Spannend en goed onderbouwd

Een graftombe met een kruis op de cover. In zijn naam - Dominus vobiscum - als titel. De zieke gedachtegang van een seriemoordenaar als eerste hoofdstuk. Ziedaar de ideale excuses waarvoor ik gewoonlijk een straatje omloop als zo’n boek mijn waarnemingsveld binnenkomt. Want van God doordrongen seriemoordenaars, bespaar ons Heer. Te veel slechte romans misbruiken het religieuze gedachtegoed als alibi voor gratuit geweld (niet dat die religie daar zelf vrij van te pleiten zou zijn), vaak hand in hand met bovennatuurlijke - en dus niet noodzakelijk verklaarbare - ontwikkelingen die de geloofwaardigheid - excusez le mot - van een verhaal uithollen. Dan nog de naam van de auteur erbovenop: Sam Christer, hoe verzin je het?

Ik geef toe: het 'klinkt' als vooringenomenheid, het zal dan wel vooringenomenheid zijn. De vooringenomenheid van een ervaren lezer die zijn verwachtingen toetst aan een stapel teleurstellende lectuur die spijtig genoeg een stuk van die ervaring kleurt. Maar kijk, de uitzondering op de regel kan dan weer rekenen op een blijde, opverende aandacht en een milde verwelkoming. In zijn naam is zo’n uitzondering. Sam Christer pleegt hiermee zijn tweede misdaad(roman). Zijn vorige, Het Stonehenge Ritueel, kreeg op deze site vier sterren, daar moet dit werk niet voor onderdoen.

Drie verhaallijnen zijn belangrijk in dit boek. Zij dansen een groot deel rond elkaar, smelten pas samen in het vierde deel, op naar een denderende apotheose. Eerst heb je de seriemoordenaar waarvan sprake op cover en in intro. Een godsdienstwaanzinnige nietsnut, die meent dat God door zijn aderen spoelt en hem in vertrouwen neemt wanneer voor sommige vrouwen de tijd op is. Hij sluipt bij zijn slachtoffers thuis binnen om ze in hun slaap te wurgen. Hij verminkt hun lichamen, maar wikkelt ze nadien in een laken als een wade. Zijn laatste slachtoffer wordt Tamara Jacobs, een scenarioschrijfster uit Hollywood, die net bezig was de laatste hand te leggen aan haar script over... de lijkwade van Turijn.

Verhaallijn twee gaat over het speurdersduo Mitzi Fallon en Nic Karakandez die deze moord op hun bord krijgen. Stap voor stap ontsluieren zij de geheimen van Tamara’s script, waarover het grootst mogelijke embargo ligt, en waarvan het einde achter slot en grendel steekt. Een filmscript? Het antwoord lijkt te liggen in Turijn waar Nic tegen zijn zin naartoe moet. Mitzi heeft immers de handen vol met haar gewelddadige echtgenoot en twee tienerdochters. Nic gaat in Turijn de strijd aan met een huurmoordenaar, het Vaticaan en corrupte carabinieri.

Verhaallijn drie is precies die van de huurmoordenaar. Hij is in feite een Libanese monnik, opgeleid als biddende vechtmachine. Daarmee raakt het boek stilaan het hart van de plot. Waarom is een sekte uit Libanon geïnteresseerd in een filmscript uit Hollywood over een katholiek mysterie in Turijn? Dat was ongetwijfeld de mantra voor schrijver Christer.

Meer vertellen mag ik echt niet doen. De plot steekt vakkundig in elkaar en wordt salamimatig bekend. Het ogenschijnlijk onschuldige Hollywoodgedoe krijgt wel degelijk een reden van bestaan. Intussen leer je Mitzi en Nic kennen, samen met hun hebbelijke of onhebbelijke collega’s. De manier waarop iedereen de bal bespeelt, wordt het kanaal waarlangs ook de lezer zijn informatie krijgt. Zodra de actie zich verplaatst naar Turijn groeit de spanning zienderogen. Nic is het prototype van de keiharde maar voorzichtige inspecteur die zich zelden laat verrassen. Als hij aan het eind een wetenschapper en diens vrouw het land uitkrijgt, ondanks tal van tegenkantingen, wordt hij voortdurend geconfronteerd met gevaar. Hier krijgt de lezer waar voor zijn geld.
Aan de debetzijde zijn er slechts een paar haakjes en ogen. Zo krijgen sommige personages te veel body naargelang hun rol in het verhaal. De man van Mitzi mag haar bijvoorbeeld wel afslaan en in de gevangenis belanden, maar iets goedmaken, of berouw tonen, daar is in het boek geen tijd voor. En ook de Nederlandstalige titel vind ik verkeerd gekozen. Hij zou het goed doen indien dit het thema was van het boek. Dat is het niet: het is de lijkwade van Turijn waar alles om draait. De Engelstalige titel doet het daarom beter: The Turin Shroud Secret. Veel klassieker, maar correcter.

Niet getreurd. Vier verdiende sterren voor dit spannende en goed onderbouwde boek.