Stel je een wereld voor waarin het krijgen van kinderen niet meer voor iedere vrouw weggelegd is.
IVF mag niet meer want het embryo, hoe weinig cellen het ook zijn heeft geen toestemming gegeven, adoptie is enkel nog voor koppels want ieder kind verdient er twee, ouders bedoelen ze dan.
Ongewenst zwanger, jammer, je moet het houden want abortus mag niet meer, strafbaar voor zowel degene die het uitvoert als degene die het ondergaat.

 

Dit boek speelt zich af in Amerika, met een president die erg vrouwonvriendelijk is en enkele amendementen aangenomen heeft waarbij je je afvraagt wat er nog over blijft van alles waar vrouwen de laatste tientallen jaren zo voor gevochten hebben.
Het boek volgt vier vrouwen die ieder op hun eigen manier tegen de nieuwe amendementen aanlopen.
De Biografe is een alleenstaande vrouw van 42 die zwanger wil worden.
De Genezeres woont in een bos en gebruikt kruiden om mensen te genezen.
De Dochter is ooit geadopteerd en heeft een acuut probleem want ze is zwanger.
De Echtgenote zit vast in een liefdeloos huwelijk met twee kinderen.
Tussendoor loopt nog een verhaallijn over een poolreizigster uit de negentiende eeuw, Eivǿr Mínervudottír. Het is haar verhaal dat de biografe probeert te schrijven.

 

Waar dit boek zich afspeelt is wel duidelijk, in het noorden van Amerika. Er is ook in navolging van de muur van Trump een roze muur,  een soort virtuele muur tussen Amerika en Canada om abortusreizigers tegen te houden. Alle jongeren worden er onderzocht en mogen niet zomaar de grens over. Wanneer dit boek zich afspeelt is minder duidelijk. Eerst dacht ik dat het ergens in de toekomst moest zijn, maar toen er plots een pick-up om plaatjes te draaien in het boek verscheen en door de afwezigheid toch wel van het massaal gebruik van smartphones, moet ik mijn idee herzien. Op zich maakt het ook niet uit wanneer, het is een dystopsich verhaal, wat-als deze situatie zich echt zou voordoen.

Ik had me ingeschreven om dit boek te winnen bij Atlas-Contact de club van Echte Lezers. De samenvatting op de achterflap interesseerde me direct en het boek is me dan ook erg goed bevallen. Zo goed dat ik het op een zondag van begin tot eind uitgelezen heb, dat zegt genoeg of ik dit goed vond of niet. 

 

 

 

 

 

 

 

 

De cover van het boek is een zandloper waar cellen doorheen stromen, om het tikken van de klok weer te geven. De cover in het Engels vind ik nog iets beter, die lijkt mits enige fantasie op een stel schaamlippen.

 

Leni Zumas is een Amerikaanse schrijfster uit Oregon. Rode klok is haar eerste roman nadat ze al twee verhalenbundels heeft gepubliceerd, Farewell Navigator en The Listeners.
Op de website van de auteur zie ik dat ze in januari (17-20) aanwezig zal zijn op het Winternachten Festival in Den Haag en in februari (14-17) in Brussel op de Brussels Book Fair.