Een nieuw item in de Luisterboekhoek is LuisterLezen. Een buddyread waarbij de één het boek luistert en de ander het boek leest. Gewoon om eens te kijken of er enorme verschillen worden ervaren. Natuurlijk is het geen wetenschappelijk onderzoek, maar het leek ons leuk om een boek eens van verschillende kanten te belichten. Hierbij waren we het er al snel over eens dat Het weeshuis in de azuurblauwe zee het spits mocht afbijten. Aldus geschiede. Laurie pakte het ebook op en Barbara nam het luisterboek voor haar rekening. Op naar Arthur, Linus en de bontgekleurde verzameling aan magische wezens van TJ Klune!

-door Laurie & Barbara-

Boek informatie

Titel: Het weeshuis in de azuurblauwe zee (The House in the Cerulean Sea)
Auteur: TJ Klune
Vertaald door: Anneke Blok, Claudia de Poorter
Uitgever: Singel Uitgeverijen | Volt
ISBN: 9789021462684

Voorlezer: Huub Dikstaal
Luisterduur: 6u53min
Aanbieder: Storytel
ISBN: 9789021463377

Over de auteur

Travis John Klune (20 mei 1982) is een Amerikaanse schrijver van fantasy en romantische fictie met een hoofdrol voor LHBTI+ personages. Klune (Roseburg, Oregon), schrijft al sinds zijn achtste en werd onder meer beïnvloed door Stephen King en Terry Pratchet.

Klune's eerste boek Bear, Otter and the Kid kwam uit in 2011. Zijn motivatie hiervoor kwam door zijn eigen a-sexualiteit en de vaak stereotype en aanstootgevende queer personages in verhalen. Leuk feitje: Klune's a-sexualiteit was de aanleiding om zijn voornaam uitsluitend als initialen ZONDER puntjes op zijn boeken te zetten. Het doel van het boek was een meer realistische weergave van homoseksuele relaties te geven waardoor die in plaats van de gebruikte personages als herkenbaar en positief zouden worden gezien. Door Amazon werd Bear, Otter and the Kid als een van de beste LHBTI+ boeken van 2011 bestempeld.

In 2013 schreef hij een magisch-realistische roman, Into This River I Drown, terwijl hij de dood van zijn vader verwerkte. Het is een bovennatuurlijk verhaal over verdriet en liefde in een klein stadje en won in 2014 de Lambda Literary Award voor de beste homoromantiek. Andere romans van Klune zijn onder meer de queer-weerwolfserie Green Creek, de queer-superheldenserie The Extraordinaries, de hedendaagse romantiek How to be a Normal Person en de komische fantasyserie Tales from Verania.

Het weeshuis in de azuurblauwe zee werd gedeeltelijk geïnspireerd door de Sixties Scoop, waar de Canadese regering inheemse kinderen uit hun huizen verwijderde en hen plaatste bij niet-verwante blanke gezinnen uit de middenklasse. Toen Klune de overeenkomsten zag van deze gebeurtenis in het huidige zuiden van de Verenigde Staten, voelde hij de behoefte om een ​​verhaal te schrijven waarin de verschillen tussen kinderen worden gevierd én om de positieve effecten te laten zien van het geven van een veilige en ondersteunende plek aan kinderen om zichzelf te zijn. Het boek is een New York Times-bestseller en winnaar van de Alex en Mythopoeic Awards 2021 (bron Wikipedia).

In september komt in de VS Klune's nieuwste boek Wolfsong uit; in Nederland "moeten" we het eerst even doen met de voorganger Het gefluister achter de deur dat in oktober uitkomt en ook weer een geweldig boek belooft te worden.

Je kunt TJ Klune volgen op instagram. twitter en natuurlijk via zijn eigen website.

