Hij bleef altijd van haar houden

In haar nieuwe roman Als we elkaar terugzien onthult Kristin Harmel ons een onbekend stukje Amerikaanse geschiedenis. We reizen af naar het Florida van 1944. Als we goed door de suikerrietvelden turen zien we tientallen mannen aan het werk. Wie zijn deze mannen? Zijn het wrede Duitse SS´ers? Of jonge Duitse mannen, slechts tieners nog, die door hun leider gedwongen waren om te vechten? Peter Dahler is opgepakt in Afrika, waar hij maandenlang door hitte, honger, dorst en dood was omringd. Het werk op het Amerikaanse krijgsgevangenenkamp is zwaar, maar Peter is opgelucht dat hij weg is uit de Afrikaanse hel. Op een dag ontmoet hij op de suikerrietplantage het meisje van zijn dromen, Margaret. Als de oorlog voorbij is moeten de krijgsgevangenen het land verlaten. Peter belooft Margaret dat ze elkaar weer terug zullen zien.

Het is 2014, de 36-jarige journaliste Emily Emerson is zojuist ontslagen en zit thuis te treuren. Haar leven is tot nu toe een opeenstapeling van ellende geweest. Tot voor kort kon ze met al haar zorgen bij haar grootmoeder terecht, maar nu ze overleden is, voelt Emily zich ellendig en eenzaam. Dan ontvangt Emily een prachtig schilderij waarop ze een jonge versie van haar oma herkent. Er zit een handgeschreven briefje bij met de tekst “Hij bleef altijd van haar houden”. Wie heeft dit pakje gestuurd? Wie heeft het mooie schilderij gemaakt? Zou de grote liefde van haar oma nog leven? Waarom had oma eigenlijk nooit contact met haar familie? Wat gebeurde er allemaal in het krijgsgevangenenkamp? Emily besluit om na twintig jaar weer contact op te nemen met haar vader. Samen gaan ze op zoek naar antwoorden.                                                                                                                                                                                     

Wat mooi is aan deze familiegeschiedenis is dat schrijfster Kristin Harmel in haar boek enkele zeer gevoelige onderwerpen bespreekbaar maakt, zoals: het hebben van een relatie met de vijand, het afstaan van een kind, tienerzwangerschappen en het bestaan van krijgsgevangenenkampen in Amerika. 

Gelukkig heeft uitgeverij “De Boekerij” niet voor dezelfde coverfoto gekozen als de Engelstalige versie van het boek. Deze foto is namelijk al twee keer eerder gebruikt, bij “Margie” van Jillian Cantor en “Flora” van Gail Godwin. Maar ook met de foto van de Nederlandse versie ben ik niet zo tevreden. De foto is mooi, maar past niet zo goed bij het verhaal. Er komt helemaal geen jong meisje in voor. Zelf zou ik voor een foto van het geheimzinnige schilderij gekozen hebben; een jonge vrouw in een rode jurk op een suikerrietplantage. De schilderijen van de onbekende schilder worden door Harmel zo levensecht beschreven dat je ze het liefst met eigen ogen wilt zien. 

Wat heel bijzonder aan het verhaal is, is dat de woorden die op het briefje staan eigenlijk voor alle hoofdpersonen gelden. Ook Emily en oma bleven hun hele leven van hun jeugdliefde houden. De mooie brief die Emily’s vader, aan het eind van het verhaal, aan zijn (ter adoptie afgestane) kleindochter schrijft maakt het verhaal van de familie prachtig rond. Zal Emily haar dochter ooit nugzien?

Margie, een roman over Margo Frank

https://www.hebban.nl/spot/boeken-met-een-ster/nieuws/margie-2