Een dun boekje dat ik kocht op het boekenfestijn, met een intrigerende titel:
'De illusie van alleenzijn'
....is dat alleenzijn dan een gevoel wat niet op waarheid berust? 
Ik was benieuwd!

Het boekje vertelt de verhalen van zes personen die ogenschijnlijk niets met elkaar gemeen hebben.
Ze zijn totaal verschillend, leven in verschillende werelddelen, en zelfs in een verschillende tijd, toch smelten deze levens op een mooie ontroerende manier samen tot één verhaal.

Alles begint in de tweede wereldoorlog als de Amerikaanse piloot John uit de lucht geschoten wordt boven Frankrijk. Tijdens zijn overlevingstocht over het Franse land bereikt hij een veld vol met lijken van Duitse soldaten. John gaat er tussen liggen en doet alsof hij dood is om zo te kunnen ontkomen aan de Duitsers die op zoek zijn naar de neergestortte piloot. 
Er blijkt toch nog iemand in leven te zijn, een Duitse soldaat die hij onder schot houdt. 
Hij schiet echter niet, en ook de Duitser schiet niet, na enkele uren delen de beide soldaten een maaltijd en gaan vervolgens elk hun eigen weg.

De andere personages uit het boek blijken metdeze twee soldaten verbonden te zijn.
Het is opvallend dat geen van deze personages de rol van hoofdpersoon inneemt in het boek.
Dit lijkt bewust gedaan te zijn door de schrijver, immers: Iedereen is gelijk, iedereen is evenveel waard.
Er bestaan in het leven geen hoofdpersonen
De personages hebben wel één ding gemeen ondanks dat ze van verschillende generaties zijn en heel verschillende achtergronden hebben, ze zijn allemaal gevoelig, eenzaam, en op zoek naar iets (een verleden) of iemand (een vader, een geliefde).
Ze denken allemaal na over het leven, over de dood, over liefde en over angst.
Het is echter niet zo dat de schrijver zich beperkt tot een bepaald type karakters.
Hij laat daarentegen zien dat alle mensen op de eenzame momenten in essentie op elkaar lijken.

In dit boek staat niet enkel het alleenzijn centraal maar ook verbondenheid speelt zeker een belangrijke rol.
Iedereen staat er alleen voor, maar juist dáárin schuilt de verbondenheid.
Deze roman laat zien dat in de aanvaarding van de moeilijkheden van het leven, juist troost, hoop en verwachting gehaald kunnen worden.

Simon van Booy schrijft op een mooie beeldende manier die je laat meeleven met de personages en die dit tot een mooi boekje maken waardoor je zeker geraakt zult worden.