Dit boekje moet echt bij het oud papier!

Met grote interesse kocht ik onlangs het boek Levi’s eerste kerstfeest van Ewoud Sanders. Sanders bespreekt in dit boek 80 jeugdverhalen over Jodenbekering. Ik heb jarenlang kindernevendienst gegeven in de kerk en heb dus heel wat kersttasjes met een sinaasappel, kerstversnapering én het bekende kerstboekje gevuld. Bij het uitzoeken van de boekjes, op een beurs, kwam ik jaren geleden een boekje tegen waar mijn haren overeind van gingen staan. Laat het nu net dit boekje zijn die Sanders als eerste in zijn boek bespreekt: De zoektocht van Lea Rachel.

Zo zie je maar hoe belangrijk het is om een boek eens kritisch door te bladeren voordat je het als school, kerk of vereniging cadeau doet. Tot mijn verbazing las ik dat het boek in 2015 opnieuw uitgegeven is en dat er in totaal 15.000 exemplaren van zijn verkocht. Hoeveel kerken zouden dit boekje met kerst aan hun jeugdige leden cadeau hebben gegeven? Heeft er in al die jaren nooit eens iemand bij uitgeverij Den Hertog geklaagd? Waarom heb ik het eigenlijk zelf niet gedaan? Na aanleiding van het boek van Sanders en na een gesprek met het CIDI (Centrum informatie en documentatie Israël) heeft de uitgeverij besloten dat het boekje niet meer zal worden herdrukt. We houden het in de gaten! https://www.hertog.nl/artikel/9789033114014/De-zoektocht-van-Lea-Rachel/

Toen ik het boekje bij onze plaatselijke bibliotheek in de kast zag staan heb  ik samen met de bibliothecaresse een blik in het computersysteem geworpen. In 6 jaar tijd was het 24 keer uitgeleend. Echt populair is het boekje dus niet. Maar aangezien je een boek 3 weken mag lenen is het toch vrij regelmatig door een kind mee naarhuis genomen. De bibliothecaresse stelde me gerust: Geleend betekent niet automatisch dat kinderen het boekje ook leuk vinden of überhaupt maar (uit)gelezen hebben……

Het verhaal in het kort: het Joodse meisje Lea Rachel vind tussen de boeken van haar vader (een boekhandelaar) het Nieuwe Testament. Mede door haar nieuwe christelijke buren krijgt Lea Rachel steeds meer interesse voor het christelijke geloof. Haar vader, broertje en zusje willen niets met dit geloof én met de buren te maken hebben. Uiteindelijk loopt het meisje weg van huis en wordt zij opgenomen in een domineesgezin.

Op de vele christelijke teksten en de oubollige schrijfstijl wil ik niet in gaan. Hier stoor ik mij niet aan. Als dit past bij het publiek waarop de uitgeverij zich richt is het prima. Maar wat ik echt niet vind kunnen is het beeld wat zij van Joodse mensen in het boek schetsen: deze mensen met donkere ogen, zwarte haren en kromme neuzen (!) treiteren hun buren weg en  spugen, als ze het over christenen hebben, op de grond. Na het lezen van dit boekje durf je als kind echt niet meer bij je Joodse buurkinderen of klasgenootje thuis te gaan spelen.

Enkele voorbeelden:

Blz 11: Oei, als dat het boek van de gojims niet is, die vuile christenen, zoals vader ze noemt. Hij heeft een grondige hekel aan christenen omdat ze de Joden altijd slecht behandeld hebben…..Dit boekje is vergif heeft ze hem ooit eens horen zeggen.

Blz 19: De christenen hoeven zich niets te verbeelden. Ze zijn en blijven vuile gojims. Als vader over hen praat spuwt hij altijd op de grond.

Blz 20: Hier spelen de kinderen gojimpakkertje en laten zij de kippen van de buren ontsnappen. Uiteindelijk pesten ze de buren weg.

Blz 53: Vader heeft nou eenmaal een gloeiende hekel aan die gojims, dan mag ik die mensen best het leven zuur maken.

Blz 71: Lea Rachel wordt in elkaar geslagen door Joodse jongens en haar bijbel wordt verbrand.

Blz 72 en 73: Rabbijnen proberen het meisje om te kopen en bedreigen haar zelfs met een mes!

Blz 74 en 75: Voor straf wordt Lea Rachel opgesloten en moet zij enige tijd later op een kindje passen. Dit kind mag haar niet aanraken of met haar praten.

Als we willen dat kinderen van verschillende geloven op een fijne manier naast en met elkaar spelen dan moeten we toch echt stoppen met het uitgeven en uitlenen van dit soort boeken. Mijn advies: gooi de boeken lekker bij het oud papier. Papier brengt 4 cent per kilo op , misschien kunnen we de opbrengst in de collectebus van Nationaal Fond Kinderhulp doen? Zij komen deze week toevallig langs de deur!