Lichte spanning met weinig pretentie

Allesdoener Sandra Berg vindt na jaren onrust in Nederland eindelijk wat meer rust in Zweden. Hier schrijft ze intussen al jaren Nederlandstalige romans. Lijk op zolder is een van de romans die in 2014 van haar hand verschijnt.

Psychologe Doortje betrekt in het boek net een nieuw huis - het verhaal start op de dag dat zij en haar nieuwe buurman aan het verhuizen zijn. Ze deelt een oude boerderij, opgesplitst in meerdere woningen, met Guy. Guy is van haar leeftijd en (thriller)auteur van beroep. Twee oude dames, Lunette en Gaby, verhuren het huis en vragen Doortje om niet op de zolder te komen die officieel bij het huis hoort. Dit doet Doortje wel en ze vindt een lijk. Hier baalt Doortje vooral van, want ze was net op zoek naar rust… en een lijk vinden draagt daar niet echt aan bij.

De roman leest over het algemeen prima weg, alleen lopen hier en daar wat kromme zinnen door het verhaal. Ik begon zelf op een luie zaterdagochtend met lezen en zat heerlijk onderuit met het boek in mijn handen. De eerste helft van het boek smaakte dan ook naar meer en ik was benieuwd naar de afloop en het plot: hoe kwam dat lijk toch op die zolder? Ook de reden dat Doortje naar zolder gaat om naar het lijk te kijken vind ik geloofwaardig overkomen.

Het verhaal lijkt na een tijdje echter maar wat door te kabbelen. Er wordt veel gepraat en niet altijd veel gezegd. De verhaallijn over het lijk wordt gedurende het boek goed uitgewerkt, om vervolgens wat afgeraffeld tot een einde te komen in de vorm van een gesprek dat bijna een heel hoofdstuk in beslag neemt. Dit vond ik erg jammer.

Ook blijft wat betreft de personages nog een en ander liggen. Het had voor mij meerwaarde gehad als onder meer Doortje wat meer tot leven was gekomen. Ik was benieuwd naar haar als persoon; waarom had ze bepaalde trekjes? Hoe is ze geworden tot wie ze nu is? Bij Guy was ik vooral benieuwd naar zijn achtergrond en naar hem als auteur – het feit dat hij schrijft lijkt nu vooral een excuus voor zijn nieuwsgierige gedrag en geen extra toevoeging aan zijn personage. Er speelt bij beide personen veel meer dan wat er in het boek naar voren komt; een gemiste kans.

Op de cover staat een prachtige afbeelding van een mystieke boerderij, eentje die perfect past bij het verhaal. Ik merkte dat ik tijdens het lezen soms even terugkeek naar het omslag omdat de boerderijfoto zo’n goede sfeer wekt. De ‘bebloede’ letters op de voorkant lijken echter wat kinderlijk en passen wat mij betreft niet bij het verhaal; het wekt de suggestie dat het lijk is doodgebloed.

Een enkele ster geven vind ik niet terecht, want het eerste deel van het boek is zoals gezegd veelbelovend. Als je je verwachtingen wat bijstelt kun je een fijne middag (of ochtend) beleven aan het lezen ervan. Verwacht echter niet meer dan twee wat vlakke hoofdpersonages die detectiveje spelen na een ontdekking op zolder. Als je daarmee kunt leven, is dit een prima roman!