Vandaag heb ik het boek Future Popes of Ireland van Darragh Martin gelezen. Het boek volgt het gezin Doyle vanaf de geboorte van een drieling in 1980 tot een stuk in de 21ste eeuw. Het is al heel snel duidelijk dat de kinderen John Paul, Damien en Rosie , die door hun grootmoeder opgevoed worden na de dood van zowel vader als moeder, erg verschillend zijn. Er is ook nog een oudere zus Peg, maar die gaat al snel het huis uit. 

De schaduw van de katholieke kerk is altijd aanwezig in de vorm van dingen die niet mogen en biechten en geld in een potje stoppen omdat je iets slecht gedaan hebt. De invloed van de kerk op het leven van de Ieren is nu nog altijd groot. Abortus mag niet (is er niet pas een referendum geweest om het wel toe te laten?), voorbehoedsmiddelen mogen niet (dan krijg je toch ongewenste zwangerschappen?), homoseksualiteit mag helemaal niet, seks voor het huwelijk, nog al iets dat uit den boze is. Allemaal opgelegd door de kerk, maar sommige zaken ook netjes in een wet gegoten. 

Het is duidelijk dat het gezin uit het boek met veel van de zaken die niet mogen in contact komen. Dit lijkt allemaal wat zwaar om in een boek aan bod te laten komen, maar het wordt verpakt met het nodige sarcasme. Het boek is fictie, maar bevat de nodige waargebeurde elementen zoals het bezoek van Johannes Paulus II aan Ierland in 1979 waarmee het boek begint. Shell komt er ook in voor omdat die boringen willen gaan doen en dit veroorzaakt veel ophef bij de bevolking die last zullen hebben van de pijplijn. Verder komen er protesten in voor tegen het kappen van een bos om een weg door te trekken. 

Wat ik vooral onthoud uit dit boek is dat de katholieke kerk er weet niet al te best uit komt. Iedereen mag van mij geloven wat hij wil en waarin hij wil, maar wanneer dingen opgelegd worden en er met een vingertje gewezen wordt, dan schiet dat bij mij toch in het verkeerde keelgat en heb ik de neiging in opstand te komen. Wat weet de kerk nu eigenlijk van anticonceptie en abortus en seks en dergelijke, de leiders van die kerk zijn toch juist degene die kiezen om celibatair te leven, waar bemoeien ze zich dan mee. Baas in eigen buik en dat geldt zeker voor vrouwen.

Het ergste is dat door die sterke invloed van het katholicisme er geen ruimte is om over gevoelens te praten en laat het daar nu op fout lopen bij de drieling. Damien, een van de jongens is homo maar hij kan het gewoon niet vertellen tegen zijn grootmoeder. Twee keer probeert hij het, heeft zich voorbereid, het gesprek in zijn hoofd afgespeeld, maar wanneer het dan zover is komen er heel andere dingen over zijn lippen omdat hij het gewoon niet gezegd krijgt. Zo verklapt hij iets dat al een hele tijd geheim is en de tweede keer flapt hij eruit dat hij vegetariër is, maar dat was helemaal niet wat hij wou zeggen. Granny Doyle moet toch ook geweten hebben dat met vier kinderen in huis, op een bepaald moment de hormonen in het rond gaan vliegen en die kan je met een onze-lieve-vader of de rozenkrans niet wegbidden. Iets niet bespreken doet het niet weggaan, integendeel. 

Die katholieke kerk in Ierland komt er trouwens in andere boeken ook helemaal niet zo goed vanaf. Er zijn veel verhalen over seksueel misbruik dat ook in de Ierse kerk voorkwam.

Daarnaast moet ik al heel de dag denken aan de film The Magdalene Sisters, ook zo schrijnend wat de kerk daar gedaan heeft. In deze film worden drie meisjes gevolg die in een van de vele Magdalenetehuizen terecht komen nadat ze 'onbetamelijk' gedrag vertoond hebben. Eentje is zwanger, eentje heeft naar jongens gekeken en eentje wordt in het tehuis gestopt nadat ze verkracht is en daarover gesproken heeft. In de tehuizen die geleid worden door nonnen moeten ze keihard werken in de wasserij, ze mogen niet spreken. De meisjes worden er verschikkelijk behandeld door de nonnen. Na het verschijnen van de film adviseerde het Vaticaan om niet naar de film te gaan kijken omdat het overdreven was, tegelijkertijd waren er ook vrouwen die in dat klooster gezeten hadden, die vonden dat het nog te zwak was en dat er veel ergere dingen gebeurd waren. Nadien hebben die vrouwen gelijk gekregen omdat er ondertussen verschillende massagraven met kinderen opgedoken zijn. Kinderen die verdwenen zijn uit die tehuizen. 

Het boek Future Popes of Ireland vond ik niet direct een topboek dat vijf sterren verdiende, maar het zit al wel heel de dag in mijn hoofd en dat zegt ook iets over het boek, dat het allerlei associaties opgewekt heeft die veel verder voeren dan het boek zelf. 

Ik las in De Morgen volgende uitspraak die misschien wel best weergeeft hoe het katholieke Ierland aan het evolueren is en dit naar aanleiding van het referendum over abortus in mei dit jaar: 

Ierland is geen katholiek land meer, maar een land met katholieken