Lezersrecensie
De nachten van slapelozen
De nachten van slapelozen
“Waarom zocht ik duisternis terwijl warme lijven dansten? Die nacht druppelde mijn uitgeputte scherpte langzaam weg. De bassen bonsden in mijn buik en strekten mijn rug. Ik voelde hoe de haartjes op mijn arm het ritme van de drums zochten en hoe de saxofoons mijn bekken beroerden. Alles werd zilver en traag. Ik zag hem staan en verdronk in een warm meisjeshart.”
Zinnen uit Slaap! van Annelies Verbeke. Haar mooie zinnen streelden mij. Verwonderd liet ik me meenemen.
Maya
Maya lijdt aan slapeloosheid dat jaar na jaar aanhoudt. Tijdens haar wakkere nachten sluipt ze de binnenstad van Amsterdam in om de slapende inwoners wakker te bellen, ze koopt verschillende videobanden van ShopChannel: de therapieën helpen niet. Benoit de Gieter ontmoet ze als slachtoffer van haar nachtelijk bellen. Hij vergezelt haar in eenzaamheid.
” Dat ik Benoit de Gieter in één nacht tot Vriend had uitverkoren vloeide niet alleen voort uit mijn behoefte aan een soortgenoot, Het was een uitdrukkelijke drang naar contact die mij dreef. Hoe meer wakker, hoe meer alleen. Na acht maanden begon dat te wegen. Anderzijds kon ik enkel vrede hebben met een Slapeloze, want door de anderen voelde ik mij niet begrepen. De anderen, dat waren er veel geweest. Vrienden. Ze haakten stuk voor stuk af, vaak omdat ik hén niet begreep.”
Benoit
Benoit had dromen als kind, over de potvis die hij Frederik noemt. Later in het verhaal wordt hij hierdoor tot waanzin gedreven. Nachtvlinder Ernestine houdt hem in dromenloze nachten gezelschap. Wanneer ze is weggevlogen, na opschudding door de hoteleigenaar van het hotel waar Benoit nachtwaker is en waar zij samen een kamer betrokken.
“Op het terras van een café liet ze me dichterbij komen, alsof ze mijn mensschuwheid op de proef wilde stellen. Ik liet mij beetnemen en wandelde resoluut op haar af. ‘Ha, daar is mijn meisje’, zei ik. De nieuwsgierige blikken van een handjevol jongeren aan het tafeltje verderop konden mij gestolen worden. Dat ze hun nekken maar strekten, ik kon zo meteen weer wegwandelen. Ernestine dacht daar heel anders over. Toen ik nog maar een vinger van haar verwijderd was, vloog ze op en landde met een achtbaan op de boezem van een dik meisje. Die krijste het uit. Vol afgrijzen keek ik toe hoe ze haar brandende sigarettenpunt tussen Ernestines vleugels plantte. Een vreemd gesis vermengde zich met het geschreeuw. De gekartelde vleugels plooiden zich naar binnen. Zes pootjes grepen in het niets. Meteen nadat mijn gemartelde vriendin op de grond belandde, verbrijzelde de hysterische heks haar onder haar laarsje.”
streel
De schrijfstijl vlijt, als die van poëzie: de beeldende verwoordingen, de zinsopbouw, de mooie woorden, maar ook de hele draad van het verhaal. Het blijft telkens strelen. Ik leefde in hun wakkere droomwereld. Een fonkeldebuut.
“Waarom zocht ik duisternis terwijl warme lijven dansten? Die nacht druppelde mijn uitgeputte scherpte langzaam weg. De bassen bonsden in mijn buik en strekten mijn rug. Ik voelde hoe de haartjes op mijn arm het ritme van de drums zochten en hoe de saxofoons mijn bekken beroerden. Alles werd zilver en traag. Ik zag hem staan en verdronk in een warm meisjeshart.”
Zinnen uit Slaap! van Annelies Verbeke. Haar mooie zinnen streelden mij. Verwonderd liet ik me meenemen.
Maya
Maya lijdt aan slapeloosheid dat jaar na jaar aanhoudt. Tijdens haar wakkere nachten sluipt ze de binnenstad van Amsterdam in om de slapende inwoners wakker te bellen, ze koopt verschillende videobanden van ShopChannel: de therapieën helpen niet. Benoit de Gieter ontmoet ze als slachtoffer van haar nachtelijk bellen. Hij vergezelt haar in eenzaamheid.
” Dat ik Benoit de Gieter in één nacht tot Vriend had uitverkoren vloeide niet alleen voort uit mijn behoefte aan een soortgenoot, Het was een uitdrukkelijke drang naar contact die mij dreef. Hoe meer wakker, hoe meer alleen. Na acht maanden begon dat te wegen. Anderzijds kon ik enkel vrede hebben met een Slapeloze, want door de anderen voelde ik mij niet begrepen. De anderen, dat waren er veel geweest. Vrienden. Ze haakten stuk voor stuk af, vaak omdat ik hén niet begreep.”
Benoit
Benoit had dromen als kind, over de potvis die hij Frederik noemt. Later in het verhaal wordt hij hierdoor tot waanzin gedreven. Nachtvlinder Ernestine houdt hem in dromenloze nachten gezelschap. Wanneer ze is weggevlogen, na opschudding door de hoteleigenaar van het hotel waar Benoit nachtwaker is en waar zij samen een kamer betrokken.
“Op het terras van een café liet ze me dichterbij komen, alsof ze mijn mensschuwheid op de proef wilde stellen. Ik liet mij beetnemen en wandelde resoluut op haar af. ‘Ha, daar is mijn meisje’, zei ik. De nieuwsgierige blikken van een handjevol jongeren aan het tafeltje verderop konden mij gestolen worden. Dat ze hun nekken maar strekten, ik kon zo meteen weer wegwandelen. Ernestine dacht daar heel anders over. Toen ik nog maar een vinger van haar verwijderd was, vloog ze op en landde met een achtbaan op de boezem van een dik meisje. Die krijste het uit. Vol afgrijzen keek ik toe hoe ze haar brandende sigarettenpunt tussen Ernestines vleugels plantte. Een vreemd gesis vermengde zich met het geschreeuw. De gekartelde vleugels plooiden zich naar binnen. Zes pootjes grepen in het niets. Meteen nadat mijn gemartelde vriendin op de grond belandde, verbrijzelde de hysterische heks haar onder haar laarsje.”
streel
De schrijfstijl vlijt, als die van poëzie: de beeldende verwoordingen, de zinsopbouw, de mooie woorden, maar ook de hele draad van het verhaal. Het blijft telkens strelen. Ik leefde in hun wakkere droomwereld. Een fonkeldebuut.
1
Reageer op deze recensie
