Rechercheur Léon Coeur en zijn nicht Hanna worden geconfronteerd met het nooit echt verwerkte trauma uit Hanna’s jeugd: de moord op haar beste vriendin.

Rechercheur Léon Coeur ontvangt een polaroidfoto van een doodsbang tienermeisje in een donker weiland. Op de achterkant staan coördinaten. Léon ziet direct de overeenkomsten met de omstandigheden waarin Lena Delfosse werd gevonden, de beste vriendin van zijn nichtje Hanna, die ruim tien jaar geleden werd vermoord. Als hij op de locatie arriveert, blijkt het meisje al dood te zijn. Hoewel Léon zich om gezondheidsredenen had voorgenomen het rustiger aan te doen, kan hij deze zaak onmogelijk aan iemand anders overlaten. Adam Rooijmans, Lena’s moordenaar, zit nog steeds vast in de gevangenis in Vught, dus de vraag is: wie is hem aan het kopiëren en waarom?

Voor Hanna, die haar trauma na vele moeilijke jaren eindelijk achter zich begon te laten, komt de copycatmoord als een grote klap. Voor haar eigen bestwil mag ze zich van haar baas bij de politie niet bezighouden met de zaak. Dan laat Adam Rooijmans doorschemeren dat hij bereid is te vertellen wat hij weet. Op één voorwaarde: Hanna is de enige met wie hij wil praten. En ze moet alleen zijn.

Verwachtingen

Niet alle deelnemers zijn al bekend met de eerdere boeken van Samantha Stroombergen. Zo heeft Ingrid nog niet eerder een van de boeken gelezen. Wel had zij hoge verwachtingen. "Ik hoopte op een spannend boek waar men als lezer met mondjesmaat details toegeworpen krijgt en pas naar het einde toe de ontknoping ontdekt" Alfred die wel het eerste deel, de witte kamer, heeft gelezen had dan ook hoge verwachtingen van dit boek. P.Holla was een van de weinige die beide boeken al had gelezen en dus helemaal op de hoogte was van de schrijfstijl, maar ook de personages. "Dus ja de verwachtingen waren hoog."

De meesten zijn het er overigens wel over eens dat dit boek ook op zichzelf te lezen is. Ook zonder alle kennis uit de eerste twee boeken weet de schrijfster heel goed informatie op een subtiele manier te verwerken in het verhaal. Hierdoor heb je niet het gevoel dat je enorm veel mist en leest ook dit deel prettig weg.

Personages

Alle drie de boeken van Samantha Stroombergen hebben als hoofdpersonages Leon en Hanna. Zij vormen de rode draad door alle boeken en verbinden de overige personages. Vanaf deel één tot aan dit boek maken de personages een hoop ontwikkelingen door. Zo zegt Thebooksofwonder "Vanaf het eerste boek tot het laatste deel zijn ze qua ontwikkeling gegroeid en in elk deel leer je ze steeds beter kennen. Hanna is zelfverzekerder geworden en Léon is nog steeds eigenwijs gebleven" Petra vult nog aan "wat mij vooral is opgevallen is Hanna. Zij is persoonlijk erg gegroeid door het boek heen. Ze heeft angsten overwonnen" De personages zijn voor velen herkenbaar en menselijk neergezet. Je leert ieder personage goed kennen gedurende het verhaal, zelfs de personen die toch een minder belangrijke rol hebben voor het verhaal voelen niet aan als alleen opvulling. Dit is absoluut knap gedaan door de schrijfster. 

Schrijfstijl

Over het algemeen genomen is iedereen het er over eens dat Samantha Stroombergen een zeer fijne schrijfstijl heeft. Petra geeft dit mooi als volgt aan "Geen lastige woorden die je moet opzoeken in een woordenboek. Verder is een pluspunt dat door de schrijfstijl je makkelijk wordt meegevoerd door het boek. Minpunten kan ik zelf niet noemen." Danielle1989 vult dit nog aan met: "Het zijn kort geschreven hoofdstukken en dat maakt dat je snelle stappen kunt zetten in het boek." Eigenlijk worden er bijna geen minpunten genoemd aan deze schrijfstijl. Het zijn korte hoofdstukken, niet eerdere vindt dit even fijn natuurlijk, maar het wordt niet als een belemmering ervaren. Ook het vermijden van al te moeilijke termen, maar toch zorgen dat het boek niet als "makkelijk" aanvoelt, is een belangrijk pluspunt. Al-met-al kan er eigenlijk weinig slechts gezegd worden over deze schrijfstijl. 

Conclusie

De geloofwaardigheid van het verhaal helpt voor velen mee in de kwaliteit van het verhaal. Ingrid weet het heel mooi te zeggen. "Men kan het ervaren als een puzzel waar de lezer de stukjes met mondjesmaat ontvangt en hier is de auteur goed in geslaagd." Ook geeft Tommy Verhaegen nog het volgende aan: "Mede gebaseerd op het eerste boek dat de weg baande naar deze finale is het zeer geloofwaardig. Het belangrijkste argument voor de geloofwaardigheid vind ik toch wel dat je je makkelijk in het hoofd van Hanna en Léon kan verplaatsen" Die ontknoping was ook absoluut een pluspunt volgens velen. Zonder al te veel spoilers weg te geven, kan ik wel zeggen dat niet iedereen dit aan zag komen. Het epiloog was dan een ook een prachtige afsluiter voor deze serie. 

Niet iedereen heeft de hoeveelheid spanning hetzelfde ervaren. Waar in het eerste boek en iets minder in het tweede boek de spanning echt voelbaar was en steeds verder opgebouwd werd, ging het in dit boek wat langzamer aan. Pas echt tegen de ontknoping aan was de spanning meer aanwezig. Hierdoor voelde het verhaal niet altijd aan als een thriller. Danielle19889 zegt hierover "Ik vond dat er 2 piekmomenten waren in het boek. De start en het eind. Het middenstuk was veel minder spannend." Silvia Arntz vult dit nog aan met "De spanning was niet constant sidderend aanwezig. Bij vlagen werd zelfs rustig de tijd genomen om de personages wat sterker neer te zetten. " Nu hoeft dit uiteraard geen nadelig iets te zijn. Een aantal deelnemers heeft dit ervaren als prettig, terwijl sommige andere dan toch liever de spanning hadden gezien zoals in de eerdere boeken. Hoe dan ook, dit boek heeft zeker voor ieder wat wils en is een mooie afsluiter voor Leon en Hanna.