Ahoi leesgretige

Zo vlak voor Pasen merk ik dat ik nog even mijn ei kwijt moet. Dan kan het kuiken weder geboren worden. Bye bye oude wereld, welkom de nieuwe. Theatermaakster Adelheid Roosen ontmoette begin april de veelzijdige interviewster Annemiek Schrijver tijdens de opname van De verwondering. Adelheid doorleeft als kleinkunst het verband tussen "het helen van je innerlijk kind en het helen van de wereld". De uitzending van haar 'verwondering' ontroerde me. Ze onthulde: "Mijn scheikundeleraar zei ooit: "De schoonheid van een experiment is dat het nooit kan mislukken."". Ze geeft zich met hart en ziel bloot aan de levensmissie Van Ghandi: “Maak de wereld elke dag zoals jij hem (ik lees: haar) wilt zien.” Dit motto vind ik zoveel meer eierschaal-doorbrekend en mogelijk om van dag tot dag na te leven dan “Verbeter de wereld, begin met jezelf.” Daar komt gewoon geen eind aan, al repeterend ga je er van uit dat de wereld altijd maar weer verbeterd moet worden. Alsof het leven nu niet goed genoeg is zoals het is. Het eeuwige sleutelen aan iets waar we dan ook in onze ogen ontevreden mee zijn. Zo onzinnig vermoeiend! Laat ik nou van verhalen houden die herkenbaar zijn in het elkaar de wereld en het licht in de ogen gunnen. Bijvoorbeeld door middel van plots met zowel een begin als een bevredigend eind, en de botsing tussen personages bij wie er nog geen lichtje aan de horizon van besef te bespeuren is:

Martelaar, deel vijf van Charlotte Link, is een summum cum laude top thriller. Het heeft alle elementen in zich om de lezer (met welke voorkeur dan ook) te boeien. Al die niet heilzame manieren waarop je met emotionele pijn kunt omgaan. Iedereen krijgt er eens in het leven mee te maken. Dat je op een kruispunt komt én voor een voldongen feit gesteld wordt: vind je het na rouw tijd worden om zo goed en kwaad mogelijk je leven weer met open hart tegemoet te treden, óf besluit je deze drempel niet te nemen en sleep je de pijn van moment tot moment in je leven als ballast met je mee. De filosoof en ontwikkelingspsycholoog in mij wordt van dit soort verhalende, méns-ontwapenende thrillers heel enthousiast. Al die nuances in gedrag vanuit een gevoel van onveiligheid gevoed… heel herkenbaar zelfs. Het geheim wat diep in ieder mens verborgen ligt, en wat eenmaal ontdekt een schat aan levenswijsheid blijkt te zijn! Daarnaast is het een gruwelijk goed geschreven verhaal over mogelijke gevolgen van menselijk lijden. 5*****

“Niets was zinlozer dan spijt hebben van een gemiste kans. Vergeet het, zei ze tegen zichzelf, die beslissing ligt achter je. Je had er je redenen voor. Achteraf kunnen die niet goed voelen. Maar op dat moment waren ze reëel. Voor jou lijken de redenen om een mogelijke relatie met iemand te vermijden altijd reëel, fluisterde een stemmetje in haar binnenste, en dat is precies het probleem dat je ooit zult moeten aanpakken.”

