De tijd gaat bijna sneller dan ik lezen kan. Voor ik er erg in heb is er al weer een week om en vraag mij af waarom er nog zoveel boek over is als de week al om is. Toch is het weer gelukt een boek te lezen deze week en he was geen straf om in het zonnetje in de tuin heerlijk wat uurtjes door te brengen met een boek. Het boek wat ik deze keer noem in deze rubriek is een boek dat ik las voor een leesclub van Hebban. Een leesclub met mooie verdiepingsvragen van mede Hebban Literatuurclub lid Jan Stoel. Deze week las ik 

Jaren van de tijger, Joost van Driel

Jaren van de tijger is het tweede boek van Joost van Driel (1976). Een jaar geleden debuteerde hij met het boek In het museum dat de longlist van de ANV-Debutantenprijs haalde. Bleef hij met In het museum dicht bij zijn eigen woonomgeving, Zeeland, met Jaren van de tijger blijft hij wederom dicht bij zichzelf. De hoofdpersoon Patrick is onderzoeker/werkzaam op de universiteit net als van Driel die als historische letterkundige aan verschillende universiteiten werkzaam is geweest.

Het verhaal begint wanneer Patrick en zijn vriendin Femke aan het bijkomen zijn van de mishandeling van Patrick in een café. Door drie mannen is hij zomaar in elkaar geslagen waarbij hij gelukkig gered werd door Ines, een meisje wat geoefend is in de Chinese vechtkunst. Na dit incident wil Patrick zijn oude leven als universitair docent en zijn onderzoek naar de dodendans gewoon weer op pakken, maar dit lukt hem niet echt. Hij blijft met name geïntrigeerde door Ines en besluit een kijkje te gaan nemen bij de vechtschool van Ines. Daar ontmoet hij Steve en il Dottore de leider van de vechtschool. Langzaam maar zeker dompelt Patrick zich onder in de cultuur van de vechtschool en laat hij zijn oude leventje steeds meer los.

De schrijver begint zijn verhaal midden in een conversatie zodat je als lezer meteen bij de les moet zijn. Patrick vertelt zijn eigen verhaal als ik-figuur. Dit gebeurt in een vlotte plezierige stijl. Dat de ik-figuur zijn verhaal in retrospectief verteld heb je als lezer niet direct door, af en toe word je dit in kleine zinnetjes weer duidelijk. Het taalgebruik is bij tijd en wijle staccato. Korte zinnen, duidelijk, geen woord te veel. Daarnaast zijn er ook stukken die wat soepeler geschreven zijn, die zinnen zijn ook langer. Ook schrijft van Driel niets te veel, er blijven zelfs nog een aantal dingen te raden over. Dat zorgt ervoor dat het boeiend blijft om te lezen, niet alles voorgekauwd er blijft genoeg over voor de fantasie van de lezer.

Toch blijft, ondanks de mooie schrijfstijl, het verhaal wat te mager. Te lang hou je als lezer het gevoel dat er nog iets moet gebeuren wat uiteindelijk niet komt en dat is jammer.

Ik heb het boek 3 sterren gegeven en hoewel het niet geheel aan mijn verwachtingen voldeed heb ik met veel plezier deelgenomen aan de leesclub en weer heel wat kennis rijker daar door. 

Jan Stoel heeft nog een mooie interview gedaan met de schrijver Joost van Driel, dat interview kun je hier lezen.