Verdrinken in de verhaallijnen

Coral is een verhaal, licht gebaseerd op het werkelijke verhaal van “De Kleine Zeemeermin.” Met werkelijk bedoel ik niet de versie die de meesten (met of zonder kinderen) kennen, met haar mooie wapperende rode haren en de gezellige liedjes. Nee, dit is de donkere versie die gebaseerd is op het verkrijgen van de menselijke ziel en de dood. Voor deze hervertelling heeft de schrijfster er nog een draai aan bovenop gegeven. Onderwerpen waarvan o.a. zelfmoord, depressies, angstneigingen en ongewenste intimiteiten zijn toegevoegd voor een moderner randje.

“More than one way to drown” (vert. Meer dan één manier om te verdrinken), dit is de subtitel die als een rode draad door het verhaal loopt.

We volgen het verhaal van een zeemeermin en twee mensen:

Coral is een zeemeermin en kan letterlijk niet verdrinken. Ze dreigt haar zus te verliezen aan de Red Tide, maar niemand lijkt naar haar te willen luisteren of er iets aan te willen doen. Red Tide (vert. Rode Vloed) wordt in een adem genoemd met het hebben van gevoelens, iets dat zeemeermensen worden geleerd dat ze niet moeten/mogen hebben. Als je iets voelt dat enigszins buiten de norm valt, dan ben je dus "ziek". Coral is altijd anders geweest omdat zij bepaalde kleuren met bepaalde emoties associeert. Zij twijfelt aan zichzelf en vraagt zich af of zij ook ziek is, maar ze kan bij niemand haar zegje doen. Haar vader en middelste zus zeggen dat ze gewoon normaal moet doen en negeren haar zorgen. Haar oudste zus lijkt haar te begrijpen, maar die worstelt zelf met haar eigen gevoelens, zodat Coral aan haar lot wordt overgelaten.

Brooke is een tiener die door haar problemen het bos niet meer kan zien. Ze is geïsoleerd en kan zich alleen vrij voelen in water. Water is waar zij zich thuis voelt en ook de plaats waar zij een zelfmoordpoging heeft gedaan, waardoor zij nu in een faciliteit is ondergebracht die haar tracht te helpen met haar problemen. Brooke heeft moeite met menselijke contacten en door haar angsten en depressies is ze skeptisch bij mensen die aardig tegen haar doen. Om haar iets te doen te geven of om haar gedachten op een rij te zetten, is haar aangeraden om haar verhaal te schrijven uit het oogpunt van iemand anders. Maar zij gaat er zo in op, dat zij haarzelf verliest en haar karakter in het boek een echt persoon wordt.

Merrick’s problemen lijken minder ernstig en vrij standaard in het begin van zijn verhaal. Merrick kan het niet vinden met zijn vader die hem dwingt om zijn leven een bepaalde richting op te sturen. Welke school, wat hij na zijn afstuderen gaat doen, zelfs met welk meisje hij moet daten. Na een mislukte zelfmoordpoging van zijn zusje Amaya en verdwijning van zijn moeder, kidnapt hij zijn zusje om aan hun vader te ontsnappen, die hij ziet als de bron van alle slechte gebeurtenissen in hun leven. De pogingen die hij doet om zijn moeder te vinden en om zijn zusje te verbergen voor hun vader en de zorgen die daarmee gepaard gaan, lijken hem te overweldigen.

Het boek komt met een speciale voorwoord. Een bladzij-lange waarschuwing over triggers en wat de schrijfster Sara Ella trachtte te bereiken met de zware onderwerpen en hoe ze dit heeft geprobeerd op een juiste en respectvolle manier neer te zetten. Ik vond het persoonlijk een spoiler, maar ik kan begrijpen waarom Sara Ella ervoor heeft gekozen om het te doen. De zware onderwerpen zijn zeker niet voor iedereen, maar nu kun je voor je aan het boek begint bepalen of dit boek wel voor jou is. Want het lezen was zeker niet makkelijk. Door de ogen van de hoofdpersonen zie je eigenlijk wat een depressie kan eisen van een persoon. Alles kan nog zo normaal lijken op het ene moment, maar het volgende moment kan een breekpunt zijn. Daarom vind ik dit soort verhalen zo ontzettend belangrijk. Het maakt het beter kunnen begrijpen van iemand die worstelt met zelfmoordneigingen en depressies, mogelijk. Maar ook, zeker in het geval van Coral, kun je zien hoe sommige mensen kunnen reageren op het vooroordeel dat kan plakken aan iemand die met zichzelf worstelt. Dat je het niet kunt zien aan de buitenkant, wilt niet zeggen dat het er niet is. En tegen iemand zeggen dat die maar normaal moet doen en het zit allemaal maar in je hoofd, dat je echt wel gewoon mee kan doen als je maar aan iets anders denkt, dit zijn de handvol vooroordelen die onder andere naar voren komen in het verhaal.

MAAR! Het verhaal kan nog zo belangrijk zijn, het probleem voor mij bij het lezen van dit boek is de manier HOE het is geschreven. Je leest vanuit drie punten; Coral, Brooke en Merrick. Er was geen touw aan vast te knopen wat en wanneer er iets gebeurde. Er zijn steeds sprongen in tijd, dus niet alles gebeurde op dezelfde tijdslijn. Ik was continu aan het puzzelen hoe dit hoofdstuk nou paste met het vorige hoofdstuk dat ik zojuist heb gelezen of zelfs in het vorige hoofdstuk waarin deze persoon in voorkwam. Dit leidde mij ontzettend af en ik moest heel erg mijn best doen om niet af te haken. Het verhaal zelf had een romance, die voor mijn gevoel nooit goed uit de verf is gekomen. Had de schrijfster een minder ingewikkelde manier van vertellen gebruikt, dan was het boek wellicht meer in de smaak gevallen.

Het aantal sterren dat ik geef voor dit boek indiceert hoe ik mij voel over dit boek. Ik wil benadrukken dat de onderwerpen die worden behandeld in het boek wel ontzettend goed zijn beschreven, maar door een onsamenhangende verhaallijn en een ontzettend gehaast cliché einde, was ik bijna opgelucht dat ik het boek mocht dichtslaan.