Het paradijs is geen plek voor meiden

Een antwoord op een oud verhaal noemt Laure van den Broeck haar boek Dansen in diep water. Wie Lord of the Flies heeft gelezen ziet namelijk direct de overeenkomsten. Een groep kinderen strandt op een onbewoond eiland, zonder toezicht en volwassenen. Hoe worden de machtsverhoudingen bepaald wanneer er geen vaste wetten en regels bestaan? Intrige, intimidatie en leugens spelen een grote rol in deze remake van de klassieker van William Golding. ‘Ze zijn hoopvol’, zegt Van den Broeck over de meiden in dit verhaal. Maar soms is hoop niet genoeg…  

‘Geen bloed. Hoezo geen bloed? Ik voelde en sperde mijn ogen open om te zien of dat waar kon zijn − een vliegtuig dat uit elkaar was gerukt en wij die eruit waren gerold als erwtjes uit een peul, en geen bloed? − maar ik zag geen rood, alleen groen, in vegen en vlekken.’  

Meet Bess, een wat dikkig, brildragend en astmatisch meisje dat zojuist is terechtgekomen op een onbewoond eiland. Normaal gesproken verliest ze zich thuis in games of boeken, maar nu moet ze ervoor zorgen dat ze van dit onwijs mooie, maar hopeloos onbewoonde eiland af komt. Ze vestigt haar hoop op Rafa, het enige meisje dat ook maar een idee lijkt te hebben over hoe ze weer thuis kunnen komen. De andere meiden die het overleefd hebben staan niet zo te popelen om ervoor te werken. Zon, zee, strand, waarom hard werken als je kan genieten? Wie bepaalt er uiteindelijk wat er gedaan moeten worden als de meiden tegenover elkaar komen te staan?  

Langzamerhand veranderen de onderlinge verhoudingen. Oplopende spanningen en angst leiden tot keuzes die niet meer teruggenomen kunnen worden. ‘Het paradijs was geen plek voor mensen’, zegt Bess. Hoewel het eiland voor de meiden zeker op een paradijs leek in het begin, gaat het steeds meer op een gevangenis lijken. Want de aanwezige angst leidt tot terreur en plotseling lijken ze ook niet meer de enigen op het eiland te zijn.  

Net als in Van den Broecks andere boeken staat hier de psychologische ontwikkeling van de personages centraal. Dansen in diep water beleef je vanuit Bess mee. Bess is geen heldin of stoere overlever, ze heeft beperkingen en staat als hoofdpersoon juist aan de zijlijn. Haar gedachten voelen soms chaotisch aan en dat kan het verhaal wat warrig maken. Van den Broeck hecht veel waarde aan sfeerschepping en het inkleuren van de omgeving. Meestal is dat mooi, maar soms ook overvloedig. Driekwart pagina over een film met ossen en een kanarie in een kooitje is wat uitbundig.  

Wat niet overdreven is en waar de Van den Broeck punten mee scoort is de realistische spanningsboog. Handelingen komen voort uit de wisselende onderlinge verhoudingen en vallen niet zomaar uit de lucht, de plot is zorgvuldig neergezet en voelt nooit gehaast. Daardoor zijn er helaas ook weinig onverwachte gebeurtenissen en voel je snel aankomen in welke richting de verhoudingen gaan verschuiven. Op driekwart van het verhaal komt er meer vaart in en wordt de sfeer grimmiger. De spanning groeit aan het slot toe naar een climax die de lezer net niet bereikt. Al met al geeft Van den Broeck de lezer met Dansen in diep water een knap opgezet psychologisch drama.