Een mooie cover, een debuut dat in Duitsland in de prijzen viel én een boek dat wordt vergeleken met Harry Potter en Nevermoor. Dat spreekt ons uiteraard bij de Jeugdliteratuurclub wel aan. Dit boek wilde Sanne, Joke, Katy en Ilja wel lezen. Wat ze er van vonden, dat lees je hier!

Anna Ruhe

Anna Ruhe werd in 1977 geboren in Berlijn, de hoofdstad van Duitsland. Ze volgde een grafisch design studie en heeft gewerkt als designer en richtte een softwarebedrijf op. Ze verzon graag verhalen en schreef deze na de geboorte van haar 2 kinderen op. De magische apotheek is haar debuut en het eerste deel uit een serie van drie.

De magische apotheek

Lucie is samen met haar vijfjarige broertje Benno en hun ouders verhuisd naar een oude villa, genaamd Villa Evie. Het eerste wat Lucie aan dit huis merkt, is dat het een raar ruikt. Ze weet alleen niet waar het vandaan komt en waar het precies naar ruikt. Lucie en Benno besluiten op onderzoek uit te gaan en krijgen daarbij hulp van buurjongen Mats. Wat ze vinden, overtreft zelfs hun stoutste dromen. Maar brengt hun ontdekking hen eigenlijk niet in gevaar?

Cover

De uitgever heeft voor dezelfde cover gekozen als de Duitste uitgave en dat blijkt een goede keuze te zijn. Sanne: 'De voorkant laat heel veel zien, er gebeurt veel. Lang niet altijd vind ik dat mooi, maar bij de omslag van De magische apotheek wel. Ik word er heel nieuwsgierig van en wil zo snel mogelijk het boek openslaan.' Dat wordt aangevuld door Ilja. Zij vindt de cover heel erg inspelen op het magische aspect dankzij de zilveren details en de blauw wolken, wat overigens aangevuld wordt door Joke: 'De cover wekt mijn nieuwsgierigheid op en is de reden dat ik dit boek wou lezen. De tekening van de apotheek bevat veel details en straalt de juiste antieke sfeer uit. Het meisje vind ik niet zo goed passen bij de verder magisch uitziende kaft. Gelukkig wordt dat goedgemaakt door de glinsterende opstijgende geurpluimen.' Om het plaatje compleet te maken vindt ook Katy er nog wat van: 'Ik ben helemaal weg van de cover. Er valt zoveel op te zien, de details en de kleuren zorgen ervoor dat je wel even de tijd wil nemen om hem te bekijken. Het is lekker druk en wekt de sfeer op die ik zou verwachten bij een boek dat magie belooft." 

Schrijfstijl

Ruhe gebruikt in haar boek korte zinnen die veel spanning opbouwen. Ilja: 'Anna Ruhe weet met haar zinnen en hoofdstukken veel spanning te creëren. Met grote regelmaat ontstaat er een cliffhanger waardoor je door wil blijven lezen om achter de clou te komen.' Sanne verklaart dat de spanningsopbouw met name komt doordat Ruhe veel vertelt, maar net het essentiële niet. Daardoor moet je wel blijven doorlezen. Katy vult aan: 'Het geheel leest vlot door het beeldende en beschrijvende woordgebruik, het is gemakkelijk om je een voorstelling te maken van het huis en de belevenissen van Lucie.'

Verhaallijn

Lucie is net verhuisd en is daar eigenlijk helemaal niet blij mee. Ze gaat de buurt ontdekken en ontmoet haar nieuwe buurjongens. Of ze daar nou zo blij mee is? En die rare tuinman? Sanne geeft aan dat het begin van het boek veel vragen oproept, maar dat je daardoor als lezer snel in het verhaal zit. Katy gaat daarmee akkoord en zegt dat het een samenspel is van de verschillende elementen die uit die vragen voortkomen die het boek intrigerend maken. Joke werd echter door iets heel anders geprikkeld: 'Het verhaal start met een afbeelding van een expeditiedagboek met tekst uit 1869. Dit maakt de lezer meteen nieuwsgierig.' 

Vormgeving

Niet alleen de cover is een plaatje. Ook aan de binnenkant van het boek is veel aandacht besteed door illustratrice Claudia Carls en dat ons allen niet onopgemerkt is gebleven. Ilja: 'Het boek bevat veel zwart-wit tekeningen die bol staan van details. Ze zijn indezelfde sfeer getekend als de cover. Elk hoofdstuk begint met een tekening van een parfumflesje, maar er zijn ook paginagrote afbeeldingen in het boek te vinden.' Joke vindt het echter wel jammer dat de personage zijn uitgewerkt: 'Zelf had ik liever geen personages in de illustraties gezien zodat ik mijn eigen voorstellingsvermogen kon aanspreken. Voor mij hebben ze niet de juiste uitstraling om bij de tekst te passen maar dit is natuurlijk heel persoonlijk. De rest van de plaatjes kan me zeker bekoren.' Naast de illustratices bevat het boek overigens ook pagina's uit oude dagboeken, wat het verhaal ook een leuke input geeft.

Conclusie

Sanne:

Wie droomt er nou niet van een oud en spannend huis vol verborgen kamers, luikjes, hendels en geheimen. Ik wel! Wat zou ik graag ronddwalen in Villa Evie, in de magische apotheek of in de bloemenkas. Zouden er nog van dit soort oude huizen bestaan? Ineens wordt verhuizen helemaal niet meer zo erg. De spanning die Ruhe gedurende het boek weet vast te houden heeft mij door het boek heen gesleurd en ook nieuwsgierig gemaakt naar het volgende deel. Vier sterren.

Joke:

Ik vind De magische apotheek een veelbelovend debuut. De sfeer van het oude huis, met de serre en de verborgen apotheek met de vele mooie flesjes spreekt me erg aan. Er zit magie én spanning in het verhaal. Er wordt vaak vergeleken met Nevermoor maar die vergelijking vind ik niet helemaal opgaan. Daarvoor vind ik het taalgebruik te eenvoudig. Wel is het prettig lezen. Vermits ik antwoord wil op die ene vraag ben ik echt wel benieuwd naar het vervolg. Het lijkt me dat vele kinderen van deze nieuwe serie zullen genieten. Dat verdient vier sterren.

Katy:

Vanaf bladzijde één was ik bij het verhaal betrokken. Dat komt vooral omdat Anne Ruhe bijzonder goed is in het scheppen van sfeer en dat vleugje mysterie en spanning waar je als lezer op zit te wachten. De settting was heerlijk en boeiend omschreven. Je waant je vanzelf in het oude huis samen met Lucie en eigenlijk wil je er ook niet meer weg. De taal was goed aangepast aan de doelgroep (10+) en de korte hoofdstukken zorgden dat de aandacht niet verslapte. Vier sterren van mij en op naar het volgende deel! 

Ilja:

Ik moest wel even wennen aan De magische apotheek. De schrijfstijl sprak mij in het begin niet zo aan. Ik had soms het idee dat er net iets te vroeg afgebroken werd om de spanning op te bouwen, ik miste daarvoor net iets aan informatie. Naarmate ik door het boek vorderde, begon ik dat echter wat meer te waarderen en wilde ik doorlezen om achter het mysterie te komen. Het boek had me niet zo in zijn greep, zoals bijvoorbeeld Nevermoor, waarmee het veel vergeleken wordt, wel doet. Ik geef het boek daarom drie sterren.