Schaduwen van de tijd - Santa Montefiore. Santa Montefiore maakt in dit eerste deel van een vernieuwend genre van een nieuwe serie een eigenzinnige vette knipoog naar het verhaal van James Joyce’s Ulysses. De Odyssee verhaalt de ontwikkelingsreis van Odysseus, de eerste mens die zichzelf als autonome individu gaat leren kennen. Hoofdpersonage Penelope, de mediamieke detective, heeft de bijnaam Pixie gekregen. Haar vriend en begeleider in spiritisme heet Ulysses. Pixie beoefent haar unieke gave onder de noemer van het ‘tijdglijden’. Ze verbindt tijdelijkheid, tijdloosheid met gelijkwaardig bekende tijdelijkheden om dolende zielen in de tussenwereld de weg naar het licht te wijzen. Praktiserende zweverigheid. Een vorm van creativiteit die we, mijns inziens, allemaal van binnen in de geest kennen. Onze grote ‘filosoof’ Johan Cruyff doelde hier vast op met zijn uitspraak: “Je gaat het pas zien als je het doorhebt.” Het is minder als detective bedoeld en meer als een tijdoverschrijdende roman. Het gaat over en weer van, in de 21e-eeuw over een jammerende ziel in een vervallen landhuis en een erfenis van een onbekend familielid, naar in de 20e-eeuw over een onopgeloste verdwijning van een peuter. Pixie zet haar gave in om de wereld te bevrijden van vastgezet trauma. Het tweede deel ligt aanlokkelijk voor het grijpen om verder te gaan. Echt een bijzonder en mooi begin van een nieuwe serie. 5***** Verfrissend ‘retro’-spiritisme binnen een modern detective verhaal

Madame le Commissaire en de panische diva is voorlopig (en ik vermoed zelfs) het laatste en achtste deel van de mysterieuze schrijver Pierre Martin. Ik ben bijgelezen maar heb tegelijkertijd last van heimwee. Zou dit werkelijk het laatste deel zijn? Deel 8 is niet direct een ‘cosy’ thriller te noemen, en ook niet het tegenovergestelde. Het zit er zo tussenin. Madame le commissaire, Isabelle Bonnet, neemt niet echt meer de tijd voor het savoir vivre, zoals ze gewoon was binnen deze onderhoudende serie. Wel probeert Isabelle Bonnet haar leven zo aangenaam mogelijk te houden. Ook zij wordt in dit deel geconfronteerd met eigen onverwerkt trauma. 4****

De Franse dochter van Soraya Lane is het vijfde deel van De verloren dochters-serie. Soraya Lane zegt in het nawoord dat dit haar beste deel is. Voor mij was dat niet zo. Ik vond het minnetjes, kon veel pagina’s scannen zonder te lezen en miste toch niks van het plot. Misschien kan je het meer zien als realistisch als je van melodrama (lees: dagdromerig, licht erotisch romantisch) houdt. Een lichtgewicht serie om te ontspannen, met een offday voor dit deel. 3***

“Het mooiste aan dromen is dat ze nooit weggaan. En dat we nooit te oud zijn om uit te laten komen.” 

De Weyward vrouwen van Emilia Hart gaat over drie generaties ontembare vrouwen, die zichzelf moeten kleineren in het dagelijks leven van welke tijd dan ook om te overleven. Uiteindelijk komen alle verhaallijnen samen in een nieuw begin voor Weyward vrouw Kate. Mooie ondertitel/quote: “Mensen hebben het woord heks uitgevonden. Wij noemen onszelf De Weyward vrouwen”. Ooit las ik het beroemde, verzamelde werk van Clarissa Pinkola Estés: De ontembare vrouw. In mijn dertiger jaren cadeau gekregen van de liefde van mijn leven, omdat hij mij zo zag en ik daardoor wist dat dit soort buitenbeentjes type vrouwen als ik gewoon bestaan. Alle vrouwen zijn verketterd door vermeende afstammelingen van Eva te zijn. De ontembaren onder ons, die vrouwen die je niet kunt domesticeren en bezitten, de Weyward vrouwen, kregen (en krijgen het ook nu nog steeds) het zwaarst te verduren. Blij dat het deze vrouwen lukt om voorzichtig uit hun bezemkast te komen. 5*****

Zo komt dankzij al deze verhalen de nieuwe wereld steeds duidelijker in beeld. Ik ben benieuwd wat de volgende verhalen mij weer gaan brengen. Nieuwe eieren als Narcis van Judith Fanto en De verraadster van Vorden van Rachel van Charante liggen al klaar in mijn mandje om open te tikken. Vrolijk Pasen allemaal.