Ahoi leesgretige. Door al dat moois uit de boekenzee (of boeken-oceaan waar een Hebbanist mij eerder en terecht op wees) is de Boekenark het afgelopen jaar uit puur enthousiasme de haven van Scheveningen voorbij geschoten. Veel te zwaar beladen met boeken natuurlijk. De zond-over-vloed bevalt me veel te goed. Gelukkig heeft deze haven-loze boekenark nog alle tijd van de wereld om definitief haar anker uit te werpen en de vlag te planten op een Boeken-schuit. Hierzo mijn muizenissige belevenissen:

Hellenacht  (De Zusterklokken: deel 3). Auteur Lars Mytting maakt het absoluut niet mooier dan het is. WO II was één apocalyptische hel van een nacht. Deze rampspoed heeft ondertussen ook het afgelegen Noorse dorpje Butangen bereikt. Het moment waarop de voorspelling van het Zustertapijt (deel 2), ingeweven door de Siamese tweeling Halfrid en Gunhild Hekne begin 1600, werkelijkheid wordt. Deze drieluik is literatuur van het superieur, hoogste niveau. Een must voor ieder soort lezer. Liefde overstijgt onoverbrugbare tegenstellingen. Recensie: Mooie boodschap in drie delen 5*****

De serie Hildur van Satu Rämö ging aan het lezen van de Hellenacht vooraf. Als een soort Scandinavische opwarmer. Het blijkt een kwalitatief betere soort politie-serie te zijn. Literaire ontspanning. Een of ander duister mysterie voltrekt zich onder de bewoners van een afgelegen en geïsoleerde stukje IJsland. De IJslandse cultuur en  prachtige natuur worden schitterend verweven en bijzonder mooi uitgelicht. De liefde van de auteur voor IJsland en z’n bewoners spat van de pagina’s af. Hildur, deel één, is een debuut en een must om klaar te staan voor het genieten van deel twee: Rosa en Björk. Uit de slotwoorden maak ik op dat er ook een deel drie te verwachten is (wat ik ook wens). 4****

Als cooling down na Hellenacht las ik Madame le commissaire, en de vrouw zonder geheugen. Deel 7 van de Provençaalse cosy thriller reeks over Isabelle Bonnet van de mysterieuze auteur onder pseudoniem van Pierre Martin. Op eigenaardige wijze herstelt Mme. le Commissaire van trauma in haar schijnbaar onbetekenende geboortedorp Fragolin. Isabelle Bonnet runt een op het oog schijnbaar onbetekenende commissaire bij de plaatselijke gendarmerie met een schijnbaar onbetekenende assistent aan haar zij. Omdat al haar zintuigen scherp afgesteld zijn door een geheim verleden bij de bestrijding van de zwaarste terreur voor de nationale veiligheid, vallen haar vanuit deze achtergrond serieuze misdaden op. Zo ook rond deze ‘vrouw zonder geheugen’. Heel ‘cosy’ in contrast met een gezond portie aan realisme. 4****

Rode draad onder mijn leesboeken is Diana Gabaldons’ Reizigers serie. Ik las het tweede deel van Met het bloed van mijn hart. Het is het laatste behoorlijk moddervette gedeelte van een in twee delen opgesplitst overkoepelend achtste deel met dezelfde titel. De schrijfster maakt zich er niet makkelijk van af. Het verhaal speelt zich voornamelijk af ten tijde van de Amerikaanse Burgeroorlog. Af en toe moet je een sterke maag hebben, want tijdreiziger Claire is arts met de geneeskundige kennis uit de 20e eeuw met de primitieve middelen en kennis van de 18e eeuw. Tot in detail worden operaties, kwalen en zo meer, waarachtig en levensecht uitgebreid omschreven. Diana Gabaldon leest verslavend aangenaam, maar bezint eer gij begint… 4****

Dochter van twee werelden (1) van Sarah Lark is de onverwachte parel van de Bookchoice selectie van December 2024. Het verhaal zelf is de lijm voor meer een historische documentaire dan een geromantiseerd tijdsbeeld van het leven in koloniaal Afrika. Je ziet aan de culturele gewoontes over de jacht in de 19e eeuw hoe het de blik op de wereld kan bepalen als onveranderlijk ‘waar’. Sociale conventies domineren ook nu nog ons wereldbeeld. Je ziet ook hoe de ‘outliers’ als de fictieve Ivy en de ‘outcast’ Sanele samen het onmogelijke mogelijk maken. Tegen de morele stroom van die tijd in. De moeite en de pijn die het geloof in de verandering hun kost en hoe ze in staat zijn de wereld van toen om te toveren in de wereld van nu. Recensie: Boeiend tijdsbeeld 4**** Daarna volgde al snel de spannende ontwikkelingen van het verhaal in deel twee: Vriendinnen voor het leven (2). Sarah Lake schrijft onweerstaanbaar aantrekkelijk. Ze is zeker geen eendagsvlieg onder de auteurs of een grijze muis. Er is nog een heel oeuvre te gaan!  5*****

