Al weken keek ik ernaar uit, dat ik dit boek kon aan lezen: Het verloren labyrint van Kate Mosse. Ik kwam aan de titel door een oproep op mijn spot, of iemand boeken wist, die zich in Frankrijk afspelen. En eindelijk was het dan vakantie. Eindelijk kon ik in het boek beginnen. Heerlijk!

Omdat ik 'm al tijden op m'n e-reader had staan, kwam hij ook in aanmerking voor 'Lezen uit eigen kast', dacht ik. Helaas had ik wel de overige boeken van de trilogie, maar niet deel één. Gelukkig lees ik digitaal en was het boek snel aangeschaft, toen er eenmaal wifi was. Nu moet ik er dus de joker voor inzetten. Geen probleem, het leesavontuur kon beginnen.

Hoewel het verhaal me boeit, dwalen mijn gedachten toch steeds af. Hoe kan dat? Waarschijnlijk door de lange, vaak langdradige, beschrijvingen van omgeving. De kleuren, de geuren en materialen van stad en land worden keer op keer zeer uitgebreid uiteengezet.

Op de eerst pagina valt mij al wat op: de hoofdpersoon Alice denkt dat ze bloed op haar arm heeft door een steek van een vlieg. Vliegen steken niet, bij mijn weten, en zéker niet tot bloedens toe. Dit leidde mij gelijk al af.

Ik snap de drang om de sfeer van een plaats te beschrijven. Dat moet ook. Louter gebeurtenissen, verplaatsingen en dialogen maken geen verhaal. Er moet een plek zijn, waar alles plaatsvindt. En die plek heeft een kleur en geur, maar soms kan een goede schrijver ook een plek suggeren, zonder dat er in details getreden wordt. Al deze uitgebreide beschrijvingen halen voor mij de snelheid uit het ruim 700 pagina's tellende verhaal. Het haalt ook spanning weg, die er zeker wel inzit. Het maakt dat ik het boek vaker wegleg dan ik zou willen. Mogelijk dat de beschrijvingen me soms ook teveel zijn, omdat ze zijn doorspekt met (soms onduidelijke) metaforen.

Bij de beschrijving van een knappe man, zegt ze "Zijn lichtbruine haar, met bleke strepen van de zomers, die hij in zijn jeugd in Martha's Vineyard had doorgebracht" Zomers blond groeit uit, dus óf hij is nog heel jong, en dat is hij niet, óf hij kwam nog regelmatig in Martha's Vineyard. Of ergens anders natuurlijk, waar je haar blonder wordt van zon. De vrouw, waar deze man het bed mee deelt, heeft éérst 'gebeeldhouwde' schouders en een pagina verder zijn deze zelfde schouders hoekig. Kan natuurlijk, maar waarom steeds weer die bijvoeglijke naamwoorden? Waarom die drang tot uitgebreide beschrijvingen?

Verder heeft Mosse het nog over 'viooltjes die hingen als haar over een rug'. Dit triggerde mij. Viooltjes hangen namelijk nooit, ze staan altijd guitig rechtop. Toen bij een landschapsbeschrijving aan de ene kant van de weg de gerst nog groen stond, terwijl aan de andere kant de boeren het laatste koren binnenhaalden, moest ik het boek weer even wegleggen. Het beeld klopte voor mij niet. Koren is een verzamelnaam voor alle graan, dus ook voor gerst. Wat wordt hier geoogst?

Op tweederde van het boek worden de omstandige omschrijvingen minder en gaat het verhaal sneller. Gelukkig maar, de spanning bouwt zich steeds verder op en leidt tot een ontknoping, die ik al enigszins aan zag komen, maar die niet onwelkom was.

Ik weet niet of deze stukjes tekst, die mij licht irriteren, van de schrijver zijn of de vertaler. In haar dankwoord dankt Mosse (uiteraard) haar redactie, die met veel geeltjes aangaf waar de tekst veranderd diende te worden.

"Schrijven is schrappen" zei Godfried Bomans, en schrappen had in dit boek wel wat meer mogen gebeuren.

Al met al heb ik wél genoten van het boek en het verhaal. Het weer valt hier in Frankrijk vandaag wat tegen, een goede reden om direct door te gaan met deel twee: De vergeten tombe