Over het boek

Linus Baker leidt een rustig, afgezonderd leven en is maatschappelijk werker bij het Ministerie van Toezicht Magische Jongeren. Hij krijgt de bijzondere opdracht te onderzoeken of zes magisch begaafde, maar risicovolle jongeren, die in een weeshuis op een klein eiland wonen, mogelijk een te groot gevaar voor de samenleving opleveren.

In het weeshuis wonen zes jongeren; een merkwaardig, bont gezelschap dat bestaat uit Talia (een meisjeskabouter), Theodore (een gevleugeld draakje), Phee (een boself), Chauncey (een groen, kwalachtig wezen), Sal (een jongen die een miraculeuze verandering ondergaat wanneer hij bang is) en Lucifer, roepnaam Lucy (een zesjarige antichrist). (credit foto Sabrina Marcos @Redbubble)

Arthur Parnassus is er de directeur en hij wil te vuur en te zwaard sluiting voorkomen – ook al zal hij dan zijn eigen geheim moeten prijsgeven. Linus gaat een maand op het eiland wonen. Wanneer hij gaandeweg zijn vooroordelen laat varen en niet alleen een band opbouwt met de jongeren, maar ook met Arthur, komt hij voor een dilemma te staan: moet hij de ambtelijke regels of zijn hart volgen?

Over Huub Dikstaal

Huub Dikstaal (Eindhoven, 6 januari 1968) is een Nederlands stemacteur en dialoogregisseur.

Dikstaal (foto, credits Thinium Audio Producties) leende zijn stem aan oneindig veel Nederlandse films en series, waaronder de tekenfilmseries Pokémon, Huntik, Bakugan, Yin Yang Yo!. Maar ook in Disney-animatiefilms hoor je hem veelvuldig voorbij komen zoals in Mulan als Ling Dialoog, Cars als Ferrari en Toy Story 3 en 4 als Woody.

Daarnaast is hij actief als vertaler en regisseur van tekenfilms en won hij in 2013 de Zilveren Koe voor zijn bijdrage aan het niveau van de nasynchronisatie in Nederland.

Ook als stem van luisterboeken heeft Dikstaal zijn sporen wel verdiend. Een greep uit de vele luisterboeken die hij insprak zijn bijvoorbeeld de boeken van Robert Galbraith met Cormoran Strike, van Marc Raabe met Tom Babylon, de boeken van Hakan Ostlundh met Frederik Broman, het gros van de Disney- en andere sprookjesboeken die er te luisteren zijn maar ook voor een ander genre draait Dikstaal zijn hand niet om zoals Kroongetuigen van Marco Kroon en Bidden wij voor Owen Meany van John Irving. Kortom een stem om rekening mee te houden en die elk boek gegarandeerd naar een hoger level tilt.

Onze ervaring

Barbara: De flaptekst had ik slechts vluchtig gelezen want ik was volledig verliefd op de voorkant van het boek: wat een prachtige cover! Aan het begin had ik wat moeite om in het verhaal te komen, maar dat had meer met m'n eigen concentratie te maken dan met het boek. Het duizelde me behoorlijk door de hoeveelheid personages die geïntroduceerd werden en was bang dat ik ze niet zou kunnen onthouden. Gelukkig bleek dit slechts de aanloop naar het echte verhaal te zijn om een indruk van Linus' werk te krijgen, dus vanaf dat punt zat ik helemaal in het verhaal en kon ik het boek maar moeilijk wegleggen.

Laurie: Ik speel een beetje vals, want ik las dit boek vorig jaar al in het Engels. Toen was nog niet bekend dat er een vertaling aan zat te komen. Ik begon met het Engelse luisterboek, voorgelezen door Daniel Henning. Hier had ik moeite mee. Ik kan heel slecht tegen typetjes en stemmetjes en daar zaten er nogal wat van in. Het ebook ging mij toen beter af. Heel gek, want op het moment zelf begreep ik de hype rondom dit boek niet, maar het liet me achteraf niet meer los. Ik wilde alsnog de Nederlandse versie lezen, maar het luisterboek werd steeds uitgesteld. Dan maar het ebook. Doordat ik het verhaal al kende had ik minder moeite met de personages. Dit had ik de eerste keer overigens ook niet. Ik had meer moeite met de vertaling, want ik bleef het Engels in mijn hoofd horen. Toch zat ik er vrij snel weer helemaal in.

