Woensdagvoorleestip: een klassieker vol herhaling (en een beer!)

Ga je mee op berenjacht? Het prentenboek van auteur Michael Rosen en illustrator Helen Oxenbury is al meer dan vijfendertig jaar een van de meest bekende kinderverhalen. Hoewel vaak wordt gedacht dat het gezin dat op berenjacht gaat wordt, bestaat uit een vader en vier kinderen, zijn het in feite vijf kinderen. Helen Oxenbury modelleerde ze naar haar eigen kinderen (en hond!). Ze vond dat het toevoegen van volwassenen de verbeelding zou belemmeren. En dat is inderdaad waar Wij gaan op berenjacht over gaat. Vijf kinderen gaan samen op avontuur en voelen zich dapper terwijl ze allerlei obstakels overwinnen. Maar wanneer ze oog in oog staan met een echte beer, rennen ze terug naar huis en duiken ze onder de dekens. Net zoals alle kinderen voelen ze de behoefte om grenzen te verkennen, wetend dat ze dat kunnen omdat er altijd een veilig thuis is om naar terug te keren.

Het verhaal van Michael Rosen is gebaseerd op een traditioneel kinderliedje. Hij voegde er geluidseffecten aan toe, evenals een bos en een sneeuwstorm om het wat langer te maken. Het prentenboek is een klassiek voorbeeld van de manier waarop tekst en tekening elkaar kunnen versterken, want in de tekst vind je de kinderen die op avontuur gaan niet. En zonder de tekst zouden de kinderen evengoed op vakantie in Cornwall kunnen zijn, maar krijgen nu richting. In de combinatie ontstaat een spannend verhaal, vol avontuur en verbeelding. Het komt als het ware tot leven. De tekst van Rosen herhaalt zich steeds, waardoor het een fijne cadans krijgt en voor jonge kinderen heel prettig luisteren is. De enige afwisseling is de locatie, die Helen Oxenbury eveneens modelleerde naar haar eigen omgeving. Tot de kinderen daadwerkelijk een beer in een hol tegenkomen. Dan rennen ze op hoog tempo terug door al die landschappen, het huis in en in bed.

De beer in het verhaal heeft een ambigue rol. De kinderen schrikken zich wild en de beer achtervolgt hen, maar misschien wil hij alleen maar met ze spelen. Hij sjokt immers met afhangende schouders terug naar zijn hol, al kan dat ook zijn omdat zijn plannen zijn gedwarsboomd. De kinderen en hond laten in hun lichaamstaal veel zien, ook in hun relatie tot elkaar. De oudere broer wordt duidelijk gezien als de beschermer, de hond is volledig onderdeel van het gezin en elk van de kinderen heeft zo zijn of haar eigen persoonlijkheid. Helen Oxenbury gebruikt zwart-wit tekeningen wanneer de kinderen bedenken wat ze gaan doen en een explosie van kleur als ze daadwerkelijk tot actie overgaan. Het is direct te zien waarom dit boek zo goed aanslaat bij kinderen dat het al drie decennia niet meer weg te denken is van hun boekenplanken: een spannend verhaal, een herhalende vertelvorm, geluidseffecten en een grappige conclusie.

Thema's

Natuur, avontuur, angst, familie.

Leeftijd

Je kunt Wij gaan op berenjacht al vanaf jonge leeftijd voorlezen, dankzij het fijne vertelritme en de herhaling. Vanaf een jaar of drie zullen ze de grenzen van hun wereld meer op gaan zoeken en komen ze stelselmatig in aanraking met nieuwe plaatsen en situaties, waardoor ze de spanning beter kunnen begrijpen die met de tocht gepaard gaat.

Hoe lees je dit voor?

Wat kun je genieten met het voorlezen van dit prentenboek! Hoewel je misschien geneigd bent de herhaling te zien als saai, is het voor kinderen juist fijn. Ze zijn nog niet in staat om een situatie die bestaat uit verschillende elementen in één keer te overzien, dus door herhaling kunnen ze telkens op iets anders focussen tot ze het hele plaatje begrijpen. Dat doet Wij gaan op berenjacht fantastisch. Als voorlezer kun je juist veel animo in je stem stoppen elke keer als de kinderen voor een nieuw obstakel staan, en vol overgave samen de geluidseffecten doen. En als de kinderen terugrennen, race je met je stem met ze mee om de spanning te verhogen.

Meer en leuker voorlezen begint bij de mooiste prentenboeken. Elke woensdag tippen Hebban en De Nationale Voorleesdagen een nieuw voorleesboek. Volg het Hebban-account van de Woensdagvoorleestip om niets te missen.