Voortreffelijke tegenpolen

Wij is het verhaal van Douglas, zijn vrouw Connie en zijn zoon Albie. Douglas’ vrouw Connie wordt geïntroduceerd als kunstenares, spontaan, niet vies van drank, drugs en wilde feestjes. Het is een wonder dat ze op de ietwat saaie, geordende Douglas valt, werkzaam als onderzoeker in een laboratorium, waar hij op dat moment fruitvliegjes bestudeert. Maar Douglas kwam blijkbaar precies op het goede moment: net nadat Connie’s onstuimige relatie met een al net zo wilde kunstenaar was verbroken. De twee tegenpolen, die in geen enkel opzicht bij elkaar lijken te passen, krijgen een relatie en trouwen. Ze krijgen samen een zoon, Albie, een kind van zijn moeder: experimenteel type, houdt van alternatieve fotografie.

De personages zijn mooi, gevoelig en realistisch. Je voelt met Douglas mee, maar wilt hem ook toeschreeuwen dat hij het anders moet doen. Je kunt boos worden op Connie als ze heel gemakkelijk partij kiest tegen Douglas en voor Albie. Je snapt Albie, maar wilt hem soms ook een schop onder zijn kont geven. De interactie tussen de verschillende karakters komt niet zo van de grond, omdat ze simpelweg niet bij elkaar passen. En natuurlijk; tegenpolen trekken elkaar aan, maar als het zo overduidelijk botst, op alle fronten, is het lastig om in de aantrekkingskracht tussen Douglas en Connie te geloven.

Albie gaat na de zomer studeren en Connie kondigt aan dat ze Douglas dan gaat verlaten. Hun ouderlijke taak zit erop. De reeds geplande, laatste gezamenlijke zomervakantie laten ze doorgaan: een grand tour door Europa, vooral voor Albie, langs alle hoogtepunten, voornamelijk musea. Douglas hoopt hun relatie te kunnen lijmen en ook een betere band met zijn zoon te kunnen smeden. Hij doet vreselijk zijn best en heeft de reis minutieus gepland, met een reisschema dat op het kwartier nauwkeurig moet worden gevolgd en gelamineerde plattegronden waar hij met stift op schrijft, zodat hij het later weer kan uitvegen.

En vanzelfsprekend gebeurt dan het tegengestelde van wat Douglas had gewild: hij duwt Connie verder van zich af en door verschillende ruzies loopt Albie in Amsterdam weg met een straatartieste, Kat, om vervolgens niets meer van zich te laten horen. De gebeurtenissen die dan volgen zijn zowel hilarisch als soms hartverwarmend. Het is een nogal clichématig verhaal, dat wordt versterkt door de standaard rondreis door Europa.

De ik-persoon, Douglas, schakelt tussen heden en verleden en vertelt zo ook het verhaal van zijn ontmoeting met Connie en de ontwikkeling van hun leven samen. Dit maakt het boek heel dynamisch. Als het verhaal bijna ten einde is lijkt David Nicholls het boek wat verdieping te willen geven en is er sprake van een stukje metaliteratuur: literatuur over literatuur (in hoofdstuk 173, 'perspectieven’). Was de hoofdpersoon eigenlijk wel het meest interessante personage van het boek? Waren zijn vrouw en zoon eigenlijk niet veel boeiender aangezien zij een grotere verandering doormaakten binnen het boek? Douglas blijft op zijn plek (zijn vrouw en zoon zijn degenen die willen vertrekken) en maakt uiteindelijk slechts een kleine verandering door. Het lijkt alsof de auteur het verhaal ineens wat meer betekenis wil geven en dat dan probeert te doen binnen het beslag van één hoofdstuk. Dit komt nogal uit de lucht vallen en mist daardoor zijn doel. Het was beter geweest als dit soort vragen in het verhaal waren geïntegreerd of als er op zijn minst eerder een toespeling was gemaakt op het vertelperspectief.

Het boek is geschreven in een simpele stijl, helder en voor iedereen te begrijpen. Het leest vlot. Het is een humoristisch en gevoelig verhaal, met fantastische individuele personages, maar dat een gebrek aan realistische interactie laten zien.