Elif Shafak schreef Hebban boek van de maand: Er stromen rivieren in de lucht. Ik vond het een verraderlijk scherpzinnig verhaal à la Duizend-en -een-nacht. Alleen is dit verhaal bijzonder subtiel en goed feitelijk onderbouwd. Elif Shafak presenteert een accuraat 'ongoing' beeld over de verschillende fases van water (verhaal perspectief) in verband gebracht met de verschillende bewustzijns-stadia van de mensheid, over drie tijdslijnen heen. Als lezer kan je niet ontsnappen aan het wrede gedeelte over de genocide. Als je eenmaal bewust bent van verborgen duistere riolen (verborgen rivieren) ga je ze steeds meer als ongewenste vervuiling ontdekken en kan je niet meer om het ont-weten heen. Elif Shafak maakt je zachtjes wakker. De samenkomende verhaallijnen een essentiële rol in het plot. De twee hoofd-rivieren in het Mesopotamië stromen ook symbolisch gezien door de mens. Beiden tegenovergesteld in aard en functioneren. Je hebt altijd een keuze in het samenspel. Welke kant verkies je? Elif Shafak maakt synchroniciteit zichtbaar en tastbaar via twee ‘waterstofpersonages’: H2, en één zuurstofpersonage: O. Eenmaal in materiële staat verbonden krijg je levenswater: H2O. “Narin weet dat er twee machtige stromen zijn in elk mens: het goede en het slechte. Welke stroom je besluit te volgen - via je hart, je ziel en geest - bepaalt uiteindelijk wie je bent.” 4****

De verhaaltjes in de bundel van Toon Tellegens’ Een nieuw begin lijken wel uitgebreide Haiku’s. Je kunt er geen touw aan vastknopen, toch breken ze maar mooi een vastgeroest paradigma open. Het beginverhaal over “Ik ontzenuw U” vond ik een geweldige vondst. Die pakte me op humoristische wijze in Wanneer het even allemaal teveel wordt van al die nervositeit om me heen ontzenuw ik iedereen in gedachte. Deze bundel helpt vast goed om je stemming te verzetten. 3***

Van De verdwenen spiegel (2) maakt Nora Roberts voor het merendeel een gezellig spookverhaal. In het eerste deel, De verborgen erfenis, maak je kennis met de serie De verloren bruiden. Het draait om een fantastische droom van een landhuis vol goedgehumeurde geesten, maar met één woedende zwarte heks, die de sfeer uit alle macht probeert te vergallen. Dit zichzelfvoedend kwaad uit een ver verleden opereert vanuit de Gouden Kamer en pleegt elke nacht om 3.00 zelfmoord. Ze heeft zeven Poole-bruiden van voorgaande generaties om het leven gebracht en ze aast onsuccesvol op het vermoorden van Sonya, de jonge Poole erfgename en nieuwste bewoonster. De verrassing en de wijze waarop het spookt in het landhuis was er halverwege deel 2 bij mij wel van af. Het blijft wel komisch en vermakelijk deze trilogie, hoe de bewoners onverstoorbaar en broodnuchter hun nieuwe leven invulling geven en die poltergeist van een kwade heks negeren. Ik ben benieuwd hoe Sonya in deel drie de vloek zal gaan verbreken. Het is toch verslavend... 3***

Wat vloog de tijd voorbij in 2024. Mijn jongste kleinzoon zette onlangs zijn eerste stapjes en draait lekker mee met het gezin. Zelfs met het delen van zijn eerste RS-virus (brullend boos op het onvermogen van zijn ouders om zijn ongemak te verlichten). Binnenkort gaan we, man en ik, een weekje erop uit. Vrije dagen zijn het afgelopen jaar ondersneeuwd geraakt door alle gebeurtenissen. Ik verheug me hartstochtelijk op de activering van het aanmaken van nieuwe herinneringen samen. Een nieuw jaar, negen boeken gelezen en nog veel meer te gaan. Ik heb er zin in.