Sinds ik vijfig ben geworden, word ik om de twee jaar opgeroepen om deel te nemen aan het 'Bevolkingsonderzoek borstkanker voor vrouwen tussen 50 en 69 jaar'. Blijkbaar ben je voor het onderzoek maar een vrouw tot je 69ste jaar. Daarna ben je of geen vrouw meer of  maakt het niet uit dat je borstkanker krijgt, werken tot je 67ste en dan zo snel mogelijk sterven zodat er niet te veel geld uit de pensioenkas verdwijnt, lijkt het motto van onze regering.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind zo'n onderzoek heel nuttig. Bij mijn moeder werd indertijd dankzij dit onderzoek op haar 58ste borstkanker ontdekt en een half jaar geleden bij een vriendin van mij die net 50 geworden was. Het is belangrijk om er snel bij te zijn, hoe sneller het ontdekt wordt, hoe groter de kansen op genezing.

Deze week kreeg ik ook weer een oproepbrief. Voor mensen en mannen die nog nooit zo'n onderzoek hebben meegemaakt beschrijf ik dat hier even. Je borst wordt op een plankje gelegd waarna een tweede plankje van bovenaf aangeduwd wordt tot je borst zo goed als plat is. 

"Gaat het nog mevrouw?" Maakt eigenlijk niet uit wat je antwoordt, het bovenste plankje wordt nog verder geduwd. Zo ver dat je op een bepaald moment vreest dat de tepel er als er kurk uit een champagnefles afvliegt.
Als je dat dan doorstaan hebt en die borst daar geplet en leeggelopen ligt, doen we dat nog eens dunnetjes over maar dan vanaf de zijkant. En maar duwen en maar duwen tot de tepel gelanceerd wordt in een baan rond Mars.
De meeste vrouwen hebben twee borsten. Bovenstaande moet dus ook nog met de andere borst gedaan worden. Dit kan een pijnlijk proces zijn en ik heb me laten vertellen dat vrouwen die bij de PVV zijn (plat van voor) hier nog extra van afzien.

Als je borsten dan na ongeveer twee jaar eindelijk terug in model zijn, de tepels er terug aan zitten, krijg je weer zo'n oproepbrief om mee te doen aan het gratis onderzoek. Joepie, ik kijk ernaar uit, naar the big squeeze.

We kunnen al 50 jaar mensen op de maan zetten, we kunnen een auto op Mars laten rondrijden, we kunnen een robot een achterwaardse salto laten maken (al begrijp ik het praktisch nut hiervan niet), we hebben stofzuigrobots, we hebben allerlei apps die gezondheid kunnen monitoren, waarom hebben we dan in godsnaam geen manier om op een minder pijnlijke en destructieve manier een borstonderzoek te doen? Ik dacht dat UNCAT, United Nations Convention against Torture, voor dit soort zaken in het leven geroepen was. Is er nu echt geen enkele wetenschapper die hiervoor een alternatief kan uitvinden?

Voor mannen die zich nog altijd niet kunnen voorstellen wat ik bedoel: stel je voor dat je teelbal geplet wordt tussen twee plankjes, eerst van boven naar beneden en daarna nog eens van links naar rechts. Aan beide kanten uiteraard, maar gelukkig niet tegelijkertijd. Hoe zou dat voelen? Hoe zou dat eruit zien? Dan spreken we dus niet meer over teelballen maar over teelkubussen.

Opgedragen aan Inge

Vera Van Boxel