Vroeger was het makkelijk, zoals achteraf vroeger alles zoveel makkelijker lijkt; ik pakte een boek en hield niet eerder op met lezen dan dat mijn ouders dat van mij vroegen, mijn ogen dichtvielen of het boek uit was. Lezen was net zo normaal als eten, de ene dag wat meer dan de ander, maar wel iets dat ik dagelijks deed, een eerste levensbehoefte bijna. Het zou zelfs kunnen zijn dat dit, achteraf gezien, mijn studie in de weg gezeten heeft, studeren afwisselen met lezen werd juist het omgekeerde. Op de havo nog geen probleem, op het hbo des te meer. Ik kan me niet herinneren dat er boeken half gelezen bleven liggen, behalve dan 'de Avonden' van Gerard het Reve. hét boek waar ik nooit doorheen gekomen ben. Hoogstens deed ik over een boek van de literatuurlijst wat langer.

Deze leesmanie werd abrupt minder toen ik kinderen kreeg. Ineens had ik minder tijd, mijn concentratie halveerde en oh wat was ik móe. Alleen boeken waar ik me in kon verliezen, kreeg ik uit. Nu ging dit niet ten koste van mijn studie, maar van het huishouden. Kinderen eisen tenslotte je aandacht wel op, slapen werd ineens belangrijk en dat huishouden, sjaa, dat wachtte wel. Toch las ik stukken minder dan voorheen en meer boeken bleven half of zelfs ongelezen liggen.

Tegenwoordig zijn de kinderen groot, voor het huishouden heb ik iemand (luxe) en slapen doe ik weer genoeg. Toch zijn er boeken waar ik niet doorheen kom, hoe leuk ik ze ook vind. Met 24 uur per dag televisie en internet continu onder handbereik is de concentratie minder geworden, lijkt het wel. Een boek moet me echt in het verhaal zuigen, wil ik het uitlezen zoals ik ooit deed. De Harry Potter verhalen kunnen dat, Stephen King ook. Om mijzelf aan te zetten tot lezen kwam ik bij Hebban vanwege de readingchallenge: een stok achter de deur. Maar die heb ik af. Andere stimulansen zijn de leesclubs en buzzboeken. Die moeten binnen een bepaalde tijd uitzijn en dat lukt me tot nu toe nog steeds.

Als het lezen me nu af en toe zo zwaar valt, waarom doe ik dan al die moeite? Ik wil zeggen 'ter ontspanning', maar wat is er zo ontspannend aan 'serial killers', jongeren uit probleemgezinnen of monsters? Is het omdat het toch altijd goed afloopt? Wil ik graag lezen over verschrikkelijke moorden en gruwelijke martelingen, vanuit mijn eigen veilige luie stoel, in de wetenschap dat er altijd iemand is, die de 'bad guy' ter verantwoording zal roepen? Dat het kwaad altijd verslagen wordt. Het kwaad, dat zich al niet in mijn echte wereld bevindt, maar in een vergelijkbaar paralell universum (die er volgens vele boeken, en Sheldon Cooper, zou kunnen zijn)

Momenteel ben ik bezig in 'Gangsterland' van Tod Goldberg. Volgens mij best een origineel verhaal en lekker vlot geschreven. 464 pagina's (Engels) en ik kom er maar niet doorheen. Dit kan haast niet aan het boek liggen, het kreeg 4,5 ster op Hebban, maar waaraan dan wel? Legde ik het te vaak weg? Geef ik het geen kans? Te weinig tijd? Heb ik het te lang laten liggen nu? Of is het boek écht niet leuk?  Ik lees het boek met een leesclub in de buurt en een deel van hen heeft ook problemen met dit boek, dus misschien ligt het niet helemaal aan mij. Er is wel een deadline dus, want volgende week maandag komen we bij elkaar. Dan moet het boek echt uit zijn. Of al eerder, want ik heb het YA 7Daysreadingchallenge septemberboek, 'De Graces' van Laure Eve, gewonnen. Deze kan elk moment binnenkomen. Zou dat boek in 7 dagen uit moeten zijn? Eerst maar snel doorlezen in mijn Gangsterland dan.

Gewoon doorlezen, het kan zo makkelijk zijn.