd voor trauma’s waar ze nu met geconfronteerd wordt en haar doet twijfelen aan de instelling waar ze voor werkt. De wantrouw wordt gedeeld en versterkt door het tweede hoofdpersonage Dante Torre. Hij was een van de slachtoffers uit de ramp van het eerste boek, Dood de Vader en dit is erg goed ingewerkt in zijn karakter. Van claustrofobie tot complot denken en sigaret en drankverslavingen. Het boek introduceert ook een internationale moordenaar, wat erg goed aansluit bij Dante, die immers erg goed is in het herkennen van stemmen. Door de gebeurtenissen uit het eerste boek is hij erg goed geworden in het lezen van microbewegingen. Dit geeft hem de mogelijkheid om veel dingen af te leiden uit de kleinste details. Dante is je typische detective, hij heeft het ook meestal bij het juiste eind, maar door zijn extreme achterdochtigheid trek je dit toch soms in twijfel. Deze toevoeging aan zijn karakter is uitstekend, anders was alle spanning weg, omdat hij het bijna altijd bij het rechte eind heeft. Door zijn complot denken en wantrouwen van iedereen, heeft hij ook een slechte relatie met de collega’s van Colomba. Zonder deze elementen zou het verhaal erg veel van zijn spanning verliezen, maar ze worden allemaal uiterst benut om situaties in interessante richtingen vorderen of extra moeilijkheden te creëren.
Het grootste nadeel aan de personages is gewoon het aantal, veel met vergelijkbare namen, wat het moeilijk maakt ze allemaal te onthouden. Dit zorgt ook soms voor minder spanning als de nevenkarakters gevaar lopen, omdat je hen niet goed genoeg kent om er sympathie voor te voelen. Hun aanwezigheid wordt wel als motivatie gebruikt voor de hoofdpersonages, maar als lezer voel je dat niet altijd. Zelfs op belangrijke momenten is het vaak moeilijk om mee te leven met het hoofdkarakter. Het wordt ook verwarrend wanneer elk hoofdstuk van personage wisselt als je de vele namen moet onthouden en soms zelfs achternamen en voornamen door elkaar worden gebruikt.
Ruimte wordt maximaal benut in dit boek, meer als in zijn voorganger. De antagonist is een internationale moordenaar, wat meer mysterie creëert en de nood om verder te zoeken dan enkel Italië. Dit opent de weg om meer hindernissen op hun pad te leggen en meer bekende locaties te gebruiken, waar dit boek optimaal gebruik van maakt. Een van deze hindernissen is het taalverschil en dus de nood om onbekende personages te introduceren om vlot te kunnen communiceren. Het boek speelt net zoals zijn voorganger erg veel met de betrouwbaarheid van karakters, de nieuwe personages creëren dus spanning en doen je alles in twijfel trekken. De lange afstanden tussen locaties zorgt ook voor spanning omdat je weet dat niemand hen zomaar kan komen redden, ze staan er alleen voor en moeten hun problemen dus grotendeels zelf oplossen. Verder worden ook de locaties erg goed beschreven en benut, men gebruikt bekende steden en plaatsen om een herkenbaarheid te creëren en dan de steegjes of grote open ruimtes voor spanning. Een nadeel van deze verscheidenheid van locaties is een zekere verwarring. Soms vraag je je af waar het zich nu juist afspeelt en verlies je het gevoel van verbondenheid dat in het eerste boek erg aanwezig was. In dit boek spring je soms van locatie naar locatie en je kan niet meer inschatten hoe ver ze juist gegaan zijn. De verwarring wordt enkel groter als het perspectief aan het begin van een hoofdstuk wisselt tussen de verschillende karakters op verschillende plaatsen. Het is geen groot probleem, ik had het gelukkig maar enkele keren voor.
Tijd wordt even uitstekend gebruikt als in het eerste boek, zelfs nog iets meer. Het verhaal loopt grotendeels chronologisch, met enkele uitzonderingen. Men werkt regelmatig met flashbacks die verwijzen naar het verleden van een nog onbekend karakter. Zo begon dit boek ook. Je weet niet wie het is en waarom dit relevant is, maar beetje bij beetje vallen de puzzelstukjes in elkaar. Elke paar hoofdstukken kom je een flashback tegen, in chronologische volgorde, maar springen soms wel enkele jaren door de tijd. In Dood de Vader, ging het over Dante zelf, hier gaat het over een karakter dat je pas later in het boek tegenkomt. Je komt ook meer te weten over de antagonist en hun verleden. Verder wordt er ook met tijd gespeeld in verschillende zaken doorheen het verhaal. Het is een detectivethriller, dus men haalt vaak afgelopen misdaden boven, elks met hun eigen relevante datum. Deze datums worden ook veel gebruikt doorheen het boek, ze leggen immers meer en meer verbanden tussen de plaats en datum van de moorden en de mysterieuze moordenaar. Dit gedetailleerd gebruik van tijd maakt elk detail belangrijk en doet je telkens vragen stellen bij elk nieuw stukje informatie.
Ik vond het een plezier om te lezen, het grootste nadeel is soms wat verwarring door de hoeveelheid aan informatie. De spanning en personages nemen de voorgrond, met heel goed gekozen locaties en geloofwaardige gebeurtenissen. Ik vind het echt een aanrader, zeker als je het eerste boek goed vond, de schrijfstijl is immers grotendeels dezelfde. Het boek is wel vrij lang, met 523 pagina’s, en verwacht de aandacht van de lezer op elk moment, het is dus niet voor jou als je niet alles zeer aandachtig wilt lezen.
1
Reageer op deze recensie
