Eind maart werd bekendgemaakt door Anouk wie er geselecteerd zijn voor de leesclub van De laatste wens. Na een voorstelrondje in het leesclubcafé arriveerden de boeken al snel. Het leesfeest kon beginnen en werd compleet gemaakt omdat Magalie met een eigen exemplaar aansloot. 
 

Waarover gaat het boek?

De laatste wens is een psychologische thriller van Marieke Damen en in het verhaal volg je Nadja, die samen met haar man Steven een begrafenisonderneming runt. Hun leven lijkt op orde, tot Steven op een avond verongelukt. De politie noemt het een ongeluk, maar Nadja vertrouwt het niet. Naarmate ze dieper graaft, ontdekt ze dat er misschien meer aan de hand is dan gedacht. Als er in haar omgeving nóg meer slachtoffers vallen, wordt duidelijk dat iemand het op haar gemunt heeft. Maar wie? En waarom? Nadja moet de waarheid achterhalen voordat alles wat haar lief is verdwijnt.

De buitenkant bekeken en de titel ontleed

De meningen bij de opwarmvraag of het echt een cover voor een thriller is liepen uiteen. Door de kleuren en de lavendel leek het toch ook wel op een roman. Het gevoel van spanning en gevaar ontbrak. Toch veranderde dat beeld bij het doorpraten met elkaar. Wie beter keek, ontdekte subtiele elementen die wel degelijk op onheil wezen: de gebroken vaas met de verspreide scherven en de zwarte vegen die over de cover liepen. Deze details riepen een gevoel van mysterie op en maakten de cover toch intrigerend.

Nadat we het boek allemaal gelezen hadden, werd de symboliek van de lavendel ons duidelijker. Zo bleek de cover toch doordachter en passender dan aanvankelijk gedacht.

De titel riep in eerste instantie een gevoel op dat het zou gaan om de laatste wens die gedaan wordt op een sterfbed. Hierdoor werden we flink op het verkeerde been gezet. De bedoeling van de titel is niet letterlijk, maar meer symbolisch en staat voor het nemen van wraak. Ook is de titel een mooie link naar de uitvaartbranche, omdat het verhaal zich in die setting afspeelt. 

De pen van de auteur

Over de schrijfstijl zijn we het unaniem eens. Marieke Damen weet met haar toegankelijke, heldere en beeldende schrijfstijl een verhaal neer te zetten dat makkelijk leest, maar toch spanning en diepgang biedt. Door het gebruik van korte hoofdstukken, perspectiefwisselingen en natuurlijke dialogen creëert ze een fijne leesflow waarin we ons volledig konden verliezen. Haar stijl wordt als prettig en krachtig ervaren, zonder overbodige complexiteit.

Personages onder de loep

De laatste wens is een thriller met een klein aantal personages en ze maken weinig tot geen ontwikkeling door. De snelle terugkeer van Nadja na het overlijden van haar man roept zelfs vragen op over haar geloofwaardigheid. Toch wordt haar strijd om sterk te blijven als moeder en professional ook wel weer gezien als een stille vorm van rouw.

Juul wordt vaker genoemd als het personage dat de meeste ontwikkeling doormaakt, vooral in gedrag en psyche na traumatische gebeurtenissen.

Steven speelt een kleine rol door zijn overlijden in het begin van het verhaal. Toch blijven zijn routines en gewoontes terugkomen in Nadja’s herinneringen. Ze vraagt zich vaak af wat hij zou doen, wat haar keuzes subtiel beïnvloedt. Dat is knap gedaan.

De favoriete personages variëren, maar tante Jo (vrijgevochten), Zoë (verrassend zorgzaam) en Nadja (krachtig, ondanks alles) worden het vaakst genoemd.

Op het puntje van je stoel?

Als je met elkaar een thriller leest, dan kan het niet anders dan dat je het ook over de spanning en de ontknoping hebt. De laatste wens werd niet overdreven spannend gevonden, maar wel boeiend genoeg om door te lezen. De wisselende perspectieven zorgden voor voldoende nieuwsgierigheid. Er was een constante onderhuidse dreiging die de sfeer van het verhaal kenmerkte. Het verhaal wordt meer gezien als een vakantiethriller dan als een nagelbijtend spannend verhaal. 

De ontknoping was voor de meesten van ons een verrassing, terwijl er toch stille hints zijn gegeven over hoe het verhaal in elkaar stak. Verder zit er nog een twist in het verhaal die we niet aan zagen komen en wisselend ontvangen werd. Voor de een was het een echte verrassing en voor de ander kwam het te plotseling en werd het niet echt uitgewerkt. 

Beoordeling

Er werd natuurlijk nog meer besproken, maar dat allemaal vertellen zou van dit verslag een heel boekwerk maken. En dat doen we niet. Wat we nog wel verklappen is de eindscore en die is 3,6 sterren. Een mooi gemiddelde voor een thriller die niet als extreem spannend werd ervaren, maar door de schrijfstijl, wisselende perspectieven en een onverwachte twist toch een boeiend leesavontuur werd.

Verslag door Kitty Bruggeman, jullie leesclubcoördinator