Ik heb het tweede gedeelte van 'Het achtste leven' uitgelezen, het gedeelte over Stasia.
Nog steeds is het volop genieten van dit mooi geschreven familie-epos! En leerzaam ook, zeer leerzaam.

In Havo 4 kreeg ik geschiedenisles van mijn overbuurman en de Russische geschiedenis is hier toen blijkbaar ruimschoots aan bod gekomen (favoriet van mijn buurman, hij heeft later boeken geschreven over diverse Russische leiders)...ik zeg blijkbaar omdat hiervan, tot groot verdriet van mijn buurman, weinig is blijven hangen bij mij. Ik had het tijdens zijn lessen drukker met andere dingen, als je mijn schriften uit die tijd zou zien; het waren kleine kunstwerkjes!

Het zou mijn buurman waarschijnlijk een plezier gedaan hebben, ik zie hem in gedachten al glimlachen, dat ik me nu dan aan het verdiepen ben in een historische roman die zich afspeeld in Georgië en dat ik allerlei termen, die hij destijds in ons hoofd probeerde te stampen, aan het opzoeken ben.

Maar het eerste wat mij bij dit tweede deel opviel was dat het veel vlotter leest dan de proloog. 
De proloog stond vol met schitterende hele lange poëtische en soms zelfs theatrale zinnen, mooi om te lezen maar ze haalden het tempo er wel uit zo af en toe omdat je steeds de neiging had om ze te herlezen zodat ze volledig zouden binnenkomen.
Het tweede deel bevat nog steeds mooie zinnen, maar iets eenvoudiger. Ook wordt er nu in chronologische volgorde het verhaal van 1 persoon, Stasia, verteld.

En wat een verhaal is dat!

Stasia groeit op als een vrolijke, temperamentvolle meid met een grote voorliefde voor ballet, ze weet heel goed wat ze wil en laat haar daar niet vanaf brengen.
Als ze verliefd wordt op Simon Jasji, eerste luitenant bij de witte garde, beseft ze al snel dat ze zal moeten kiezen: haar idealen of een leven aan de zijde haar grote liefde...

"Ze huilde inwendig om het andere leven, welk leven dan ook, dat ze door een beslissing, welke beslissing dan ook, zou moeten opgeven."

Stasia trouwt met Simon, maar al snel worden ze gescheiden van elkaar omdat Simon de oproep krijgt om naar Rusland te gaan. 
Wanneer zijn brieven uitblijven reist Stasia achter hem aan en ondervindt vervolgens zelf wat de oorlog voor invloed heeft op het land en zijn inwoners. Hoe er een groot tekort ontstaat aan alles, de voordurende angst waarin ze leven, het gescheiden zijn van geliefden...
Het is geen makkelijke tijd maar Stasia is een sterkte vrouw en houdt haar staande.

Wanneer ze eindelijk haar man weer bij haar heeft, omdat deze moet herstellen van zijn verwondingen, blijkt deze veranderd te zijn door alles wat hij meegemaakt heeft. Hij is zwak, stil en lusteloos geworden. Als Simon uiteindelijk opbiecht wat er gebeurd is, wat hem zo heeft doen veranderen dan brengt dit een kleine positieve verandering in hun relatie;
Stasia raakt in verwachting van hun tweede kind, een dochtertje: Kitty.

Wanneer Simon opnieuw opgeroepen wordt om zich te melden bij het leger komt bij Stasia het besef dat ze al die tijd in de gaten gehouden zijn, alles is bekend over haar tijd samen met Simon op het platteland, Simon zal nooit ontkomen, haar man heeft gedood en zal dit moeten blijven doen.

"Ze knipperde met haar ogen, haar hoofd deed pijn, ze probeerde een oplossing te vinden. Voor zichzelf. Voor de kinderen. Ze probeerde zich haar toekomst voor te stellen, een toekomst die van nu af aan een verlenging van dit heden zou zijn, van dit treurige leven van alledag, van een minimum aan liefde en toewijding, van deze stilte, deze vanzelfsprekendheid en banaliteit van het huwelijk.

Het is indrukwekkend om zo aan de hand van het leven van Stasia te lezen wat voor enorme invloed de onrusten in Georgië, de oorlog, en de opkomst van het communisme op de mensen heeft gehad. Hoe er een totaal gebrek was aan de meest dagelijkse producten, hoe mensen overal en altijd in de gaten gehouden werden. 

Zo, via deze historische roman, blijft dit alles veel beter hangen, en maakt het meer indruk dan destijds tijdens de geschiedenislessen van mijn buurman....sorry buurman!