Goede afwisseling van spanning, romantiek en spiritualiteit

De laatste adem is het tweede deel in een trilogie van Marijke Verhoeven (1967) met als hoofdpersoon de Nederlandse Nina Jensen.  Nina is een jonge vrouw die tijdelijk op het Deense eiland Kenning woont en daar een bed & breakfast runt. Na een moeilijke periode in Nederland hoopt ze op het mooie Kenning tot rust te komen. Veel rust wordt haar echter niet gegund. Ze is paranormaal begaafd en 'ziet' regelmatig de geest van een plaatselijke legende, Fiona, aan zich verschijnen. Wat wil die haar vertellen? Ook het kwaad doet van zich spreken, wanneer er een moord wordt gepleegd op een vrouw die deel uitmaakt van een groep witte heksen (wicca) en die zich op het eiland voorbereiden op een heilig jaarfeest.  

De auteur heeft met De laatste adem een mooi en boeiend verhaal neergezet. Het is niet bovenmatig spannend, maar dat is ook niet haar bedoeling. Ze wil graag verhalen schrijven met een vleugje spanning en romantiek. En dat is met De laatste adem goed gelukt. Als lezer duik je onder in de verontrustende gebeurtenissen die zich op het eiland voordoen en waarvan Nina de spil lijkt te zijn. Ze raakt betrokken bij de moord op één van de heksen en in haar huis kan het soms ook spoken: ze hoort gestommel op de bovenverdieping van de villa waarin ze woont, maar van de eigenaar mag ze daar niet komen. Haar ex-man Eddie woont bij haar in huis en haar ex-vriend Torben is als politieagent teruggekeerd naar het eiland, met zijn verloofde. Alle seinen staan kortom op rood.

De lezer krijgt door goed geplaatste perspectiefwisselingen, waarbij de verteller verschuift van de ik-persoon (Nina) naar andere hoofdpersonen, steeds meer inzicht in de achtergrond van zaken. Het is knap hoe de auteur daarbij kans ziet om ook de lezer niet het achterste puntje van haar tong te laten zien en te laten meegissen naar wie de moordenaar is. De laatste adem is een geslaagd boek te noemen, mede door de combinatie van goed afgewisselde spanning, romantiek en spiritualiteit. De karakters zijn aangenaam herkenbaar en de plot is weliswaar niet verrassend maar wel goed uitgewerkt. Het verhaal wordt nergens zweverig of onbegrijpelijk; Marijke Verhoeven legt op soepele wijze een mooi verband tussen de (religie van de) wicca met de gepleegde misdaden.  

Hoewel dit boek het tweede deel is in een trilogie, is het heel goed zelfstandig te lezen. Wanneer je het eerste deel niet hebt gelezen, is dat op zich geen probleem. Er wordt voldoende gerefereerd aan eerdere gebeurtenissen – zonder deze al te veel uit de doeken te doen – om de rol van de personages goed te kunnen plaatsen. In een interview geeft Marijke Verhoeven aan dat er bij het opborrelen van het idee voor een spannend boek op een eiland, zoveel ideeën en karakters boven kwamen drijven, dat ze besloot er een trilogie van te maken. Wanneer het derde deel uitkomt, is op dit moment nog niet bekend. Wel iets om naar uit te kijken en te zien wat het mooie eiland Kenning en haar bewoners nog meer te wachten staat.