Dankzij de uitleesweek heb ik het boek Schrijver van Karl Ove Knausgard op de laatste dag van het jaar nog uitgelezen. Tot voor 2017 had ik nog maar een boek van de Mijn Strijd reeks gelezen en in 2017 had ik me voorgenomen daar wat aan te doen.

Schrijver blijft echter in mijn gedachten zitten omdat het een zenuw geraakt heeft, het houdt me bezig, ik durf zelfs zeggen dat het boek er aardig ingehakt heeft. 

Karl Ove gaat studeren in Bergen waar ook al zijn oudere broer Yngve studeert. Die neemt hem mee op stap door de stad, naar de uitgaansgelegenheden. Daar is hij de broer van en hij trekt vooral op met zijn broer en diens vrienden. Alsof hij zelf geen vrienden heeft. Hij heeft een minderwaardigheidscomplex, wil schrijver worden maar dat lukt niet. Al het drinken doet er ook geen goed aan. Hij heeft echt een naar kantje wanneer hij gedronken heeft: diefstal van fietsen, vernielingen, zomaar ergens binnenvallen om er te slapen, vriendinnen en/of vrouw bedriegen.

Zijn gedrag ergerde me mateloos en nu weet ik eindelijk waarom. Omdat me een spiegel voorgehouden werd, omdat ik over mezelf las. Wat ik zag en las deed me pijn. Geen wonder dat ik de uitleesweek nodig had om erdoor te geraken.

Toen ik ging studeren ging ik naar dezelfde stad waar mijn broer al studeerde. De eerste avond al nam hij me mee op stap naar de cafés die ik moest kennen. Daar leerde ik zijn vrienden kennen, ik was het jongere zusje van. Ik kreeg veel drank toegeschoven en werd dronken. Veel van die bezopen avonden volgden, veel meer dan ik me kan herinneren. Net zoals Karl Ove had/heb ik een donkere kant wanneer ik dronken was/word. Dr Jekyll and Mr Hyde. Ik werd agressief, ging vechten, bracht vernielingen aan, nam dingen mee die niet van mij waren, was onbetrouwbaar. Maar die drank gaf me zelfvertrouwen, ik durfde mijn mond open te doen, ik kon socialisen, dingen die ik niet kon nuchter.

En ja, ik zeg al vanaf dat ik kan lezen dat ik schrijver wil worden, daar droom ik ook van, maar aan een droom moet je werken en daar moet ik realistisch in zijn, ik werk er op dit moment gewoon niet genoeg aan. Zo af en toe schrijf ik wel iets en het kriebelt ook wel om verder te werken of opnieuw te beginnen aan de thriller waar ik al lang mee bezig ben. 

  
Mijn spot noemt niet voor niets leesverslaving. Ik ben namelijk niet alleen verslaafd aan boeken, maar ook aan drank en drugs. Ondertussen 21 jaar nuchter en clean, maar dit boek kwam toch aardig binnen. Het is voor een alcoholist sowieso niet de gemakkelijkste tijd van het jaar met de feestdagen.

Soms is het niet slecht om eens in de spiegel te kijken en te reflecteren waar ik vandaan kom en waar ik nu sta. Wat ik nu zie bevalt me wel. Ik schaam me niet dat ik een alcoholist ben, ik schaam me wel voor de dingen die ik gedaan heb onder invloed van drank en drugs.

Van alle verslavingen is een leesverslaving een van de betere en gezondere.