Over personages & zo...

Barbara: De personages vond ik erg goed uitgewerkt, met name de kinderen, Arthur en Linus kwamen echt tot leven voor me. Het duurde wel even voordat ik doorhad dat Arthur en Linus queer waren, maar daar heb ik in het echte leven ook regelmatig "last" van mede omdat het me helemaal niets uitmaakt wat voor gender iemand is of welke geaardheid iemand heeft, of dat hij paars, groen of blauw is. Wat dat betreft vind ik dat Klune zijn doel meer dan waargemaakt heeft en alle personages - hoe bijzonder ze ook zijn - als gewone mensen heeft neergezet, met hun twijfels en onzekerheden. Door het gebruikte vertelperspectief kom je over alle personages voldoende te weten en ik moet bekennen dat Lucifer a.k.a. Lucy absoluut mijn favoriete personage is in het boek.

Laurie: In tegenstelling tot Barbara wist ik dat Linus queer is. Ik had al in de flaptekst kunnen zien dat het een queer boek is en omdat ik veel internationale boek bloggers/reviewers volg, was dit geen verrassing. Sterker nog, ik was juist op zoek naar queer boeken omdat ik een beetje genoeg had - en eigenlijk nog steeds wel heb - van de cissed gender verhalen. Omdat dit boek door iedereen geprezen werd kwam het dus op mijn pad. Ik vond de personages goed uitgewerkt. De chagrijnige kapitein van de veerpont, de ietwat onhandige Linus, de zorgzame en beschermende Arthur... Ze kwamen allemaal goed tot hun recht. Ook de kinderen hebben allemaal verdieping gekregen. Ze hebben allemaal bagage, de een meer dan de ander. Wat ze gemeen hebben is dat ze allemaal getraumatiseerd zijn en nergens welkom waren. Wat ik interessant vind aan de boeken van T. J. Klune (inmidels heb ik Het gefluister achter de deur ook al in het Engels gelezen) is dat hij personages creëert die op het eerste gezicht oersaai zijn. Naarmate het verhaal vordert ontplooien ze zich en leren ze dat er meer is in het leven dan regels en voorschriften. Zo ook Linus. Op den duur moet hij beslissen of hij zich aan de regels houdt of dat hij zijn hart volgt. Ook dit is goed uitgewerkt, het morele dilemma is door het hele verhaal goed merkbaar. Linus weet wat hij wil, maar zijn regels en voorschriften komen continu spoken. Ik ben het met Barbara eens dat de thematiek goed is uitgewerkt, want ook vreemdelingenhaat wordt niet onderbelicht gelaten. De kinderen zijn anders en de dorpsbewoners vinden hen maar eng. Ze willen het liefst dat deze magische kinderen voor eens en voor altijd op hun eiland blijven. Of liever nog, voorgoed verdwijnen.

Over de schrijfstijl & zo...

Barbara: Natuurlijk merk je aan de schrijfstijl dat het boek in eerste instantie bedoeld is voor de doelgroep YA, maar Klune weet het zo toegankelijk te schrijven, dat het eigenlijk voor heel veel leeftijden geschikt is. De boodschap "iedereen is anders maar toch hetzelfde" komt goed over en vond ik prettig verpakt in een boeiend, hartverwarmend verhaal. Ook de tweestrijd die Linus heeft komt goed uit de verf gedurende het verhaal. Daarnaast besteedt Klune ook voldoende tijd en aandacht aan de beschrijving van de omgeving. Zo krijg je direct een unheimisch gevoel bij het Ministerie en sluit je het eiland waar het weeshuis staat vanaf het begin in je hart.

