Hebben we niet allemaal een guilty pleasure in ons leven? Voor readers Lieke en Annemieke zijn dit 'picturebooks'. Daarom besloten ze hun gezamenlijke liefde voor deze boeken te bundelen in een samenleesproject. In de reeks Picture My Book zullen zij regelmatig enkele prentenboeken in de spotlight zetten. Nieuwsgierig? Lees dan snel verder!

Door Annemieke de Jong en Lieke Roovers

(Banner van Ulrike Leone via Pixabay.)

My Monsterpiece

Amalia Hoffman groeide op in Jerusalem en was al van jongs af aan aangetrokken tot het creatief bezig zijn met krijt, verf, lijm en papier. Inmiddels heeft ze haar werk meerdere malen geëxposeerd in galerieën en musea. Meer over haar en haar werk vind je op haar site.

Met My Monsterpiece brengt ze het onderwerp creativiteit voor kinderen en volwassenen tot leven. Wanneer een kind aan de slag gaat met papier en kleurtjes, om zo een eigen monster te maken, wordt al snel duidelijk dat iedereen een andere interpretatie heeft van het resultaat. Het monster lijkt in hun ogen misschien meer op een kat, een uil of een elfje, en ervan schrikken doen ze ook al niet. Maar gelukkig leert de kleine kunstenaar dat dit helemaal niet erg is, want gaat het er tenslotte niet om wat je zelf van jouw creaties vindt?

Let's talk

Lieke: De eerste tekening die je ziet als je het boek openslaat, is al meteen geweldig. Het is in de stijl waarin een kind zou kunnen tekenen, maar de kleuren zijn perfect op elkaar afgesteld. En de vier monsters zijn super vrolijk en leuk. Al is dat natuurlijk nou juist niet de bedoeling, haha. De monsters moeten eng zijn!

Annemieke: Wat kan ik me herkennen in de goed gekozen stijl bij dit boek. Het teken-, plak- en knutselwerk past op en top bij hoe je van een kind zou verwachten dat die een monster in elkaar zou knutselen. Maar inderdaad, deze monsters - hoe hard er ook geprobeerd wordt - blijken toch niet zo eng te zijn. Niet waar je als knutselaar misschien op hoopt, maar tegelijkertijd nodigt het enorm uit om lekker creatief te zijn.

Lieke: De cover en titel slaan op een kind dat een monster gaat maken en ik ben het met Annemieke eens dat de tekeningen de creativiteit van de lezer prikkelen. Ik krijg in ieder geval zin om zelf aan de slag te gaan. De tekeningen – met verf, potlood, stift, stukken afgeknipt en gekleurd papier etc. - zijn lekker ongepolijst. Daardoor denken kinderen hopelijk enthousiast ‘zoiets kan ik ook!’. Ook wordt de herkenbare frustratie van iets tekenen en dat degene aan wie je het laat zien het dan helemaal verkeerd begrijpt – cute i.p.v. scary – heel goed weergegeven in het verhaal.

Annemieke: De begrippen ‘cute’ of lief en ‘scary’ of beangstigend zijn mooi weergegeven en een belangrijk thema in dit boek. Het laat daarbij zien dat er een verschil is in beleving als het gaat om of iets eng is of juist niet. Wat ik eng vind, kan mijn zusje grappig vinden - en dat is helemaal goed. Daarmee komt ook een beetje het thema aan bod dat iedereen zijn eigen individu is en dat dat helemaal prima is. Daarnaast is creativiteit een belangrijk thema in het boek - waarbij geen onderscheid wordt gemaakt tussen goed en fout - maar vooral het creatieve proces en het mogen/kunnen veranderen centraal staan. 

Lieke: Het thema dat ik erin zie, is dat je buiten de lijnen mag kleuren (letterlijk, haha). Soms denk je dat iets ‘zo hoort’ bv. ‘monsters moeten eng zijn’ maar dat is vaak helemaal niet zo. Je hoeft dingen niet op een bepaalde manier te doen. Anders is niet hetzelfde als ‘fout’ of ‘mislukt’. Laat je creativiteit zegevieren en bepaal je eigen regels!

