‘Verloren pelgrim’, de vierde leesclub die ik mocht coördineren en het was weer een feestje. We gingen met 15 deelnemers van start en bereikten op een na allemaal de eindstreep. Tot twee keer toe wist de postbode het huis van Masc helaas niet te vinden. We hebben met elkaar als beginnend thrillerlezer en doorgewinterd thrillerlezer 'Verloren pelgrim' grondig onder de loep genomen. Als kers op de taart was Wim Bax ook aanwezig om vragen te beantwoorden. Daar nam hij uitgebreid de tijd voor, waar we hem met zijn allen hartelijk voor bedanken.

Hoe het begon

Zodra bekend was wie er aan de leesclub mee mochten doen was het gezellig druk in het leesclubcafé. De boeken druppelden langzaam binnen en vol enthousiasme werd er begonnen met lezen. Na een eerste opwarmvraag begonnen we op dinsdag 9 mei met de inhoudelijke discussie. Vooral de vragen welke scène je het meest is bijgebleven en het boek omschrijven met drie kernwoorden gaf een levendige discussie. 

De cover

De reacties op de cover zijn uiteenlopend van saai tot onheilspellend. Over het algemeen vinden we hem wel passend voor een thriller en zijn we gecharmeerd van de bewegwijzering die eruitziet als een grafsteen. Sheila wijst ons op de boom die half dood, half levend is. Heel symbolisch en goed opgemerkt. 

De schrijfstijl

Over de schrijfstijl zegt Gunther heel treffend: "Kort and to the point en diepzinniger als het over de gedachten van Bruno gaat. Wat goed samengaat met het gebruik van langere zinnen daar. Geen frivoliteiten, een beetje humor, geen te lange hoofdstukken, lichtere stukken afgewisseld met stukken met wat meer diepgang. Ja, zijn stijl kan mij wel bekoren.". Hier sluiten we ons zonder twijfel bij aan.

De personages

'Verloren pelgrim' kent maar twee hoofdpersonages. Over het uitdiepen van de personages zegt Loortje mooi samenvattend: "Johan leer je door de ogen van Bruno kennen. Omdat Bruno in eerste instantie denkt dat er niets mis met hem is, dat hij een onschuldige dolende pelgrim is en vervolgens gaat twijfelen is erg intrigerend. Als Johan net zo was uitgediept als Bruno had dat heel veel spanning weggehaald. Het zijn juist de twijfels en toenemende verdenkingen van Bruno die het verhaal zo boeiend maken.". 

De spanning en het plot

Een thriller bespreken zonder het over de spanning en het plot te hebben, dat kan natuurlijk niet. Margreet omschrijft de spanning als een unheimische spanning die door het boek heen wisselt in intensiteit. Daartegenover ervaart Renske de spanning meer als onderhuidse spanning. Het door iedereen de spanning op een andere manier ervaren geeft een levendige discussie. Zo ook over het plot dat Evelien bondig samenvat: "Het was Bruno die aan het kortste eind trok en die zag ik even niet aankomen!". Dit was zo herkenbaar!

De scènes

We raakten bijna niet uitgepraat over de scène die ons het meest is bijgebleven. Grote en bepalende scènes worden genoemd, zoals de moord op Bruno. Maar ook de scènes meer op de achtergrond blijven hangen. Zoals de scène van Nathalie: 'Een scène die mij bij is gebleven is het treffen met de bovenbuurman (bladzijde 65 en 66). Hij treft zijn chagrijnige buurman aan in het trappenhuis. De buurman ziet er verwaarloosd uit, is verbaal agressief of zeker geagiteerd, geeft indirect aan dat het niet goed gaat ("Die zitten echt niet op mij te wachten".). En toch ziet Bruno zijn nood niet. Er komt van Bruno niet meer dan de gedachte "Ouwe zeikerd".". Nathalie vond dat frappant omdat Bruno hulpverlener is. Dit is een mooi voorbeeld van hoe intens we met zijn allen dit boek hebben gelezen en ervaren.

Het motief van Johan

Johan noemt als motief voor zijn daden: 'Gewoon. Omdat ik het kan.'. De reactie daarop van Anita was kort en bondig: "What the f*ck". Hoe bizar dat je moord om het moorden maar aan de andere kant maakte deze keus wel het verhaal heel verrassend en het is tenslotte fictie.". Willemijn vindt dat het motief wel pakkend is, het klopt bij het hele verhaal, bij hoe Johan neergezet wordt in dit boek. Een echte psychopaat, die er echt van overtuigd is dat hij deze mensen helpt en dat hij die macht verdiend. En verslaafd is aan die macht.

De geloofwaardigheid

Moet een thriller geloofwaardig zijn? De meningen daarover lopen uiteen. De mening van Greet spant de kroon. Zij maakt er bijna een thriller van...: "Ik vond het verhaal wel geloofwaardig, er zullen ongetwijfeld dolende pelgrims zijn zoals Johan, alhoewel ik er in dit verhaal voor het eerst van heb gehoord. Uiteraard zijn deze dolende pelgrims gelukkig niet zoals de psychopaat Johan...hoewel je het nooit weet.".

De film 'Verloren pelgrim'

‘Verloren pelgrim’ wordt verfilmd en wij mogen kiezen wie Johan en Bruno gaan vertolken. De namen vliegen ons om de oren. Van Tygo Gernandt tot Mike Boddé. We zien het allemaal voor ons. Rianne komt zelfs met de voor ons best wel onbekende Marwan Kenzari op de proppen. We zien hem al wandelen als Bruno.

De kernwoorden en een pakkende zin

Deze leesclub heeft een aantal boekverkopers van het jaar als deelnemer. Met een zin ‘Verloren pelgrim’ verkopen aan klanten gaat ze makkelijk af. Charisaa zegt: "Na enige twijfel besluit een psycholoog een dolende pelgrim te vertrouwen, maar of dat nu wel zo slim was...". Verkoopsucces is gegarandeerd!

De vragen die je gemist hebt!

Een boeiende leesclub beëindigen, hoe doe je dat? Door alle deelnemers een kans te geven nog een vraag te stellen die nog niet gesteld is. Deze kans greep Ellen met beide handen aan en een interessante discussie over de titel van het boek ging van start. Dat er zoveel te zeggen en te overdenken valt over een titel van twee woorden! Ellen heeft ons daarmee goed aan het denken gezet en gaf zelf een goede voorzet door te stellen dat pelgrim enkelvoud is en op het individu slaat, maar welk individu? En wat te denken over het verschil tussen verloren hebben en verloren zijn. Een waardige afsluiting van deze leesclub wat mij betreft.

Beoordeling

‘Verloren pelgrim’ sluit af met een mooi gemiddelde van 4 (3,5) sterren.

Verslag door Kitty Bruggeman, jullie leesclubcoördinator