14 april, daar is het mailtje van Anouk! Vijftien lezers zijn geselecteerd voor de leesclub met Alle moeders haten mij van de Amerikaanse Sarah Harman. Al snel sloot zich een extra lezer aan en begonnen de voorstelpraatjes binnen te stromen. De meeste boeken werden vrijwel meteen geleverd, een paar lezers moesten een echte zoektocht ondernemen. Geen probleem, het gaf ons de tijd om nog het een en ander uit te lezen en wat tips uit te wisselen.

Waarover gaat het boek?

Single mama Florence is een en al chaos. Als prille dertiger is ze nog steeds een feestbeest dat wel van een onenightstand houdt en denkt ze met weemoed terug aan de dagen dat ze zangeres bij een meidengroep was. Voor haar zoontje Dylan zou ze echter door het vuur gaan. Dat blijkt wanneer klasgenootje Alfie tijdens een klasuitstap verdwijnt en ze ervan overtuigd is dat zoonlief hem iets aangedaan heeft. Daar heeft ze zo haar redenen voor, maar die houdt ze angstvallig voor zich. Al snel komen een paar mannen als dader in aanmerking, en Florence doet er alles aan om de politie bij Dylan – wellicht de laatste die Alfie zag – weg te houden.

Verhaalopbouw, vertelperspectief, schrijfstijl

De eerste discussievragen zijn vaak dezelfde, in een leesclub moet je je boek toch echt een beetje fileren. Hoe is het verhaal opgebouwd? Vanuit welk perspectief worden de dingen verteld? En hoe zit het eigenlijk met de schrijfstijl die de auteur hanteert?

Zoals in zowat elke leesclub is dit de vraag waar deelnemers de meeste moeite mee hebben. Een aantal steekwoorden helpt de lezers op weg, en uiteindelijk kunnen we toch volgende vaststellingen doen:

Het verhaal wordt grotendeels chronologisch verteld, met slechts een paar korte flashbacks die vooral om het leven van hoofdpersonage Florence draaien. Deze opbouw vinden de lezers overzichtelijk. Het boek is opgebouwd uit vele korte hoofdstukken, die er de vaart in houden. Alles wordt vanuit Florences perspectief verteld, in de ik-vorm. Dat zorgt voor een vrij beperkte leeservaring; iedereen is het erover eens dat tenminste één extra perspectief het verhaal goed had gedaan. De schrijfstijl wordt als aangenaam ervaren. Meestal geen al te lange zinnen, al laat de auteur zich bij beschrijvingen wel eens gaan, een vlotte taal en hier en daar wat humor.

Personages

Het hele boek draait zowat om Florence, de moeder die bij veel lezers ergernis oproept, omdat ze zo ondoordacht en egocentrisch is en haar taken als moeder niet bepaald met verve vervult. We hebben niet alleen haar karakter proberen te ontleden, we hebben bekeken hoe haar relatie met de andere personages is, of en op welke manier zij zich doorheen het verhaal ontwikkeld heeft. Daarnaast viel er natuurlijk heel wat te zeggen over de manier waarop zij de zaken aanpakte. Die kon helaas niet op veel enthousiasme rekenen, het zorgde dat een paar lezers het boek met ietwat tegenzin uitlazen.  

Geloofwaardigheid

Al snel bleek dat Alle moeders haten mij geen doorsnee thriller is. Meer nog, de meeste leesclubdeelnemers vinden het boek gewoon geen thriller, daarvoor is de spanning te weinig aanwezig. Iedereen kreeg de kans te vertellen wat een boek voor hen precies tot een thriller maakte. Omdat het woord ‘ongeloofwaardig’ tegen die tijd al vaak gevallen was, zijn we ook gaan bekijken in hoeverre zoiets het leesplezier en de uiteindelijke waardering beïnvloedt. De meningen daarover liepen uiteen.

We schrijven een tweede deel   

Ondertussen hebben we het grootste deel van de leesclub gehad – we hebben onder andere tientallen vragen op de auteur afgevuurd - en is het zaak de interesse vast te houden. Tijd dus voor een aantal creatieve opdrachten, tijd om de hersencellen serieus aan het werk te zetten.

Er worden verkooppraatjes geschreven, en misschien wel het leukste van alles: iedereen schrijft een scenario voor een tweede deel in de serie met de chaotische Florence. De leesclubdeelnemers konden naar believen personages en verhaallijnen bedenken. De ideeën voor vervolgverhalen waren talrijk en creatief. Een blik in de toekomst, een verhaal op een andere locatie of een verhaal rond een eerder bijna onopgemerkt personage, alles kwam voorbij. Mocht Harmans inspiratie opgedroogd raken, kan ze altijd bij onze leesclubdeelnemers aankloppen.

Beoordeling

Natuurlijk hebben we nog meer besproken tijdens de leesclub, maar het zou ons te ver brengen om alles hier de revue te laten passeren. De gemiddelde score willen we natuurlijk niemand onthouden, die ligt bij 2,7 sterren. Als redenen voor deze eerder lage waardering werden een drietal punten genoemd: het boek is niet echt een thriller (niet spannend genoeg), het boek is ongeloofwaardig, en het hoofdpersonage roept niet bepaald sympathie op.

Uiteindelijk hebben veertien van de zestien deelnemers de eindmeet gehaald. Hebban-leesclubs passen niet bij iedereen, maar ondanks het minder positief onthaalde boek hebben de meeste lezers actief en enthousiast bijgedragen aan de discussie.

Verslag door Greet Braem, leesclubcoördinator