Het boek: Zwijgen hoeft niet meer, een trilogie uit het genre streekromans, geschreven door Henny Thijssing-Boer, bestaat uit de volgende delen: 

I – verzwegen verleden  1988
II – dat wat voorbij is  1989
III – een stem in de stilte  1990 

Deel 1: verzwegen verleden (start rond 1920)
Dieneke en Tilly, twee jonge deerntjes, Dineke 17, Tilly begin 20, Dineke een dienstertje bij de plaatselijke dokter, Tilly een rijke boerendochter en opvolger voor de grote hoeve, beide zwanger maar (nog) niet getrouwd.
Dieneke haar Anno overleed plotsklaps aan een longontsteking; Tilly heeft nooit bekend gemaakt wie haar minnaar was, alleen dat het een herenboer was met een grote hoeve. Beide kinderen worden in de zelfde nacht geboren: Dieneke brengt een levenloos meisje op de wereld, het was gewenst maar mocht niet leven, Tilly krijgt een flinke ferme jongen, ongewenst en in blakende gezondheid, een schande voor de familie. De oplossing is gauw gevonden: ze ruilen de kinderen en beide moeders moeten daar de rest van hun leven over zwijgen!
Zo groeit Anno, in feite de boerenzoon, op bij het dienstertje Dieneke, en wordt Tilly uitgehuwelijkt aan een oudere herenboer in één van de omliggende dorpen, uit het zicht en uiterlijk zonder schande en zij raakt in de vergetelheid.
Dieneke krijgt voor haar zwijgen een klein vervallen hutje en een zakcentje mee, en dient verder in haar eigen onderhoud en dat van de jongen te voorzien. Het is ploeteren van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat, maar ze ontwikkelt zich en leert zichzelf kleding te maken. En zo groeit Anno op in liefde tot een jongeman, een boerenarbeider, maar hij hunkert naar meer, naar beter, naar hoger. Hij moet kiezen tussen Renske (een arbeidersdochter) en Marieke (een dochter van een rijke tuinder). Hij gaat achter het geld en status aan, krijgt twee kinderen, maar het loopt uit op een scheiding, want niemand is er gelukkig van geworden. Arno trekt met zijn dochter Riekje weer in bij zijn moeder, en Marieke blijft in de stad wonen in een riant huis met haar zoon en haar nieuwe partner.
Dieneke ziet dit alles met lede ogen aan, maar ze heeft beloofd te zwijgen, en vooral te blijven zwijgen, maar als ze ziet hoe haar jongen onder haar zwijgen lijdt, besluit ze Anno uiteindelijk de waarheid te vertellen: hij is de zoon van Tilly en haar rijke herenboer. Anno gaat op zoek naar Tilly, maar vindt in haar een harteloze, kille vrouw ipv een moeder.

Deel 2: Dat wat voorbij is (gaat verder vanaf 1960)
Riekje is 20 jaar, afgestudeerd als doktersassistente, en werkt inmiddels bij een dokterspraktijk in één van de omliggende dorpen. Ze maakt kennis met Sacco, een boerenzoon en troonopvolger voor één van de grootste hoeve uit de omgeving. Het is een onbehouwen kerel met handen als kolenschoppen, een opgewonden standje, vooral als hij gedronken heeft. Van de doktersvrouw hoort ze de geschiedenis rond zijn familie, en kort daarna hoort ze ook van de geschiedenis van haar vader, en daar raken beide geschiedenissen elkaar. Ze zint op wraak op de familie die haar vader dit allemaal heeft aangedaan.
Op een avond loopt het uit de hand in het dorpscafé: 5 jonge jongens, één overlijdt aan een messteek, de ander (Sacco) wordt blijvend blind door een kapotgeslagen bierglas. In één klap zijn de toekomstdromen naar de maan van deze jongens. Riekje ziet hierin haar kans en verhuurt zich als dienstertje bij de familie van Sacco, en met haar liefdevolle, blijmoedig karakter weet ze de gehele familie voor zich te winnen, maar wat niet de bedoeling was, ze wordt verliefd op de blinde Sacco. Het kan niet uitblijven, natuurlijk komt de oude geschiedenis van de verruilde baby’s ter sprake, maar Tilly is er al lang niet meer, zij is overleden en begraven, het verleden is voorbij en de rest is alleen maar slachtoffer van die nare geschiedenis. Tijd om te vergeven en te vergeten, en verder te gaan, al kost het vooral oma Dieneke Diekman de grootste moeite om met opgeheven hoofd naar de hoeve af te reizen. Maar ook bij haar wint haar liefde voor haar kleindochter, en als Riekje haar het hardst nodig heeft, overwint ook zij de schroom en stapt ze over die drempel van die mooie hoeve met vele bunders land. Eind goed, al goed, zou je denken…

