De laatste officiële LEWA-dag van 2022 is aangebroken! Readers Karin en Lieke durfden het aan om deze maand iets anders te lezen dan normaal. Hoe zijn die uitstapjes bevallen?

Karin las The Immortalists

De vier broers en zussen Gold horen als kind van een helderziende op welke dag ze zullen sterven. De leeftijden liggen ver uit elkaar, van ergens in de twintig tot in de tachtig. Ten minste als ze de helderziende zouden geloven...

Ik lees weinig literatuur en ik was toch een beetje bang dat ik me echt door het boek moest worstelen, maar Chloe Benjamin heeft een hele fijne schrijfstijl die ook nog eens vlot leest. Bovendien intrigeerde het plot me zeker dus dat hielp ook. Na de voorspelling van de helderziende volg je eerst Simon, dan Klara, dan Daniel en als laatste Varya.

Het was best even slikken hoe de personages uiteindelijk doodgaan en wat voor invloed de voorspelling heeft op hun leven. Soms voelde het behoorlijk grimmig maar ik bleef wel echt geboeid tot het eind. Ik vond The Immortalists een mooie familiesaga die je zeker aan het denken zet. Wat zou jij doen als je al wist wanneer je ging sterven?

Voor mij is deze LEWA echt geslaagd!

Lieke las Nanny Returns

Net als Karin zag ik op tegen het lezen van mijn LEWA-boek: Nanny Returns

van Emma McLaughlin en Nicola Kraus. Ik vreesde veel oppervlakkigheid en een goedgelovige hoofdpersoon die niet voor zichzelf op zou komen. En, eh, check, check, check. De focus van de roman ligt op drie dingen:

1. Het werk dat Nan verricht als liaison tussen het bestuur van een dure school en het personeel. Hier komt de oppervlakkigheid vandaan. Het bestuur bestaat vooral uit de rijke ouders van de studenten en wil dat de leraren hun kinderen altijd hun zin geven. Nan heeft niet zoveel te doen, want haar wordt de helft van de tijd niets verteld over wat er aan de hand is en als ze wel op de hoogte is dan moet ze precies doen wat de directeur van de school wil – en die is dan weer de marionet van het bestuur. Het is allemaal heel ‘rich people do be awful’ zonder veel diepgang en zonder bevredigend einde, want Nan weet niets ten goede te keren ofzo.
2. De relatie tussen Nan en Grayer en zijn jongere broertje, want hun ouders zijn weer eens MIA (Missing In Action) en Nan kan het niet over haar hart krijgen om Grayer opnieuw aan zijn lot over te laten. Om een of andere reden denkt ze dat hun ouders veranderd zijn of dat ze haar inspanningen deze keer wel waarderen, haha. Ook deze verhaallijn eindigt nogal frustrerend en zonder dat Nan ook maar iets assertiefs doet.
3. De kinderwens van de echtgenoot van Nan, waar Nan echt helemaal niets mee kan.

Toch was dit geen vervelende leeservaring. Nan is een fijn, empathisch personage, vooral omdat ze in een hoop aspecten van haar leven absoluut geen deurmat is. Wel jammer dat ze dat niet laat zien als ze aan het werk is of de kuren van Grayers ouders zit te verduren. Je blijft een beetje achter met gevoel alsof de auteurs het niet aandurfden om Nan op cruciale momenten zichzelf te laten zijn, terwijl ik dat als lezer juist heerlijk zou hebben gevonden. Ondanks die minpunten krijgt het boek van mij een solide driesterrenwaardering, want ik heb me goed vermaakt en minimaal geïrriteerd.

Ben jij in april de uitdaging aangegaan om eens wat anders te lezen? Hoe is dat bevallen?