Laurie: Ik vind het eigenlijk nogal vreemd dat Het weeshuis in de azuurblauwe zee in Nederland als een young adult op de markt is gezet. De hoofdpersoon is een witte, homoseksuele man van ergens in de veertig. Dit past absoluut niet bij de leeftijd van een YA hoofdpersoon. In het buitenland is het boek gelabeld als fantasy en dat past veel beter. Ik denk dat de Nederlandse uitgeverij heeft gekozen voor YA omdat het verhaal om magische kinderen draait en vanwege de schrijfstijl. Maar, laat je hier vooral niet door misleiden, want het is fantasy voor jong en oud. De schrijfstijl van de auteur is toegankelijk, al vind ik het in vertaling wat minder mooi. Dat is puur smaak en omdat ik het Engelse boek ken.

Over luisteren versus lezen...

Barbara: Omdat ik in eerste instantie ben gevallen voor de prachtige cover, vroeg ik met tijdens het luisteren regelmatig af of het boek geïllustreerd was en bedacht me dat dit gelijk een van de grote nadelen is van een luisterboek. Een boek als dit leent zich natuurlijk perfect voor het maken van geweldige illustraties; iets wat je als luisteraar nooit mee zult krijgen. Dit gezegd hebbende, denk ik dat het voor een stemacteur dan ook des te belangrijker is om bij deze boeken alle personages een eigen identiteit te geven zodat ze echt binnenkomen. En dat kun je aan Dikstaal wel overlaten. Zonder dat hij er een hoorspel van maakt (iets wat ik verschrikkelijk vind) krijgt ieder personage van hem zijn eigen stemkleur die ook nog eens perfect bij het personage past. Hoe knap is dat? 

Laurie: Nee, het boek is niet geïllustreerd. De kinderen zijn op zo'n manier beschreven dat dat helemaal niet hoeft. Zoals eerder aangegeven houd ik niet van overdreven typetjes in een boek, dat vind ik echt hit or miss. Helaas vind ik het vaker een miss omdat het mij afleidt. Ik heb mij weer prima vermaakt tijdens het lezen van dit boek en heb het luisterboek niet gemist.

Eind goed al goed?

Barbara: Ondanks het feit dat ik het vermoeden had -gezien het genre- dat het boek een eind-goed-al-goed einde zou hebben, vond ik het einde toch nog verrassend en stiekem hoop ik dat er een vervolg komt. Het boek is geschreven met een open einde (wat ik hier natuurlijk niet ga verklappen) wat zich heel goed leent om verder te borduren op de gebeurtenissen in en om het weeshuis. Gezien het feit dat Klune na dit boek al twee stand alones heeft geschreven in Amerika, denk ik dat het ijdele hoop is *snik*.

Laurie: Na de eerste keer lezen had ik zo'n gevoel van 'Is dit nou dat boek waar iedereen lyrisch over is?', maar waarschijnlijk was dat het stemmetje van mijn winterse leesdip. Die heb ik altijd en dan snap ik hypes niet helemaal. Zo heb ik nog zo'n boek, daar kom ik misschien nog wel op terug. Zoals eerder aangegeven liet dit boek mij niet los en bleef het maar spoken. Na de tweede keer lezen sloeg ik het boek wel met een tevreden gevoel dicht. Van mij hoeft er geen vervolg te komen, want het verhaal is mooi afgerond. Mocht het er ooit komen, dan ben ik wel benieuwd. Ik zou alleen niet goed weten hoe dat vervolg er dan uit zou moeten zien.

