Een spannend boek waar ik me soms doorheen moest worstelen

Ik had hoge verwachtingen van dit boek, want het leek me echt iets voor mij. Ook had ik al een tijdje geen goede dystopian gelezen, dus ik keek daar echt naar uit. Het boek begon veelbelovend: een mysterieuze ziekte in Amerika zorgt ervoor dat meer dan de helft van de jongeren sterft. De jongeren die het overleven krijgen bovennatuurlijke krachten zoals onmenselijke slimheid of telekinese.

Een tof concept, dat smaakte naar meer. Ik vond het kleurensysteem heel cool bedacht: groen staat voor slimheid, blauw voor telekinese enzovoorts. Ook de personages waarmee Ruby optrekt, waren zó leuk dat ik ze snel in mijn hart sloot en ging beschouwen als mijn eigen vrienden. Daarnaast vond ik Ruby zelf ook heel leuk. Een stoere meid die niet zomaar opgeeft en alles voor haar vrienden overheeft.

Maar toch.. blies dit boek me niet zó omver als ik had gehoopt en verwacht. Ik merkte dat het verhaal op een gegeven moment een beetje in een sleur raakt. De groep is maar op zoek naar iets, en die zoektocht duurde naar mijn mening onnodig lang. Er gebeuren ondertussen wel dingen, maar het is vooral ook heel veel wachten, honger hebben en lopen. Een beetje saai dus.

Gelukkig is het einde van het boek heel spannend en dat las ik ook zo uit, maar ik moest me wel door de middelste honderd bladzijden heen worstelen. En dat was jammer, want zo raakte ik niet écht in de ban van het verhaal.

Ook het einde verliep écht niet hoe ik wilde en ik vond het einde dan ook behoorlijk frustrerend. Aan de ene kant wil ik het volgende boek lezen om te weten hoe het verhaal verder gaat, maar aan de andere kant heb ik zoiets van: het hoeft van mij niet zo..

Een beetje lastig dus, want het boek had zeker coole elementen, hele leuke personages en was op sommige momenten super spannend, maar het greep me toch niet helemaal. Daarom geef ik De Overlevenden drie sterren!