Ik ben weer erg enthousiast geworden van een boek van Vlaamse bodem en dat wil ik graag van de daken schreeuwen. 

Voor iedereen die van de Vlaamsche taal houdt, van het zeemzoete, van schoon woorden en lyrische zinnen, voor iedereen die ooit als kind in een echt snoepwinkeltje gestaan heeft en daar kleurrijke en suikerrijke snoepen heeft zien liggen, voor iedereen die een tragisch verhaal wil lezen doorspekt met de nodige humor, voor iedereen dus. 

Het boek speelt zich af in 1929 in een Vlaams dorp. Arabelle is vijftien, ze is geboren in het eerste jaar van den grooten oorlog. Haar vader heeft een bloemenkwekerij en kweekt chrysanten voor op het kerkhof. Haar moeder is erg afstandelijk en Arabelle kan zich amper herinneren dat haar moeder haar liefde heeft gegeven, haar eens goed vastgepakt heeft of haar zelfs maar in iets aangemoedigd heeft. Nu heeft Arabelle het idee om mee te werken op het veld, van het kweken en onderhouden van het land tot de verkoop van de bloemen zelf. Ze hoopt daar te vinden wat ze thuis niet krijgt, maar ze heeft er geen rekening mee gehouden dat de arbeidsters haar als de dochter van zien. Ze is van een andere stand en de arbeidsters geloven ook nooit dat ze het werk zal volhouden. Ze treft er wel een bekende, een jong meisje, dochter van een van de werksters die vroeger nog samen met haar gespeeld heeft. Nu werken ze samen op het land. Het land grenst aan het kerkhof en op dat kerkhof gebeuren dingen die het daglicht niet mogen zien. 

Het taalgebruik van de vrouwen is anders, ze hoort er veel roddels maar de vrouwen weten iets dat zij niet weet. Een lang en goed bewaard geheim komt uiteindelijk toch boven water. Dat gaat zo met geheimen. Het verhaal is tragisch en komisch en zo schoon verteld. 

Bij momenten moest ik een beetje aan de tijd van Daens denken. Dat speelt zich nog wel iets vroeger in de tijd af, rond 1890 meen ik, maar de armoede van de arbeidsters en hoe ze onder de knoest liggen van hun mannen die precies allemaal nietsnutten, dronkaards en lapzwansen zijn, komt wel overeen. Anticonceptie bestond nog niet en de huishoudens zijn groot, maar hoe meer monden er gevoed moeten worden, hoe meer geld er verdiend moet worden. Er sterven ook veel kinderen op jonge leeftijd of vlak na de geboorte. De hygiëne in de huisjes van de arbeidsters is slecht, maar men wist in die tijd niet beter. 

Op dat kerkhof staat een groot standbeeld van een dichter, Guido Gezelle. De titel van dit boek verwijst niet toevallig naar een gedicht van Gezelle: Kerkhofblommen. 

Hieronder de eerste regels uit het gedicht Kerkhofblommen

Zoo daar ooit een blomke groeide
over ‘t graf waarin gij ligt,
of het nog zoo schoone bloeide:
zuiver als het zonnelicht,
blank gelijk een lelie blank is,
vonklende als een roozenhert,
needrig als de needre ranke is
van de winde daar m' op terdt,
riekend, vol van honing, ende
geren van de bie bezocht,
nog en waar ‘t, voor die u kende,
geen dat u gelijken mocht!

Het volledige gedicht kan u hier terugvinden. 

Vergeet ik nog bijna een opsomming van de snoepen te maken: 

• Violetjes
• nunnenbillen
• vlinderspekken
• cuberdons
• pastershoeden
• rekkers
• muntebollen
• boerentenen
• napoleons
• kalissestok
• onzelievevrouwtjes
• zwarte muizen

Meer in mijn review.