Men zegt altijd: 'don't judge a book by its cover'. En toch... wie doet dat nou niet? Zo'n omslag is best belangrijk, het is het eerste dat je ziet. Bij jeugdboeken is de uitstraling van een boek misschien wel nóg belangrijker. Stormwachter van Catherine Doyle is zo'n boek dat er schitterend uitziet. Magisch zelfs. Maar is de binnenkant net zo adembenemend als die mooie buitenkant?

Door Sanne

Korte samenvatting

Als Fionn Boyle het eiland Arranmore op stapt, komt het onder zijn voeten tot leven. Eens per generatie kiest het eiland een nieuwe Stormwachter om de magische krachten van het eiland in toom te houden en te beschermen tegen vijanden. Binnenkort zal Fionns opa, een geheimzinnige, zonderlinge oude man, zijn taken neerleggen. De tijd voor een nieuwe Stormwachter is gekomen. Maar diep onder de grond heeft er iemand op Fionn gewacht. Terwijl de strijd om het Wachterschap losbarst, ontwaakt er een duistere vorm van magie die een oeroude oorlog nieuw leven wil inblazen.

Boekbespreking in quotes

Ik kan kort zijn. Met die binnenkant van Stormwachter zit het meer dan snor. Het boek is spannend, betoverend en stoer, maar ook ontroerend. Het eiland Arranmore is een magische omgeving en dat zien we overal in terug. De kaarsen die speciale gaven hebben, het bloeien van de bloemen, het omslaan van het weer. Alles gaat net even anders dan op het gewone vaste land. En dan bevat het boek ook nog hele mooie en waardevolle quotes. Aan de hand van de mooiste passages, neem ik je mee het boek in:

Zijn hele leven had die wens zich schuilgehouden in het kiertje tussen zijn ziel en zijn hart, waar verlangen oplost in onmogelijkheid.

Fionn en zijn zus gaan in de zomervakantie naar hun opa op het eiland Arranmore. Hun moeder gaat nog steeds gebukt onder het grote verlies van haar man: ze is depressief. Zijn moeder heeft het heel erg zwaar, maar ook voor Fionn zelf is dit niet gemakkelijk. Hij heeft zijn vader nooit gekend. Wat had hij zijn vader graag ontmoet. En dat... is Fionns grootste wens. Zijn vader ontmoeten.

Zijn opa grijnsde. 'Stormen zijn mijn lievelingsweer.' 

En reken maar dat het flink kan stormen op Arranmore! Het ene moment is het stralend weer, dan weer stormachtig. Catherine Doyle neemt je aan de hand mee over het eiland. Naar de rotsen en de vuurtoren, over zee en door het water. Door haar fijne beschrijvingen die gedetailleerd, maar niet langdradig zijn, proef je haast de zilte zeelucht, de wind in je haren, de emoties van Fionn en de magie van de kaarsen die de opa van Fionn maakt. Tijdens het lezen van Stormwachter vergeet je even dat je op de bank zit, het is net of je echt op een eiland bent.

Moed is gewoon een kwestie van vergeten dat je bang bent.

Dat Fionn een reeks voorvaders heeft die allemaal de wilde zeeën trotseerden en zo eilandgenoten beschermden, betekent niet dat Fionn zich ook dapper en moedig voelt. In tegendeel zelfs, Fionn is bang voor de zee. Reken maar dat dat erg onhandig is als je op een eiland bent. Helemaal als dat eiland Arranmore heet.

In Stormwachter besteedt Catherine Doyle veel aandacht aan moed en angst. Wat voor de een heel gewoon is, kan voor de ander zorgen voor stress en verdriet. De manier waarop Doyle dat bespreekbaar maakt, zorgt voor veel begrip voor hoofdpersoon Fionn. Hij is een lieve, gevoelige jongen. Als lezer zie je hem en zijn angst niet als vreemd, maar juist als heel vertrouwd. Die angst voor de zee zit Fionn behoorlijk in de weg En om over die angst heen te komen is veel moed nodig. Steun van een dierbare kan daarbij goed helpen. Gelukkig weet de opa van Fionn dat maar al te goed en is er eindelijk een volwassenen waar Fionn op kan bouwen. 

'Er zijn allerlei soorten moed, Fionn. Vaak is de reis die we in onszelf afleggen zwaarder dan de woeligste zee.'

Het zijn dit soort zinnen die je raken, je laten landen en beseffen dat we mogen voelen wat we voelen. Of kinderen dit soort passages zien en op waarde weten te schatten is misschien de vraag. Maar dit is slechts één passage uit het 352 pagina's tellende boek. Het is juist heel mooi dat het boek ongemerkt een hele krachtige boodschap bevat. Verwarmend, maar niet belerend.

'Je moet een leven vol verwondering leiden. Als het je dan begint te ontglippen, voel je nog steeds de schaduw van vrolijkheid van binnen. Samen met het heerlijke besef dat je niet harder had kunnen lachen, niet hartstochtelijker had kunnen liefhebben en zonder angst hebt geleefd, ook al zijn de details vervaagd.'

Naast verlies, angst en moed is er nog een ander onderwerp dat door Doyle zorgvuldig, maar subtiel wordt besproken: ouder worden. Door het verdriet van zijn moeder en het ontbreken van een vader, heeft Fionn veel ouderlijke taken op zich genomen. Eenmaal op het eiland, als hij zijn opa ontmoet, ontdekt hij wat het is als er voor jou wordt gezorgd. Fionn voelt de liefde van familie, hoe het is om iemand bij je te hebben die op je lijkt, die om je geeft. Zijn opa krijgt al snel een hele belangrijke rol in zowel het boek als het leven van Fionn. Maar opa's worden ouder, met alle daarbij behorend ongemakken.
Het ouder worden en de vergeetachtigheid van Fionns opa zorgen voor een emotionele situatie gaandeweg het boek. Toch heeft de opa van Fionn een hele mooie kijk op dementeren. Wat is het mooi als je zo in het leven kunt staan.

'Er klonk niet alleen opwinding door in zijn stem, maar ook dat gevoel dat in de hoekjes van je hart knijpt en je ineens helemaal vult vanbinnen.' 

Ken je dat gevoel, dat je zo blij wordt van iets dat je het wel kunt uitschreeuwen? Dat gevoel zit niet in je hoofd, maar klinkt in alles door. In je stem, het is op je gezicht te lezen, ogen gaan stralen en als het gevoel helemaal sterk is, dan voel je het zelfs tot in je tenen. Je voelt het in je buik, je voelt het in je hart.
Deze zin, die het gevoel van de opa van Fionn omschrijft, laat zien hoe Doyle met passie en de juiste woorden het avontuur over de Stormwachter van Arranmore heeft weten te vertellen. 

'Ik heb best vaak het idee dat er meer magie zit in mensen dan in een hemel vol regenbogen.'

Einde.

Conclusie

Stormwachter: De kaarsenmaker van Arranmore is het eerste deel van de serie. Het is goed leesbaar vanaf een jaar of negen, maar zal ook volwassenen een aantal uren van heerlijk leesplezier bezorgen. Catherine Doyle heeft getoverd met woorden, woorden die magie brengen in het verhaal en in je hart, net zoals de kaarsen magie brengen op Arranmore. Fijn verwoord, maar zonder moeilijk taalgebruik, leven we mee met Fionn, zijn angsten, de ruzies met zijn zus en de grote last die door het gemis van zijn vader op hem drukt. 
Stormwachter is gevoelig, scherp, avontuurlijk en magisch. Een aanrader voor iedereen die houdt van echte mensen in een betoverende wereld. Vijf sterren.