Annemieke: Daarmee is het boek een erg geslaagd kinderboek. Niet altijd keurig binnen de lijntjes hoeven te kleuren is een boodschap die niet alleen voor kinderen maar ook voor volwassenen belangrijk is. Want tja, er zijn ook volwassenen die vinden dat het moet zijn wat het lijkt te zijn, zonder zich daarbij open te stellen of creativiteit de vrije loop te laten. Iets wat we misschien juist ook als volwassene veel vaker zouden moeten doen.

Meet Me By the Sea

De in Basel woonachtige auteur en illustrator Taltal Levi schrijft haar werk oorspronkelijk in het Duits. Inmiddels heeft ze aardig wat titels op haar naam staan, waarvan steeds meer werk vertaald is naar het Engels. Haar prachtige illustraties zijn niet alleen terug te zien in haar boeken, maar ook hier!

In Meet Me By the Sea laat Levi zien dat het drukke (werk)leven van ouders niet altijd goed combineert met wat een kind graag zou willen. Waar kinderen het liefst samen met hun ouders iets ondernemen, gooit drukte soms roet in het eten. Het kleine meisje in Meet Me By the Sea laat zich daar niet door tegenhouden. Ze besluit dan maar alleen te gaan!

Let's talk

Annemieke: De prachtige illustraties vormen de aantrekkingskracht van dit boek. Mijn oog viel gelijk op de kaft en ik moest dit boek gewoon lezen!

Lieke: Ok, ik hou heel erg van waterverf illustraties. Ik hou van de textuur die erin zit, dat je kunt zien dat het met de hand gemaakt is (bij de titel ziet elke letter ‘E’ er bijvoorbeeld net iets anders uit) en dat het prettig oogt. Dus, de illustraties vallen direct in de smaak. Oh, en de vos. Ik ben gek op vosjes. Hoe vind jij de cover, Annemieke?

Annemieke: De cover past perfect bij het boek. Het roept vragen op en maakt  nieuwsgierig naar het verhaal. Wat doet een meisje daar alleen aan de kust, met een vosje nota bene? Het straalt een bepaalde eenzaamheid uit en een beetje verdriet - tegelijkertijd biedt het vosje ook weer een troostende aanblik.

Lieke: Het schutblad is ook prachtig. Als een boek een mooi schutblad heeft dan scoor je punten bij mij. Verder gebruikt de auteur redelijk rustige kleuren en zet deze heel zacht op papier. Als je waterverf maakt dan kun je de kleur natuurlijk zo fel of ingetogen maken als je zelf wilt. Levi is duidelijk meer van de kalme kleuren. Dit heeft als voordeel dat je dan iets eruit kunt laten knallen, zoals het heldere oranje van de vos. Heel in de verte doen de illustraties me denken aan The boy, the mole, the fox and the horse van Charlie Mackesy omdat je daar ook de afzonderlijke streken van het penseel kunt zien. Maar hier zie je ook nog de ietwat groffe structuur van het papier. Oh man, ik ben fan! Ben jij ook zo enthousiast? 

Annemieke: Echt wel, Lieke! De aquarel illustraties die vanuit de kaft op prachtige wijze zijn doorgezet in het verhaal, vind ik super. Wel moet ik bekennen dat de personen in het boek een wat typische uitstraling hebben in mijn ogen. Ik vind het spijtig dat ze niet wat meer ‘persoonlijk’ zijn uitgewerkt. Zodat je er iets meer uit af kunt lezen en er daarmee ook meer ruimte komt om ze te leren kennen. Maar goed, dat mag geen beperking vormen voor hoe het boek eruitziet!

Het verhaal op zich vind ik prachtig en heeft een belangrijke boodschap voor kinderen en ouders. Wel denk ik dat de aantrekkingskracht vooral in de illustraties zit en veel minder in het verhaal.

Lieke: Het is een mini-avontuur dat kleine kinderen erg leuk zullen vinden, omdat het jonge personage er zelf op uitgaat, ’s nachts alleen buiten slaapt – spannend! – en het uiteindelijk allemaal fijn afloopt. En wie droomt er als kind nou niet van om vriendjes te worden met een wild dier?

Deze prentenboeken, vooral de illustraties, vallen in de smaak. Heb jij onlangs nog een 'boek met plaatjes' gelezen?