Auteur

Ik heb onlangs het nieuwe boek van Tommy Wieringa gelezen.
Om te beginnen voelde ik me wat in de zak gezet omdat het zo'n dun boekje was, had ik dat geweten...
Het verhaal laat me niet los en dat vind ik vreemd want ik vond het boek niet zo goed uitgewerkt.

Tommy Wieringa wordt deze maand 50 jaar. Hij bracht een deel van zijn jeugd door op de Antillen. Hij schreef eerder al scenario's voor TV series en hoorspelen. Verschillende van zijn boeken waren genomineerd voor of hebben prijzen gewonnen.

 Dit is niet het eerste boek van deze auteur dat ik lees. Ik ben begonnen met Joe Speedboot, daarna Dit zijn de namen, Een mooie jonge vrouw en dan nu De dood van Murat Idrissi.

Verhaal

Dun boekje over een stukje van de problematiek van tweede generatie Marokkanen. Ze zijn geen Nederlander maar ook geen Marokkaan, voelen zich in geen van beide landen thuis en horen er ook in geen van beide bij.

2 Nederlandse meisjes van Marokkaanse oorsprong gaan met een huurauto op vakantie naar Marokko. Ze blijven er al langer dan ze eigenlijk voorzien hadden, zitten door een aanrijding als snel door hun geld heen. Ze worden ter plaatse begeleid door een Marokkaanse jongen die hen overal mee naartoe neemt, ook naar zijn armoedige familie. Daar wordt hen gevraagd om een van de jongemannen mee te smokkelen in hun auto, in de uitsparing van het reservewiel. Stelt niets voor want het wordt veel gedaan, het is veilig. Na enige aarzeling doen ze het.
Het loopt al snel op een nachtmerrie uit omdat de jonge Murat overlijdt in de koffer. De jongeman die hen begeleide gaat op de loop en de meisjes zitten dus met een dode jongen in hun koffer. Ze rijden na de overtocht Spanje in en moeten iets met dat lijk doen.

Het boek is erg dun en had hier en daar wel meer uitgewerkt kunnen worden zodat de problematiek van de tweede generatie immigranten nog beter uit de verf zou komen.

Beoordeling

Tweede generatie immigranten hebben het veel moeilijker dan ik me tot nu toe realiseerde. Ze zijn hier geboren, spreken Nederlands, gaan hier naar school, halen een diploma. Toch vinden ze geen werk en dat komt door hun naam, hun afkomst. In het boek zegt een van de meisjes het ook, ik ben hier geboren, ga hier naar school, spreek jullie taal, wat willen jullie nog meer? Het thuisfront, de ouders zitten nog helemaal vast aan hun oude waarden. Stimuleren hun kinderen niet om te studeren of te werken want zeker als het een meisje is, gaat ze toch uitgehuwelijkt worden. Op die manier houden ze een viscieuze cirkel mee in stand. De ouders spreken meestal geen Nederlands en zijn niet betrokken bij de opleiding. De meisjes mogen geen relatie beginnen met een westerse jongen, moeten mee op vakantie naar een land waar ze zich niet thuisvoelen en huwen met iemand die ze van haar noch pluimen kennen.

In het boek zeggen de meisjes het ook: in Nederland voelen ze zich niet thuis, maar ook in Marokko voelen ze zich niet thuis. Ze zitten echt tussen wal en schip.

Ik moet zeggen dat dit dunne boekje me toch aan het denken heeft gezet, dus was het zijn geld zeker waard en heeft het gedaan was het moet doen, me doen nadenken.