Deel 3: Een stem in de stilte (gaat weer verder vanaf 1965)
We zijn 3 jaar verder, Riekje heeft het leven geschonken aan een mooie dochter, maar moest vlak voor haar geboorte afscheid nemen van haar man Sacco, die door een noodlottig ongeval in een sloot belandde en verdronk. Riekje is inmiddels afgestudeerd tot fysiotherapeute en werkzaam in het ziekenhuis van Groningen; ze heeft weer een vriend – wederom iemand die haar hulp en liefde nodig heeft, maar is het liefde wat hem drijft of is het egoïsme en gemakzucht? Net op tijd komt Riekje achter de ware aard van deze jongeman, en op dat moment begraaft Riekje haar hart onder een dikke deken – ze gaat net als oma Dieneke Diekman verder alleen met haar kind door het leven. Maar er zijn kapers op de kust die het voorzien hebben op haar hart, maar Riekje heeft daar geen boodschap aan; ze gaat voor haar oma zorgen, want Dieneke Diekman is door een herseninfarct volledig verlamd geraakt. Ze haalt haar naar huis en neemt fulltime de verzorging voor haar op zich. Dieneke ziet het met lede ogen aan, want er lopen leuke mannen om haar heen, en ze gunt Riekje zo van harte haar levensgeluk met een liefdevolle partner. Maar oma kan niet anders doen dan in stilte te bidden, want praten kan ze niet meer, maar zij heeft het volste vertrouwen erin dat haar stem in de stilte wordt gehoord en verwoord. De vraag is dan ook: is er iemand die tot haar liefdevolle hart weet door te dringen? 

Al met al een mooie roman, die zich afspeelt in de provincie Groningen, in een tijd dat er rangen en standen in stand werden gehouden. Geld trouwde geld en lieten het geld samensmeden tot een nog hoger saldo, en het werkvolk bleef zich een slag in de rondte werken, voor een appel en een ei. Trouwen uit liefde was er vaak niet bij, zeker niet onder de herenboeren, het ging om status, om de hoeve en de bunders grond.
Oma Dieneke Diekman is een voorbeeld van een bekende karaktertrek van de Groningers: een stug volkje, moeilijk in het vergeten en vergeven, maar gelukkig vindt met name Dieneke op tijd haar weg hierin.
Het 3e deel start wat moeizamer, en vaak wordt er een voorschot op de toekomst genomen (bijv. ze wist niet wat haar boven het hoofd hing…). Vond dit zelf vervelend om steeds in bedekte vormen al een tip van de sluier opgelicht te krijgen, achter het lezen kwam een onrust te voorschijn, kwamen er verwachtingen en werd het hierdoor minder ontspannend lezen, en als het dan ook nog niet écht wordt waargemaakt, is het een teleurstelling. Toch verliep het eind weer beter, en sloot het aan op deel 1 en 2 en uiteindelijk vormde het een mooi afgesloten geheel.
Voor een Christelijk roman valt het “Christelijk” heel erg mee, het is net als bij je buren, je weet dat ze een bepaald geloof aanhangen, maar ze vallen jou er niet mee lastig. 

Over de schrijfster
Henny Thijssing-Boer (7 februari 1933-24 mei 2011) dochter van een landarbeider, groeide op in de provincie Groningen. Op negenjarige leeftijd verhuisde zij naar Warffum. Ze trouwde in april 1953 met Dolf Thijssing, een  beroepsmilitair. In 1954 werd een dochter geboren (Marga) en in 1959 een zoon. Zij ontwikkelde zich tot een Nederlandse schrijfster van populaire streekromans. Haar verhalen spelen zich af op het Groningse platteland en zijn veelal geschreven vanuit haar (protestants)-christelijke achtergrond, zonder dat de verhalen zwaar christelijk zijn.
Van haar boeken, ze publiceerde er in totaal 98, werden twee miljoen exemplaren verkocht en de romans stonden veelal in de top van uitgeleende bibliotheekboeken.