In Tea Talk pakken Readers Yvonne en Janneke samen een Engels boek op om te bespreken op de spot. In deze editie lezen ze The Art of Losing van Lizzy Mason.

Door: Janneke & Yvonne

On one terrible night, 17-year-old Harley Langston's life changes forever. At a party she discovers her boyfriend, Mike, hooking up with her younger sister, Audrey. Furious, she abandons them both. When Mike drunkenly attempts to drive Audrey home, he crashes and Audrey ends up in a coma. Now Harley is left with guilt, grief, pain and the undeniable truth that her now ex-boyfriend has a drinking problem. So it's a surprise that she finds herself reconnecting with Raf, a neighbor and childhood friend who's recently out of rehab and still wrestling with his own demons. At first Harley doesn't want to get too close to him. But as her sister slowly recovers, Harley begins to see a path forward with Raf's help that she never would have believed possible--one guided by honesty, forgiveness, and redemption.

Verwachtingen

Yvonne: Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen en een geheimpje verklappen: ik had een geheel ander boek in gedachten. Toen ik begon met lezen, klopte dit totaal niet met wat ik in mijn hoofd had! Ik besloot om de achterflap te lezen en het bleek dus om een totaal ander boek te gaan! Lekker blont momentje! Je kunt dus wel zeggen dat ik er aardig blind in ging, haha. Wat had jij verwacht?

Janneke: Ik begon juist met het lezen van de achterflap en wist wat ik daardoor kon verwachten. Wel ontdekte ik zo dat ik eens een boek zou gaan lezen over een onderwerp waar ik soms wat moeite mee heb, een onderwerp wat best meer voorlichting mag krijgen. 

Thema's

Yvonne: Maatschappelijke problemen zoals drank- en drugsmisbruik worden in The Art of Losing helder neergezet, maar is natuurlijk niet echt iets bijzonders in de (volle) wereld van Young Adult. Het is een probleem dat momenteel veel aandacht krijgt en hoewel dat absoluut goed is, is het lastig om er nog een uitschieter tussen te vinden. Mason gaat echter een stapje verder en zet door waar de meeste YA boeken ophouden. Ze vertelt welke littekens deze problemen bij andere mensen achterlaten. Dat vond ik een ontzettend goede zet! 

Janneke: Eens! Juist de focus op de schade die je aanricht bij familie en vrienden als je slachtoffer wordt van een verslaving is vaak onderverlicht. Daarop doelde ik ook met het 'meer voorlichting nodig hebben' bij mijn verwachtingen. Niet alleen is de verslaving erg voor de verslaafde zelf maar minstens net zo erg voor de omgeving die er ook mee te dealen krijgt. Ik vind ook dat The Art of Losing op Middelbare scholen best als voorlichtingsmateriaal ingezet mag worden of niet?

Yvonne: Misschien zelfs erger nog wel erger, omdat de gebruiker/misbruiker voor momenten verdwijnt in een fantasiewereld. Iets waar de mensen om zich heen niet naartoe kunnen vluchten. Ik ben het dan ook met je eens dat dit zeker wel materiaal voor middelbaar onderwijs zou kunnen zijn, ja! Ook omdat er om een hele fijne wijze oplossingen voor problemen werden beschreven. Hoe vond jij die overkomen?

Janneke: Ik vond de oplossingen ook fijn en helder overkomen. Het boek biedt goede handvatten en een realistische kijk op verslavingsproblematiek. De schrijfster put natuurlijk uit haar eigen ervaring met afkicken en de AA waardoor ze perfect oorzaak en gevolg op papier kan zetten.

