Ik ben zo verontwaardigd dat ik even iets van me af moet schrijven. 

Gisteren en vandaag heb ik het boek Mijn Woestijn van Waris Dirie gelezen. Het is het indrukwekkend verhaal van een Somalisch meisje, een herderinnetje zeg maar, dat uitgroeit tot fotomodel en ambassadeur van VN tegen vrouwenbesnijdenis. 

Waris Dirie wordt als klein meisje, ze is dan nog maar 5 jaar, besneden. Ze weet niet beter en denkt dat alle meisjes besneden worden. Haar moeder doet niets om het te stoppen, heeft het zelf ondergaan, net zoals haar moeder. Vader is de baas in het huishouden en bepaalt wat er gebeurt. 

Op een dag komt een oud besje met een verroest scheermesje haar besnijden. Niks steriele omgeving of verdoving, gewoon op een rots in de woestijn. Ontsmetten moet niet, wondhechting gebeurt met een grote doorn en wat draad. Nazorg is er ook niet, benen bij elkaar binden en vooral niet te veel bewegen en zo lang mogelijk proberen niet te plassen. Nadat alles dichtgenaaid is, wordt een klein gaatje gemaakt waardoor geplast kan worden. Wanneer het gaatje te klein is, wordt plassen onmogelijk, evenals ongesteld worden. Het kan er gewoon niet uit. Veel meisjes sterven door infectie. Andere blijven heel hun leven afzien. Wanneer een meisje vrouw wordt en uitgehuwelijkt wordt, moet dat gaatje weer een beetje open gemaakt worden, anders kan er geen gemeenschap zijn. Om nog maar te zwijgen hoe een kind erdoor geraakt. Dikwijls wordt de boel dan weer opengesneden, om na de bevalling alles weer dicht te naaien. 

Gruwelijk.

Wie denkt dat dit alleen in Afrikaanse landen voorkomt heeft het mis. Tegenwoordig komen er veel besnijdenissen voor in Frankrijk, Groot-Brittannië en Duitsland, meegekomen met de migratiegolf. Alhoewel het bij wet verboden is in deze landen, leggen verschillende families geld samen om zo'n oud besje te laten overkomen om meerdere besnijdenissen uit te voeren aan huis. TV of radio wordt hard gezet om gegil te overstemmen. Ik mag er niet aan denken. 

Ik weet dat er ook jongetjes besneden worden, maar de impact daarvan is toch veel en veel kleiner dan die van een vrouwenbesnijdenis. En dat allemaal omdat een vrouw als maagd het huwelijk in moet en vooral geen genot mag kennen.

Waris Dirie komt als jong meisje naar Londen waar ze als dienstmeid bij haar oom werkt. Ook daar heeft ze een rotleven omdat ze er alle dagen van 's morgens tot 's avonds moet werken. Pas wanneer die oom terug naar Somalië gaat en ze alleen achter blijft, leert ze het echte Westerse leven kennen. Dan komt ze er pas achter dat niet alle vrouwen besneden zijn. Wanneer ze de eerste keer een vrouw hoort plassen, de straal hoort die tegen de pot klatert, weet ze niet wat ze hoort. Wanneer zij moet plassen, duurt het een kwartier want het druppelt er letterlijk druppel per druppel uit. Hoe slecht moet dat wel niet zijn voor de nieren, om blaasontstekingen te krijgen. 

Dit is niet het eerste boek waar ik na lezing enorm blij ben dat ik in het Westen geboren ben. Ja, ik kanker ook veel op België, maar als ik zo'n boek gelezen heb, dan ben ik toch blij dat ik hier ben en niet in Somalië of Afghanistan of zo. 

Zo, dat moest ik even kwijt.