Schijfster Gerda van Wageningen viert dit jaar een schrijversjubileum en dat maakte mij nieuwsgierig naar deze schrijfster, omdat ik wel van streekromans hou. Dus even in de E-boekenlijst gekeken en vond daar het boek: Zilver, oorspronkelijk gepubliceerd op 14 november 2012. Ik besloot het te lezen, te meer omdat het verhaal lijkt te spelen rond een historisch feit, nl. de Watersnoodramp in Zeeland begin februari 1953.

Het verhaal “Zilver” start met een proloog, en wel in de nacht van 31 januari en 1 februari 1953 net voor de Watersnoodramp in Zeeland, op het stukje land van het toenmalige Schouwen Duiveland in de omgeving van Zierikzee, met een historisch feit.
Aan het begin van het verhaal staan de mannen op de dijk, het stormt en het is vloed (opkomende zee), maar ook springtij, een gevaarlijke combinatie. De mannen zien het zorgwekkend aan, de vrouwen en kinderen zitten thuis in afwachting van goede berichten. Maar wat niemand had kunnen bedenken gebeurt: de dijken breken en het water verwoest al het leven van het lager gelegen land. Al lezend gaan we met de bewoners mee in de lange bange uren die volgen naar een evacuatie. 

Daarna maakt het verhaal een sprong naar het heden: Andrea en haar man Job, die elkaar hebben leren kennen bij de evacuatie na de ramp, vieren hun 55-jarige bruiloft en de gehele familie is bijeen. Andrea kijkt met genoegen naar alle nazaten die er inmiddels zijn, haar kinderen en aanhang, haar kleinkinderen en inmiddels ook weer achterkleinkinderen, maar ook haar broer en zusje met aanhang en kinderen en kleinkinderen. Natuurlijk wordt er aandacht besteed aan het verhaal hoe Andrea en Job elkaar hebben ontmoet, dat zij door het familiezilver, dat Andrea bij de watersnoodramp bij zich had, elkaar na de evacuatie weer terug hebben gevonden en het tot een huwelijk gekomen.
We maken kennis met alle familieleden, en - zoals in de praktijk veelal het geval is - heeft ieder huisje wel zijn kruisje; we leren hoe de familie daar mee om gaat. Als er een oom plotsklap overlijdt willen de andere familieleden van de oude Andrea en Job het verhaal achter het zilver weten; want dat het is gered bij de watersnoodramp is iedereen bekend, maar daar achter zit een ander verhaal dat tot nu toe geheim is gebleven. Na veel wikken en wegen doen Andrea en Job dat geheim uit de doeken; wil je weten wat dit geheim is, zou ik het boek lezen. 

Toch gaat het verhaal over zoveel meer, over het verschil tussen alle generaties, hoe de ouderen omgaan met bepaalde zaken (kuis en niet uitgesproken) en hoe de jongeren ermee omgaan (veel opener en directer), en spelen er kwesties in het boek zoals ze in alle families voor kunnen komen, bijv. het homo-huwelijk, huwelijksbedrog, de ziekte MS en een dwarslaesie, internet-daten, emigratie, en vooral: de eerste (kalver)liefde. Aan het einde van het boek wordt pas duidelijk waar Zilver nu echt voor staat, en daar kunnen we een voorbeeld aan nemen.

Omdat de familie nogal uitgebreid is en de namen – zoals vroeger – werden doorgegeven aan de volgende generatie, vond ik het begin nogal lastig om te volgen wie wie is, maar nadat ik dat had losgelaten ging dat makkelijker; ook is het 2e deel van het boek vlotter geschreven en gaat het opeens een andere richting uit. Al met al toch een fijn boek, met een leerzaam tintje mbt het trauma van de watersnoodramp alsook de impact daarvan op het huidige Zeeland en een mooi advies aan het eind…

Ik vond het een mooi boek en merk dat Gerda van Wageningen in ieder geval met haar tijd is meegegaan in haar (latere) boeken, en deze een brug tussen de oudere en moderne maatschappij bouwt. Ik zal ongetwijfeld wel vaker een boek van haar lezen.