Een typisch Engels verhaal over een bijzonder thema

Heb jij je ooit afgevraagd waarom moeders niet zelf voor hun kinderen zorgen, maar ze bijvoorbeeld te vondeling leggen? De Engelse schrijfster Fleur Hitchcock wel. Ze verzamelde al lang verhalen over vondelingen. Uiteindelijk inspireerden die verhalen haar tot het schrijven van Bushaltebaby.  

Op een winteravond vinden Amy van twaalf en haar oudere zus Eden een baby in een bushokje. Ze nemen haar mee naar huis, waar vader Martin de hulpdiensten belt. De baby gaat naar het ziekenhuis, waar ze zal blijven totdat er pleegouders voor haar zijn gevonden. Maar Amy heeft de baby vastgehouden, haar zachte huidje gevoeld. Zo’n lief, schattig kindje, welke moeder kan zo wreed zijn, dat ze haar kindje achterlaat? Het is misdadig! Amy wil de moeder zoeken, maar dat is erg lastig bij een vondeling. Oma Zelda helpt haar, op voorwaarde dat Amy oma weer helpt met haar bucket list.

Amy heeft sowieso over van alles een hele duidelijke mening. Als echte twaalfjarige puber krijgt ze ruzie met bijna iedereen in haar omgeving, ze houdt geen vriendin meer over omdat ze de ene na de andere beschuldigt van diefstal van haar portemonnee. Helemaal moeilijk wordt het voor Amy als ze bij haar zoektocht naar de moeder van de baby op het grote familiegeheim stuit.

Zoals in een echt lief meisjesboek leert Amy tenslotte dat alles niet zo zwart-wit is als ze dacht en kan ze haar fouten toegeven. Een feelgood verhaal, waarin het ten slotte toch (bijna) allemaal weer goed komt.

Anders dan je zou denken gaat Bushaltebaby vooral over Amy en haar zoektocht naar zichzelf, en minder over het vinden van de moeder van de baby. Gelukkig maar, want hoe hartverscheurend het thema ‘vondelingen’ ook is, het is niet erg actueel en voor meiden in de doelgroep al helemaal niet. Dat is jammer voor een grappig en vlot geschreven boek, dat verder helemaal past in de wereld van pubermeiden. Opgroeien zonder je moeder (of vader) is wél actueel: Amy’s moeder is in het boek de grote afwezige, ze is toen de meiden klein waren vertrokken naar Australië om een nieuw leven te beginnen in een nieuw gezin. Als lezer snap je dat Amy daar verdriet van heeft, al maakt Hitchcock daar gelukkig niet een te groot drama van.

De verhaallijn over de vondeling geeft wel een wat onbevredigd gevoel. Zou het in deze tijd van abortus en voorbehoedmiddelen echt nog wel zo gebeuren? Waarom heeft de moeder van deze baby haar kind te vondeling gelegd? Het antwoord op die vraag mis je. Hoeveel meiden van nu zijn geïnteresseerd in waarom vrouwen hun kinderen vijftig jaar geleden te vondeling legden?

Bushaltebaby speelt in Engeland en dat maakt het voor Nederlandse lezers wat lastig: bij ons zit je al op de middelbare school als je ouder bent dan twaalf, in Engeland nog lang niet. Daardoor sluit de doelgroep die de uitgever heeft aangegeven (tien tot twaalf jaar) niet helemaal aan, twaalf tot veertien jaar lijkt in Nederland meer voor de hand liggend. Een meisje van twaalf zou in Nederland nooit reageren zoals Amy in het verhaal, al was het maar omdat je geen oudere zus meer op je school hebt en de meiden in de klas ook anders doen als je de oudste klas op school bent. Bovendien speelt voor een Nederlandse tien tot twaalfjarige ongewenst zwanger zijn nog niet. De vertaling van Kris Eikelenboom (geen familie) stoort verder nergens en sluit prima aan bij de sfeer.

Kortom: Bushaltebaby is een typisch Engels boek met een wat ouderwets aandoend thema, voor lezers van twaalf jaar en ouder. Maar absoluut leuk om te lezen.