Schrijfstijl

Yvonne: Iets wat me meteen opviel, was het realisme waarmee het verhaal verteld wordt. Ik kon me de nuchtere band van de zussen goed voorstellen en dat is best bijzonder, omdat ik zelf geen broers of zussen heb. De rivaliteit onderling ken ik dus helemaal niet. Als je alleen bent met je ouders, leer je vrij snel dat je een machtsspelletje tegen hen nooit zult winnen en geef je gewoon maar de moed op, haha. Ik denk dat het ook wel heeft meegeholpen dat Mason twee totaal tegenstrijdige karakters heeft weten neer te zetten. Jij hebt wel een zusje toch? Wat zijn jouw ideeen hierover?

Janneke: Een broertje en een zusje zelfs! Wij hadden vroeger best vaak mot en kwamen eigenlijk helemaal niet overeen. Met mijn zusje scheel ik ook bijna zes jaar waardoor we eigenlijk nu pas meer op één lijn liggen. Hebben nooit echt een levensfase gedeeld zegmaar. Inmiddels zijn we beiden volwassenen met een fulltime baan en hebben we wel die nuchtere band ontwikkeld. En met mijn broertje evenzo. Ik vind, op basis van mijn ervaring, dat Mason de zusjes erg volwassen heeft gemaakt door juist die nuchtere band te gebruiken. Pubers zijn van origine recalcitrant, zeker richting ouders maar al helemaal tegen jongere zusjes en broertjes. Misschien dat Mason daar juist nog wat meer grenzen in op had kunnen zoeken.

Yvonne: Kijk, zo leer ik ook nog eens persoonlijke dingen van een boekenpraatje! Ik was er heilig van overtuigd dat je alleen een zusje had, haha. Maar goed, terug naar het boek :-). Ik vond ze eigenlijk wel lekker tegendraads naar elkaar toe. Het is duidelijk dat de meiden om elkaar geven, maar dat ze moeite hebben dit elkaar te tonen. Om de ander in hun eigen leven toe te laten. Dat is toch wel een beetje koppig? Dit is trouwens ook iets dat ik niet (her)ken. Koppig zijn absoluut wel, maar op een totaal andere manier! 

What else?

Yvonne: Wat vond jij eigenlijk van de flashbacks die we door het hele boek heen kunnen lezen?

Janneke: het was een andere manier om de aanleiding van alle gebeurtenissen te lezen. Ik weet niet of ik het een fijne manier vond om flashbacks op deze manier te lezen. Voelt voor mij persoonlijk altijd heel erg als omschakelen en ik denk dat een gewone chronlogische volgorde in dit boek ook goed had gekund. Volgens mij waren het ook dagboekverslagen toch?

Yvonne: Dagboekverslagen? Echt waar? Dat heb ik dan even gemist denk ik. Ik vond het erg vloeiend en niet perse 'dagboekerig' overkomen. Ik vond het een fijne manier om diepgang te creeeren in de personages. Omdat de flashbacks verschillende punten in het leven van de karakters in beslag nam, werd het een heel compleet geheel voor me.

Janneke: Ik heb even teruggebladerd en je kan de flashbacks inderdaad zien als een soort dagboekverslagen maar ook heel goed als gewone flashbacks. En inderdaad, het maakt een zeer compleet geheel.

Conclusie

Yvonne: Ik vind The Art of Losing zeker een aanwinst in de boekenwereld. De thema's worden op een toegankelijke manier besproken en omdat de insteek net even anders is dan we gewend zijn, maakt dit het boek uitzonderlijker dan veel andere boeken met deze onderwerpen. Het krijgt van mij vier sterren. Mijn recensie kun je hier vinden.

Janneke: Ik vind The Art of Losing laagdrempelig en toegankelijk zeker gezien het onderwerp waar Mason over schrijft. Het schetst een helder en emotioneel beeld over drank- en middelenmisbruik en de gevolgen voor de naaste omgeving. Tevens biedt het een realistisch beeld over afkicken en gedragsveranderingen en de impact hiervan. Ik gaf het boek net als Yvonne vier sterren. Mijn recensie vindt je hier.

Voor ons wat dit een hele fijne Tea Talk, maar wat vonden jullie er eigenlijk van? Nodigt het uit om het boek te gaan lezen?