De serie van Harry Potter is waarschijnlijk één van mijn meest favoriete series. Hierin ben ik niet alleen, dat weet ik. Het verheugde mij dus te lezen, dat J.K. Rowling onder het pseudoniem Robert Galbraith thrillers heeft geschreven. Eén van mijn favoriete auteurs voor één van mijn favoriete genres. Jippie. Enthousiast begon ik in deel één van een detectiveserie: Het Koekoeksjong, waarin privé detective Cormoran Strike centraal staat.

Iedereen die Harry Potter kent, kent één van zijn meest vervelende leraressen op Hogwarts: Dorothea Umbridge. Opvallend bij Umbridge is haar voorkeur voor 'lieftallige' afbeeldingen van spelende kittens. Het kan niet anders of het viel me gelijk op dat Strike doodsbedreigingen krijgt op roze papier versiert met poesjes. Gelijk rees de vraag bij mij op: wat heeft Rowling tegen deze schattige wezentjes? Gaat het om het effect? De tegenstelling? Gemene lerares tegenover schattige kittens? Enge stalker tegenover pluizebolletjes?

In Koekoeksjong is verder geen grote rol weggelegd voor deze liefhebber van roze briefpapier met poesjes. Het boek is wél spannend. Totaal niet wat je na Harry Potter van Rowling verwacht, maar als je dat beeld loslaat, is het een prima detective/thriller, met een wat norse maar aardige en slimme detective, zijn charmante en vrolijke assistente en een zelfmoord, die vragen oproept, vooral bij de broer van het slachtoffer.

Er zitten veel details in het boek, het kantoor, de flat van het slachtoffer, andere flats,  de straten van Londen, het uiterlijk van bijna iedereen die in het boek voorkomt: alles wordt tot in de puntjes beschreven. Zoals de poesjes op het briefpapier. Is dat in Harry Potter ook zo? Ik weet het niet eens precies. Heb wel een duidelijke voorstelling van Hogwarts en het huis van tante Petunia. Of de Collectebus.

Had ik niet ergens gelezen dat deze boekenserie eigenlijk door Rowling geschreven was, was ik er niet zo snel in begonnen. Nu ben ik blij dat ik het gedaan heb. Geen tovernarij, geen fantastische uitspattingen, wel een gedegen boek. Ook de twee volgende boeken, Zijderups en Het slechte pad zijn spannend en lezen fijn. De rode lijn in de drie boeken is vooral het privéleven van de assistente Robin. In het laatste boek eindigt dit nogal open... Ik wacht dan ook met smart op deel 4. 

De brievenschrijver komt in de volgende boeken niet meer voor.