Roman over de onontkoombaarheid van het lot

Het voornaamste gevoel dat ik overhoud aan het lezen van dit boek is dat van beklemming. En dat komt niet zozeer door de naweeën van de Grote Oorlog zelf, maar door de spiegel van de troosteloosheid: op de slagvelden die ze tekent en schildert, en in haar leven en dat van de mensen om haar heen.

Roman over de onontkoombaarheid van het lot, staat er op de achterflap. En er gebeuren zeker genoeg zaken waarop je als mens geen invloed hebt: ongelukken, de houding van de mensen om je heen als je nog jong bent en weinig weerbaar. Oorlogen en politieke beslissingen, toevallige ontmoetingen met mensen die je leven een onverwachte wending zullen geven.
Maar heb je dan zelf helemaal geen invloed, ook niet als je ouder wordt?

Cassandra's vader verliet vrouw en kind en klampte zich vast aan een illusie: goud vinden in het barre noorden, haar moeder trok zich terug in haar kelder en liet de zorg van het gezin aan Cassandra over: er werden 5 broertjes geboren van onbekende vaders. De jongste twee komen om bij een ontploffing van een schip in de haven van Halifax, de oudste twee worden geronseld voor de Grote Oorlog en sneuvelen. De middelste blijft achter als de jonge Cassandra besluit dat het genoeg is en naar het vaderland van haar ouders vertrekt om op verzoek van de Canadese Bond van Geamputeerden de verschrikkingen van de slagvelden in Vlaanderen te tekenen.

De lange flashbacks en sporadische aparte hoofdstukken vanuit het perspectief van de anderen (vader, moeder, de tekenleraar Meneer Francke en Chen, een Chinese arbeider met wie ze vriendschap sluit en die werkzaam is bij het opgraven en herbegraven van de gesneuvelden) maken het beeld van de troosteloze eenzaamheid uit de titel compleet. Niemand weet van de anderen precies wat er in hem/haar omgaat. Er wordt ook niet over gesproken. Slechts vermoedens zijn er in het hoofd van Cassandra, de antwoorden lezen alleen wij, voor een deel tenminste. Dat verstrekt het beklemmende gevoel tijdens het lezen. De eenzaamheid van de individuele personages is schrijnend en wordt versterkt doordat er nooit echt contact is waarbij zaken uitgesproken, uitgelegd worden. Soms heeft het lot al zoveel slagen uitgedeeld, dat een mens zich erbij neerlegt en een leven gaat leven zonder hoop, toekomstdromen en verwachtingen.

Hele recensie lezen? Zie mijn blog: http://mijnboekenkast.blogspot.nl/2015/07/johanna-spaey-de-eenzaamheid-van-het.html