Het is feest! Maar welke vlag hangen we uit?

Theatermaker Ilay Den Boer maakte een zesdelige reeks voorstellingen over zijn familie. In Het beloofde feest liet Ilay zijn moeder, vader, oma, opa, broer en zichzelf aan het woord over familierelaties, Israël en hun Joodse achtergrond. Zes verschillende mensen, zes invalshoeken en zes verhalen, die samen één indrukwekkende familiegeschiedenis vormen.

In 2014 stopten de voorstellingen, maar het verhaal was nog niet compleet. Ilays goede vriend Jurjen Sytsma schreef daarom dit boek. Een prachtig verhaal over generatieconflicten, de zoektocht naar een eigen identiteit, twijfels, loyaliteit, Israëlische emoties, Hollandse nuchterheid en falafel. Heel veel falafel! Het boek draagt dezelfde titel als de voorstellingenreeks, Het beloofde feest.

Ilay Den boer werd geboren in Jeruzalem. Op vier jarige leeftijd verhuisde hij naar Nederland. Regelmatig ging het gezin, voor vakanties en familiebezoek, terug naar Israël. Toen Ilay ouder werd, bemerkte hij spanningen tussen zijn oma en moeder. Oma bracht Ilay op de hoogte van de joodse tradities en de pijnlijke geschiedenis van haar volk. Omdat zijn moeder deze geschiedenis altijd als een zware last ervaren had, wilde zij haar zoon hier juist voor beschermen. Naarmate hij ouder werd, kreeg Ilay steeds meer het gevoel dat hij tussen twee werelden leefde. Met aan de ene kant zijn oma en familie in Israël en aan de andere zijn moeder en vrienden en Nederland.

De titel van het boek slaat op Ilays bar mitswa-feest. Dit feest geeft het getouwtrek weer waarin Ilay verwikkeld was in die tijd. Toen Ilay 13 jaar werd, beloofde zowel zijn moeder als zijn oma hem een grandioos bar mitswa-feest. In Nederland organiseerde zijn moeder thuis, voor zijn vrienden en vriendinnen, een discofeest met chips en frisdrank. Enige tijd later deed oma het in Jeruzalem nog eens dik over. Het werd een groot familiefeest in een restaurant met een overdaad aan eten, cadeaus en emotionele toespraken. Hoewel beide feesten bij Ilay een onvergetelijke indruk achter lieten, werd hij er zich op zijn dertiende ook bewust van dat hij tussen twee culturen zat. Pas wanneer Ilay volwassen is, vindt hij hierin zijn eigen weg.

Van al dat falafel eten van Ilay kreeg ik, tijdens het lezen, wel enorme trek. Terwijl ik naar het Israelische pitabroodje op mijn Hollandse boerenbond bord keek kreeg ik ineens het gevoel dat ik Ilay helemaal begreep. Prachtig.