Bun en Win

In de schuur van Ian Buruma’s oom lag een schat (aan informatie) te verstoffen, namelijk een stapel dozen vol brieven van zijn grootouders Bernard Schlesinger en Winifred Regensburg. Bun en Win waren, door twee wereldoorlogen, jarenlang van elkaar gescheiden. In de honderden brieven die zij elkaar schreven deelden zij hun zorgen en hoop, hun interessen voor kunst en klassieke muziek en hun liefde voor elkaar. Ian Buruma verwerkte de brieven tot het boek ‘Hun beloofde land’: een prachtig eerbetoon aan zijn geliefde grootouders.

Bernard en Winifred zijn nakomelingen van Duits-Joodse imigranten. Hun levensverhaal wordt getekend door twee wereldoorlogen. Tijdens de Eerste Wereldoorlog dient Bun als militair in België, Frankrijk en het Midden-Oosten en is hun relaties is nog heel pril. Tijdens de Tweede Wereldoorlog dient Bun als arts in India. Bun en Win hebben inmiddels een gezin met vijf kinderen en dragen de zorg over twaalf pleegkinderen.

Om Joodse kinderen uit handen van de Duitsers te redden organiseerden Engelse hulpverleners tijdens de Tweede Wereldoorlog kindertransporten. Bun en Win kochten een groot huis en vingen hier twaalf kinderen op. De ouders van de kinderen waren vermoord, ondergedoken of naar concentratiekampen afgevoerd. De grootouders van Ian Buruma behandelden hen als eigen kinderen.

De families vanBernard en Winifred behoorden tot de Duitse bovenlaag. In hun beloofde land Engeland integreerden zij vrij snel in diezelfde klasse. Hoewel Bun en Win hun Joodse afkomst niet verloochenden, veel Joodse vrienden hadden en een enkele maal de Liberaaal Joodse gemeente bezochten waren zij niet religieus. Win hield er niet van als mensen erg Joods uitzagen. Zo beklaagde ze zich zelfs over de Joodse neus van haar dochter Wendy, de moeder van Ian. Het gezin stond open voor het Christelijk geloof. Bun bezocht tijdens de oorlog regelmatig Katholieke aalmoezeniers en toen één van hun pleegkinderen zich bekeerde tot het Christendom hadden zij daar geen bezwaar tegen.

Door het verhaal van de familie Schlesinger krijgen we een goed beeld van de rol die  Engeland gespeeld heeft tijdens de twee wereldoorlogen. Ook nemen we een kijkje in het leven van de Duits-Joodse immigranten. Winifred en Bernard deden er alles aan om te integreren, maar bleven in de ogen van velen toch de vreemdeling, de Duitser of de Jood. Vooral bij solicitaties had Bernard veel hinder van zijn achternaam. Wat erg mooi beschreven is is de worsteling die moeder Winifred heeft met haar zoon John. Homoseksualiteit is nog zo onbekend en onbegrepen in die tijd. De ouderwetse familiekiekjes in het boek brengen het verhaal pas echt tot leven.

Niet alleen Bun en Win schreven vol liefde over elkaar. Ook hun kleinzoon Ian laat ons in zijn boek de liefde voelen die hij voor zijn grootouders had. Hij ging heel respectvol om met de (intieme) brieven van zijn grootouders. Dankzij het boek zullen de herinneringen aan zijn grootpuders nooit verloren gaan.

Foto's: De trouwfoto van Bun en Win (1953). Ian en zijn grootmoeder (1953). Op het youtubefilmpje zie je de overige illustraties uit het boek.