Onze beoordeling

Barbara: Aangezien ik slechts globaal de inhoud had meegekregen, heeft het weeshuis in de azuurblauwe zee mijn verwachtingen overtroffen: wat een hartverwarmend boek is dit! Meerdere malen heb ik de vergelijking met Harry Potter voorbij zien komen, maar voor mijzelf vond ik het boek dichter bij Miss Peregrine's house of peculiar children van Ransom Riggs liggen. Alles klopt in dit boek. De personages worden levensecht neergezet, ondanks hun magische achtergrond spat de menselijkheid er vanaf. Daarnaast heeft Klune ze een mooie ontwikkeling door laten maken, waardoor je ze als lezer in de loop van het verhaal steeds beter leert kennen. Zowel het taalgebruik als de schrijfstijl vond ik prettig: geen moeilijke woorden of zinsconstructies, fijne dialogen en rake beschrijvingen van de diverse settings. Hierdoor is het boek voor een breed publiek geschikt om te lezen.
Ondanks het pittige thema, lukt het Klune ook aan de wat gevoeligere situaties een positieve draai te geven, waardoor je geen moment een naar gevoel hebt. Wel zijn bepaalde scenes confronterend en werd ik geraakt doordat je je realiseert dat wat er in het boek gebeurt, nog steeds actueel is.
Tot slot: de manier waarop Huub Dikstaal het boek voorleest vond ik echt een feestje én een absolute meerwaarde. Als ik alles bij elkaar optel kan ik niet anders dan concluderen dat 1 en 1 in dit geval 3 is, waardoor deze luisterervaring voor mij op een dikke vijf sterren uitkomt.

Laurie: Ik blijf erbij dat ik het Engelse origineel mooier vind dan de Nederlandse vertaling, ook al zou ik niet kunnen zeggen hoe ik het had ervaren zonder het Engelse boek al te kennen. De personages zijn goed uitgewerkt en komen hiermee goed tot hun recht. Klune schuwt niet om heftige thema's op zo'n manier te bespreken dat je toch een goed gevoel aan dit boek overhoudt. Het weeshuis in de azuurblauwe zee is een fantasy voor jong en oud, laat je vooral niet affschrikken door het YA label dat de Nederlandse uitgever eraan heeft gehangen. hier ben ik het absoluut niet mee eens, maar dat is een andere discussie. Dit is een fantasy met een feelgood tintje dat ik beoordeel met 4 sterren. Ik heb het luisterboek niet gemist, voor mij zelfs liever niet. Die typetjes werken bij mij vaak alleen maar averechts.

Conclusie

Barbara: Kan ik op basis van het bovenstaande een conclusie trekken voor wat betreft het luisteren of lezen van dit boek? Wat me eens te meer duidelijk wordt -los van welk boek dan ook- is dat lezen of luisteren vooral een persoonlijke voorkeur is. Laurie heeft het over haar allergie voor "stemmetjes" terwijl ik dat niet zo ervaar en de verschillende stemkleuren juist een toegevoegde waarde vind. Wel vind ik dat Dikstaal het boek compleet maakt door zijn manier van voorlezen en blijven voor mij de voordelen van een luisterboek ten opzichte van een leesboek ook hier overeind: je kunt het combineren met andere bezigheden én ik heb geen last van het feit dat mijn ogen dichtvallen zoals dat bij lezen wel het geval is.

Wat ik echter wel vind, maar daar komt mijn hebberige ik weer eens boven, dat dit een boek is dat té mooi is om niet fysiek in je kast te hebben staan. Gewoon om af en toe even naar de cover te gluren. Dus ik zou het al niet als e-pub lezen of lenen uit de bibliotheek: ik wil het simpelweg hebben! 

Laurie: Ik ben het met Barbara eens dat het lezen of luisteren een kwestie van persoonlijke smaak is. Mij is het vaak om het even, maar ik ben wel zo iemand die overstapt op het ebook als het luisterboek mij niet bevalt. Ik heb het hier in ieder geval niet gemist.

Lezersvraag

Waar zou jouw voorkeur naar uitgaan als je onze LuisterLees ervaring bekijkt? Luisteren of Lezen?

En vind jij het leuk om een keertje mee te doen met LuisterLezen? Laat het ons hieronder weten en met welk boek je dat zou willen doen, dan komen we bij je terug.

Ps: Heb je gezien dat je het boek kunt winnen bij Hebban op Instagram?