In juni werd bekendgemaakt door Anouk wie er geselecteerd zijn voor de leesclub van Gebroken engelen, altijd een feestelijk moment. Na een voorstelrondje in het leesclubcafé arriveerden de boeken al snel. Het leesfeest kon beginnen en werd compleet gemaakt omdat er ook nog deelnemers met een eigen exemplaar aansloten.

Waarover gaat het boek?

‘Gebroken Engelen’ speelt zich af in het ogenschijnlijk vredige North Falls. Wanneer twee tienermeisjes verdwijnen tijdens de jaarlijkse vuurwerknacht, verandert het stadje in een broeinest van wantrouwen, geheimen en spanningen. Agent Emmy Clifton, dochter van de plaatselijke sheriff, wordt persoonlijk geraakt wanneer blijkt dat een van de vermiste meisjes de dochter is van haar beste vriendin. Wat volgt is een kat-en-muisspel waarin niemand in North Falls helemaal onschuldig lijkt.

De buitenkant bekeken en de titel ontleed

De meningen over de cover lopen uiteen. De meesten van ons vinden dat de afbeelding van de gebroken harten niet direct de spanning oproept die bij een thriller hoort. In plaats daarvan roept de cover eerder associaties op met liefde, vriendschap en drama. De sfeer die de cover oproept wordt vaak omschreven met woorden als verdriet, pijn en emotie. Hoewel de visuele stijl niet door iedereen als passend of vernieuwend wordt ervaren, sommigen noemen het zelfs ouderwets of generiek, maakt de naam Karin Slaughter veel goed. De ondertitel zorgt ervoor dat we toch begrijpen dat het om een thriller gaat en wekt onze nieuwsgierigheid. Kortom, we pakken het boek in de boekwinkel wel op, maar dan meer door de naam Karin Slaugher en de intrigerende ondertitel, dan door het uiterlijk van de cover zelf. 

Ouderwets turfwerk laat zien dat de meerderheid de Amerikaanse titel We Are All Guilty Here passender vindt bij de inhoud van het boek dan de Nederlandse titel. Het doet meer recht aan het centrale thema van collectieve schuld en morele verantwoordelijkheid binnen de gemeenschap van North Falls. Vrijwel alle personages dragen volgens hen op een of andere manier schuld en deze titel benadrukt dat veel breder dan Gebroken engelen, dat als te eenzijdig of te zoetsappig wordt ervaren. Wel komen we tot de conclusie dat gebroken engelen ook nog een meerlaagse betekenis heeft. Het slaat ook op de meerdere beschadigde vrouwelijke personages en verwijst symbolisch naar gebroken onschuld. 

De pen van de auteur

De schrijfstijl van Karin Slaughter wordt door vrijwel iedereen als zeer toegankelijk, vlot en beeldend ervaren. We zaten snel in het verhaal, mede doordat Slaughter eenvoudige taal gebruikt en korte, krachtige zinnen schrijft. Haar stijl is direct, met gevoel voor humor en zonder overbodige opsmuk. Toch wordt ook opgemerkt dat dit boek minder ruw en expliciet is dan haar eerdere werk, wat voor sommigen afbreuk doet aan de kenmerkende Slaughter-stijl. Daarnaast vindt een overgroot deel van ons dat het eerste deel van het boek wat fragmentarisch en verwarrend overkomt door de overvloed aan personages en de lange hoofdstukken. Na de sprong van twaalf jaar later komt dit beter op gang en voelt het al iets meer als een thriller van Karin Slaughter. Al missen we haar rauwheid.

Wat betreft de dialogen zijn we overwegend positief. De dialogen worden omschreven als natuurlijk, levendig en goed afgestemd op de verschillende personages. De gesprekken maken duidelijk wie met wie praat en hoe de onderlinge verhoudingen liggen, wat bijdraagt aan de karakterontwikkeling. Er is waardering voor de humor, de venijnige en soms plagerige toon en de manier waarop de dialogen het verhaal tot leven brengen. Slaughter weet elk personage een eigen stem te geven, wat de dialogen geloofwaardig en onderscheidend maakt.

Personages onder de loep

Allereerst, het zijn veel personages, heel veel personages. Daar zijn we het unaniem over eens. Dit was verwarrend en het bijhouden van een namenlijst was geen overbodige luxe. Sommigen vonden dit storend en onnodig, terwijl anderen het juist waardeerden omdat het bijdroeg aan een rijk beeld van de gemeenschap in North Falls en potentie biedt voor toekomstige verhaallijnen. Wij hebben ons beperkt tot het uitdiepen van twee hoofdpersonages: Emmy en Cole. De relatie tussen Emmy en haar zoon Cole is een belangrijk thema. In het eerste deel van het boek is die band oppervlakkig en afstandelijk. Emmy is druk met haar werk en Cole is nog een kind. Na een tijdsprong van twaalf jaar zien we hoe beiden volwassen zijn geworden en hun onderlinge relatie zich verdiept. Het personage dat ons het meest heeft verrast verklap ik in dit verslag niet, want daarmee zou ik een enorme spoiler weggeven en dat doen we niet. Je weet immers maar nooit wie dit verslag leest. Wat ik nog wel verklap is dat we bijna allemaal hopen dat bepaalde personages in het volgende deel terugkomen!

Op het puntje van je stoel?

We zijn het er over eens dat de spanning in het boek traag wordt opgebouwd en minder intens is dan we van Karin Slaughter gewend zijn. Door de introductie van de grote hoeveelheid personages is er een gebrek aan actie. Hoewel het verhaal boeit door de psychologische diepgang en de geleidelijke onthulling van geheimen, zaten de meesten van ons niet letterlijk op het puntje van de stoel. De spanning wordt vooral gevoed door kleine onthullingen en plotwendingen. Duidelijk is geworden dat we echte speurneuzen onder ons hebben die de dader al vanuit de verte zagen aankomen. Voor de anderen kwam het als een complete verrassing. Het was jammer dat bepaalde verhaallijnen onderbelicht bleven. Al met al wordt het boek als onderhoudend ervaren, maar zonder de gebruikelijke, constante spanning die we van Karin Slaughter gewend zijn.

Beoordeling

Er werd natuurlijk nog meer besproken, heel veel meer zelfs. We hebben het bijvoorbeeld nog gehad over wie de hoofdrollen mag spelen in de verfilming, wie we graag terugzien in het volgende deel en welke scène ons het meest is bijgebleven. Ook hebben we elkaar nog vragen gesteld en daaruit bleek dat we niet uitgepraat raakten met elkaar. Het verslag zou pagina's kunnen vullen, maar dat doen we niet. Onze hoge stapels met te lezen boeken roept ons. Wat we nog wel verklappen is de eindscore en die is 4,0 sterren. Een heel mooi gemiddelde voor een thriller die het eerste deel is van een nieuwe serie. En zijn gebroken engelen te repareren? Sommige wel en sommige niet! Wordt vervolgd in deel twee....

Jullie allemaal hartelijk dank voor jullie inzet en onuitputtelijke enthousiasme. Ik vond het een feestje en heb genoten!

Verslag door Kitty Bruggeman, jullie leesclubcoördinator