4 mei

4 mei 2014:  Carla van Dokkum post op twitter een foto van haar, in Sobibor omgekomen, ouders. Het bericht krijgt vierhonderd retweets en wordt honderden keren geliket. Dankzij de ontroerende tweets, steunbetuigingen en opbeurende woorden die blijven komen doorstaat ze voor het eerst een 4 mei herdenking. (blz 12). 

Tsiwja de Swarte Tsiwja is drie maanden oud als haar ouders bij een razzia (in 1943) worden opgepakt. Dankzij een buurvrouw wordt de baby gered. Een goede vriendin van haar moeder (Betty) brengt haar naar Groningen, waar ze wordt opgevangen in een pleeggezin. Vanaf nu heet ze Carla Bruins

Carla Bruins Helaas overleven de ouders van Carla de oorlog niet. Tantes van zowel moeders als vaderskant eisen de voogdij van de baby, maar de familie Bruins wil hun dochter niet afstaan.  Uiteindelijk blijft Carla bij haar pleegouders wonen en krijgt de tweelingzus van haar moeder de voogdij toegewezen. Het contact met zowel haar pleegmoeder als met haar biologische tantes blijft moeizaam. Waar hoort Carla nu eigenlijk thuis? Bij haar Groningse ouders of haar Joodse familie? Dat Carla’s pleegmoeder geen besef heeft van wat er in haar dochter omgaat blijkt, wel uit het volgende fragme

4 mei 1985: De telefoon gaat: het is mijn moeder. Ze belt iedere dag of zeker om de dag. ‘Ik kijk naar de 4 mei-uitzending, ’zeg ik. ‘Och ja, ’zegt ze, 'wat een geluk dat wij geen mensen in de oorlog hebben verloren.’ Ik bevries. Wat zegt ze nou? Alles draait, ik houd me vast aan de tafel. Ik probeer me te beheersen. Ik hang op. (blz 163).

Carla Weidema Op jonge leeftijd trouwt Carla met Bart-Jan Weidema en samen emigreren ze naar Papoea-Nieuw-Guinea. Vader en moeder Bruins zijn het niet eens met Carla’s huwelijk en maken zich (terecht, wat later blijkt)) zorgen over het vele geld wat ze van haar familie geërfd heeft. Met de komst van drie kinderen wordt de band met haar pleegmoeder gelukkig wat beter. Uiteindelijk loopt het huwelijk uit op een scheiding en blijft Carla berooid achter.

4 mei: Op 4 mei bellen mijn kinderen. Altijd.Marcelle, Hansbart en Ellen weten dat ik het dan moeilijk heb. Ik wil er niets van weten of over horen. Zet de tv uit en ga iets anders doen. Als iemand me erop aanspreekt, haal ik mijn schouders op. Sinds mijn kinderen beseffen dat er ‘iets is’, zetten ze me ertoe om er toch eens over te praten. Bovendien zijn ze benieuwd naar hun roots.(blz 163).

Carla van Dokkum Carla is een doorzetster. Dankzij hard werken krijgt ze haar leven en dat van haar kinderen weer op de rit. Als ze in 1990 Onno van Dokkum ontmoet durft ze de liefde weer in haar leven toe te laten. Bij hem voelt Carla zich thuis. Gezamenlijk heeft het stel vijf kinderen en inmiddels dertien kleinkinderen. Eindelijk heeft Carla gekregen waarnaar ze haar hele leven heeft verlangd: een familie. Nu pas is ze klaar voor de confrontatie met haar verleden. Met haar kinderen reist ze naar Israël, waar een 97-jarige vriendin van haar moeder woont. Van haar hoopt ze antwoord te krijgen op al haar vragen.

Helaas zijn er na de oorlog veel kinderen die zonder hun ouders moeten opgroeien. Niet alleen Joodse, maar ook Roma, Sinti en andere Nederlandse kinderen worden net als Carla opgevangen in pleeggezinnen en tehuizen. Veel van hen kregen met dezelfde problemen te maken zoals; hechtingsproblemen, de strijd om het gezag, de slechte regelgeving omtrent adoptie, oorlogstrauma's en tegenstrijdige bemoeienissen van vele instanties. 

Laten we dankbaar zijn voor mensen zoals Betty en de familie Bruins, dankzij hen overleefden veel kinderen de oorlog.

En laten we op 4 mei om 20.00 uur, 2 minuten stilte in acht nemen voor al die militairen en burgers die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn omgekomen. We mogen hen niet vergeten.