Een paar weken geleden mocht ik een pakket met maar liefst vier mooie boeken ontvangen als Boekbloggersklus. 
Het boek dat ik absoluut als eerste wilde lezen was: Levenskunstenaar van Johan Massier. Hierin vertelt een vader het aangrijpende verhaal over de tijd waarin zijn zoon leed aan acute lymfatische leukemie en over hoe zijn zoon vocht voor het leven.

Hoe?

We belanden ongevraagd in een achtbaan die z'n weerga niet kent. Ons leven zal nooit meer hetzelfde zijn.

Hoe ga je om met de diagnose acute lymfatische leukemie? Wat doe je als je nog maar een tiener bent als je die verschrikkelijke diagnose krijgt? En als ouder van een plotseling doodziek kind, hoe hou je het vol?

Dat is waar het boek Levenskunstenaar om draait, het is een verzameling van blogs geschreven door de vader, Johan Massier, de blogs zijn eerder verschenen op familieberichten.nl maar geven nu, zo gebundeld in een boek, een mooi, intiem en vooral aangrijpend beeld van de strijd van zijn zoon Peter. Het was geen strijd tegen een levensbedreigende ziekte maar een strijd vóór het leven. Peter vocht voor zijn leven, voor de kwaliteit van zijn leven met een bewonderenswaardige moed en doorzettingsvermogen voor zo’n jonge jongen. Een jongen die door zijn houding regelmatig een voorbeeld is geweest, en nog steeds is, voor de mensen uit zijn omgeving.

‘Wat moet, dat moet’

Is een door Peter veel gebruikte zin die opduikt wanneer hij weer eens geconfronteerd wordt met de nare gevolgen van zijn ziekte, een pijnlijke lumbaalpunctie, een nieuwe chemokuur… het moet gewoon, je hebt geen keuze….

Herkenbaar vond ik, vijf jaar geleden vocht mijn broertje om te blijven leven, bij hem was lymfeklierkanker, non hodgkin, geconstateerd. En ook hij kreeg te maken met de vele vervelende dingen die nu eenmaal gewoon moeten… accepteren dat het nodig is en doorgaan… dat was het enige dat we konden doen… en dan ook deden.

We drinken een biertje en praten over het aangaan van uitdagingen. Dat je onderweg duizend doden kunt sterven. Dat de twijfel dan onherroepelijk toeslaat. Dat je overweegt om het op te geven. Dat je bang bent om het niet te halen. Wat die angst met je doet. Hoe eenzaam angst je maken kan. Maar ook dat je altijd meer kunt dan je denkt. Dat er in ieder mens een oerkracht schuilgaat die zijn weerga niet kent. Dat je naast uithoudingsvermogen soms ook domweg geluk moet hebben om je 'tweede adem' te vinden.

Op...

Waar mijn broertje het geluk had te mogen blijven leven, moet Peter na een gevecht van ruim 2 jaar toegeven dat het niet meer gaat, dat zijn leven ‘op’ is, dat het genoeg geweest is.

Het zijn echter wel twee jaar geweest waarin hij nog alles uit het leven gehaald heeft wat erin zat, waarin hij heeft weten te genieten van de kleine maar o zo belangrijke dingen; van uitstapjes met zijn vrienden, van korte vakanties, van de steeds sterker wordende band met zijn ouders en zus, van de vele diepgaande gesprekken die gevoerd werden. En dit alles zonder de voor hem kenmerkende vorm van humor te verliezen.

Accepteren en er het beste van maken, dat is wat in mij opkwam tijdens het lezen van dit indringende verhaal, iets wat wederom zeer herkenbaar was. Het is het enige wat je kunt doen…
En Peter wist dat.

Hij wil zich niet laten leiden door de angst, maar door wat hem energie geeft. als geen ander is hij in staat om zich te focussen op wat er voor hem toe doet.

Zijn vader noemt hem regelmatig een echte levenskunstenaar, hij doet dit vol bewondering, hij ziet hier lessen in die hij en anderen kunnen leren van zijn zoon. En terecht!

Schrijfstijl

Het boek heeft een zwaar thema, maar is toch zeer goed leesbaar omdat het op een nuchtere en liefdevolle manier geschreven is, met vooral aandacht voor de manier waarop Peter met zijn ziekte omging; focussen op de goede dingen die er nog steeds zijn, zelfs als alles uitzichtloos lijkt te zijn.
Maar ook het putten van troost, wanneer het nodig is, uit de schitterende songteksten van o.a. de Dijk, Ramses Shaffy en Paul de Leeuw, teksten die ook genoemd worden in het boek en inderdaad heel mooi aansluiten bij de situatie waarin Peter en zijn familie zitten.

Je hebt een steen verlegd in een rivier op aarde
Nu mag je weten dat je nooit zult zijn vergeten
Je leverde bewijs van je bestaan
Omdat door het verleggen van die ene steen
De stroom nooit meer dezelfde weg zal gaan

Er zitten helaas nog wat typefouten in het boek, maar dat is dan ook het enige puntje van 'kritiek' dat ik kan hebben op dit bijzondere boek.

Het overkomt me niet snel, maar het laatste deel van dit boek heb ik echt met tranen in mijn ogen gelezen.

Bedoeling van de schrijver

Niemand ontkomt aan de confrontatie met de dood. Allemaal lijden wij op enig moment gevoelig verlies. Ik hoop van harte dat dit boek je helpt een weg te vinden in het leren leven met het verlies dat je leed en waaraan je lijdt. Ik hoop dat je ontdekt dat leven met verlies meer te maken heeft met herinneren dan met vergeten. 

'Gedenken is het verleden zo present stellen, 
dat het de toekomst opent.'