Teleurstelling

Natasza Tardio is een van mijn meest favoriete auteurs. Moordvrienden is een sterk boek van haar hand dat ik tweemaal gelezen heb, zeker ook omdat het destijds zo actueel was. Maar met Onzichtbaar zorgt ze bij mij voor veel teleurstelling.
Het verhaal gaat, zoals je zelf waarschijnlijk ook wel ergens hebt gelezen, over een schrijfwedstrijd. Ana speelt hierin de hoofdrol en zij schrijft een verhaal gebaseerd op de moord op haar broertje. Die moord is jaren geleden en de dader pleegde zelfmoord. Het verdriet in het gezin is groot en als Ana een persoonlijk verhaal schrijft over dit hele gebeuren, stort haar moeder min of meer in.
Begrijpelijk en een prima uitgangspunt voor een verhaal, maar Tardio slaat de weg van een schrijfwedstrijd in die ik tergend langzaam en tenenkrommend saai vind. Het lijkt wel of de ritjes van en naar die wedstrijd en het schrijven van de opdrachten gerekt worden om tot meer woorden te komen, maar het slaat werkelijk nergens op. Had hier een kortverhaal van gemaakt, dan was het nog iets geworden! Want de jaloezie en concurrentie met haar vriendin Lucy zijn op zich mooie thema's.
Maar in dit boek kon het me niet bekoren. Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik halverwege ben afgehaakt en alleen voor deze recensie nog wat gebladerd heb.
Jammer dus. Ik ben blij te lezen dat er ook veel goede recensies over dit boek geschreven zijn en er mensen zijn die er wel plezier aan hebben beleefd.